Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δεν θα έμπαινα ξανά στη διαδικασία να κάνω ανάρτηση για θέματα της επικαιρότητας, καθώς είναι πολύ εύκολο σήμερα, να παρερμηνευτούν τα λεγόμενά σου...
Όμως πλέον κάπου νιώθω πως έχει χαθεί το μέτρο...
Με αφορμή λοιπόν το περιστατικό με το Silly Walk στη Ν. Φιλαδέλφεια (εμπνευσμένο από τους Monty Pythons), θα ήθελα να κάνω μερικές διαπιστώσεις, ξεκαθαρίζοντας ευθύς εξαρχής πως είμαι υπέρ της κίνησης αυτής των κοριτσιών:
1) Μπορεί κάποιος ν' αγαπάει την πατρίδα του και χωρίς να είναι, ή να το παίζει, εθνικιστής...
2) Είναι φοβικό το να θεωρούμε συνεχώς πως κινδυνεύουν τα ιερά και τα όσια μας...
3) Αυτά τα ιερά και τα όσια, έχουμε εδώ και πολλά χρόνια σταματήσει να τα τιμούμε όπως τους αρμόζει...
4) Πολίτες έστησαν οδοφράγματα για να μην μεταφερθούν πρόσφυγες στην περιοχή τους...
Γονιός έκανε μήνυση σε δασκάλα γιατί έκανε τη δουλειά της (αναφέρομαι στο περιστατικό με το μάθημα σεξουαλικής αγωγής)...
Ανήλικοι σύρονται έξω από κινηματογραφικές αίθουσες (είναι άλλο πράγμα ο νόμος αυτός καθαυτός και εντελώς άλλη ιστορία η εφαρμογή του)...
Υπουργοί της Κυβέρνησης, μιλούν για λαϊκισμό και εθελοντισμό (!) επ' αφορμή της 28ης Οκτωβρίου, χωρίς καμιά αναφορά στον φασισμό και το ναζισμό...
Αλλά η αντίδραση μερικών κοριτσιών κατά ενός (συγνώμη, άλλα έτσι είναι...) ολοένα και περισσότερο βυθιζόμενου στη σήψη συστήματος, είναι αυτό που ενοχλεί περισσότερο...
Έτσι είναι (αν έτσι νομίζετε), όπως θα έλεγε και ο Πιραντέλο...
5) Σχεδόν πάντα, οι νέοι ήταν αυτοί που έκαναν το πρώτο βήμα για κοινωνικές αλλαγές... Ας πάψουμε λοιπόν να τους υποτιμούμε, στο όνομα μιας -τουλάχιστον- αμφίβολης, ή ακόμα και σαθρής αν θέλετε, "κανονικότητας"...
Και τέλος: Έλεος πια με την αισχρή κομματικοποίηση των πάντων - από εμάς τους ίδιους περισσότερο (δυστυχώς)...
"Όποιος πάει γυρεύοντας, παίρνει αυτό που του αξίζει..."
(***Όσοι δεν έχουν ακόμη δει την ταινία, ας μη διαβάσουν το κείμενο, καθώς περιέχει spoilers***)
"Ο Άρθουρ Φλεκ, θα μπορούσε να ήταν ένας από εμάς.
Λάθος...
Ο Άρθουρ Φλεκ ΕΙΝΑΙ ένας από εμάς...
Δεν έχει σημασία αν είναι λίγο διαφορετικός...
Αν αντιμετωπίζει το γολγοθά μιας βαριάς ψυχικής ασθένειας...
Αν μαζί με όλα τα άλλα πρέπει να φροντίσει και την άρρωστη μητέρα του...
Ο Άρθουρ Φλεκ προσπαθεί να επιβιώσει...
Κάνοντας τον κλόουν...
Και πάλι λάθος...
ΕΙΝΑΙ κλόουν... Ένας θλιμμένος κλόουν που ονειρεύεται να γίνει διάσημος... Χαρίζοντας γέλιο και χαρά στον κόσμο...
Σε ποιον κόσμο όμως;
Σ' έναν κόσμο που ποτέ δεν τον αποδέχτηκε...
Σ' έναν κόσμο που τον αντιμετωπίζει ως αξιοπερίεργο...
Σ' έναν κόσμο που τον κακοποιεί σωματικά και ψυχικά...
Σ' έναν κόσμο που θα του δείξει το πιο σκληρό του πρόσωπο, αφαιρώντας του και την τελευταία ελπίδα...
Χωρίς δουλειά, χωρίς θεραπεία, χωρίς φάρμακα, χωρίς τίποτα...
Ο Άρθουρ θα βρεθεί σε αδιέξοδο...
Μέχρι που θα έρθει η ώρα της αντίδρασης... Και τα πράγματα θα ξεφύγουν από κάθε έλεγχο...".
***
Είναι μετρημένες στα δάχτυλα τα τελευταία χρόνια οι πραγματικά μεγάλες ταινίες...
Το "Joker", είναι μία απ' αυτές...
Όχι γιατί παίρνει έναν αρχετυπικό villain χαρακτήρα του υπερηρωϊκού σύμπαντος και τον πάει αρκετά βήματα παραπέρα, τη στιγμή που νομίζαμε πως τα περιθώρια εξερεύνησής του είχαν εξαντληθεί...
Από την αρχή άλλωστε επιλέγει να μην ασχοