Πρωί...
Ξυπνάς, χωρίς ιδιαίτερη διάθεση...
Άλλη μια βαρετή μέρα δουλειάς είναι μπροστά σου και σε περιμένει...
Φεύγεις...
Με το αυτοκίνητο, με το ταξί, με το λεωφορείο, με τα πόδια, δεν έχει καμιά σημασία.
Φτάνεις αγχωμένος στη δουλειά.
Σε καλημερίζουν, όπως κάθε μέρα, τα ίδια πρόσωπα. Παραδομένα κι αυτά στη ρουτίνα τους...
Η δουλειά τελειώνει...
Επιστρέφεις στο σπίτι, πτώμα από την κούραση...
Κοιμάσαι...
Η επόμενη μέρα ξημερώνει...
Και πάλι πρέπει να ακολουθήσεις το ίδιο πρόγραμμα...
Η λούπα συνεχίζεται.
Μέχρι που έρχεται το Σάββατο.
"Επιτέλους θα βγω!", σκέφτεσαι...
Βγαίνεις...
Περνάς καλά, άσχημα και πάλι δεν έχει σημασία...
Αυτά που σε απασχολούν είναι πάντα εκεί, επίμονα, και δεν εννοούν να σε αφήσουν.
Η βραδιά τελειώνει...
Γυρνάς σπίτι σου...
Μια Κυριακή σου έχει μείνει για να ξεκουραστείς, αλλά δεν είναι και σίγουρο πως θα προλάβεις... Πρέπει να οργανώσεις ξανά την εβδομάδα σου.
Ξανά... Από την αρχή...
Και η ζωή συνεχίζεται...
***
"Κάθε μέρα το μυαλό μου είναι αλλού. Ξεχνάω πράγματα. Και να μην ξεχάσω κάτι, νομίζω ότι έχω ξεχάσει κάτι. Κάθε μέρα ζω μέσα στο άγχος και μέσα στη βαρεμάρα. Με ανθρωπάκια γύρω μου που βολεύονται με την καθημερινότητά τους, με τη ρουτίνα τους. Και ξεχνάνε τα όνειρά τους. Θέλω να είμαι δίπλα σε ανθρώπους που είναι δημιουργικοί, γεμάτοι όρεξη για τη ζωή, έτοιμοι να ρισκάρουν για αυτά που θέλουν. Ανθρώπους τολμηρούς και όχι κότες. Θέλω να προλάβω να δοκιμάσω, να απολαύσω, να γνωρίσω πράγματα. Και όλοι γύρω μου κοιμούνται".
Πόσοι δεν έχουμε σκεφτεί, ή ακόμα και πει, τις παραπάνω αράδες; Πόσοι δεν έχουμε νιώσει πνιγμένοι από τη ρουτίνα, απηυδισμένοι από την καθημερινότητα;
ΟΚ λοιπόν, προφανώς το πρόβλημα το έχουμε εντοπίσει...
Αλλά τι κάνουμε για να το λύσουμε;
Ή ακόμα καλύτερα, θέλουμε στ' αλήθεια να το λύσουμε;
Ή φοβόμαστε να "σπάσουμε" το ασφαλές περίβλημα της καθημερινότητάς μας;
Τρέμουμε να βγούμε από τη συνήθειά μας...
Και καταλήγουμε στο "Έλα μωρέ δε βαριέσαι, καλά είμαστε κι έτσι, που καιρός τώρα για αλλαγές...".
Και η ζωή συνεχίζεται...
Και αφήνουμε τους άλλους ν' αποφασίζουν για μας...
Να ορίζουν τους κανόνες για εμάς...
Πρέπει εκείνο, πρέπει το άλλο, έτσι είναι το σωστό και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά...
Κι αν επιλέξεις να μην μπεις στο καλούπι, γίνεσαι δακτυλοδεικτούμενος... Αξιοπερίεργο...
Μέχρι που λογικά δε θ' αντέξεις... Θα λυγίσεις και θα υποταχθείς...
Για να είσαι αποδεκτός από την κοινωνία...
Η ζωή σου θα συνεχίζεται χωρίς εκπλήξεις και όταν προς το τέλος της θα κάνεις τον απολογισμό σου, θα καταλάβεις πως τελικά την έζησες, χωρίς να κάνεις αυτά που πραγματικά ήθελες (ελάχιστοι μπορούν να καυχηθούν κάτι τέτοιο).
Συμβιβασμοί και ξανά μανά συμβιβασμοί...
Γιατί;
***
"Όλοι γύρω μου κοιμούνται. Ό,τι τους λένε τα περιοδικά και τα κοινωνικά πρότυπα. Ψάχνουν τριγύρω
τους να βρούνε ένα ταίρι για να περάσουν την άθλια ζωούλα τους. Δουλειά, αμάξι, γάμος, παιδιά και
τέλος. Ζωές χαμένες! Πεταμένες! Εσείς φταίτε που είμαστε όπως είμαστε!".
Ναι, εμείς φταίμε που είμαστε όπως είμαστε! Ο καθένας μας ξεχωριστά.
Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τις ζωές μας.
Εμείς μπορούμε να τις αλλάξουμε, αν πραγματικά το θέλουμε!
Να τις φέρουμε στα μέτρα μας.
Να βάζουμε στόχους και να τους πετυχαίνουμε.
Να κάνουμε όνειρα και να τα πραγματοποιούμε.
Να πάψει να μας απασχολεί το τι θα πει ο κόσμος.
Να μας ενδιαφέρει τι πραγματικά εμείς θέλουμε!
Εμείς και κανένας άλλος...
***
"Τίποτα
φρέσκο! Τίποτα αληθινό! Γεύση μηδέν! Σάπια όλα. Καλά είμαι. Ναι, καλά είμαι".
Σε ρωτάνε πως είσαι, απαντάς καλά και δεν το πιστεύεις ούτε εσύ ο ίδιος...
Όλα για το φαίνεσθαι...
Την εικόνα...
Ουσία μηδέν!
Οι άλλοι γύρω σου, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, να μην καταλαβαίνουν.
Να σου λένε κι από πάνω να μη μιλάς, να λες πάλι καλά, γιατί τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα...
Να αποδεχθείς μια επίπλαστη κανονικότητα.
Ε όχι ρε φίλε, δε θα την αποδεχθώ! Δε θέλω να την αποδεχθώ!
Να αλλάξω θέλω. Πρώτα εγώ και μετά και οι άλλοι.
Να βλέπω πρόσωπα ευτυχισμένα και όχι στα πρόθυρα της κατάθλιψης.
Ανθρώπους γεμάτους όνειρα! Χαρούμενους!
Όσο δύσκολη κι αν είναι πολλές φορές η πραγματικότητα...
Αλλά η ζωή δεν αφορά μόνο αυτήν.
Αφορά εμένα, εσένα, εμάς. Όλους μας.
Και αυτά που στ' αλήθεια θέλουμε.
Και τι θέλουμε;
Να ερωτευτούμε!
Να αγαπήσουμε!
Να ονειρευτούμε!
ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ!
Όπως εμείς θέλουμε...
Κι όλα τ' άλλα θα πάρουν το δρόμο τους...
"First things first
I'ma say all the words inside my head
I'm fired up and tired of the way that things have been, oh ooh
The way that things have been, oh ooh
Second thing second
Don't you tell me what you think that I can be
I'm the one at the sail, I'm the master of my sea, oh ooh
The master of my sea, oh ooh"
(Από το τραγούδι της παράστασης, Imagine Dragons - Believer).
*** Το παραπάνω κείμενο εμπνεύστηκα με αφορμή την επερχόμενη (23, 28, 29 και 30 Ιουνίου στο θέατρο Φάμπρικα στο Γκάζι) παράσταση "Loop" της θεατρικής ομάδας Acting How?, στην οποία και θα συμμετάσχω.
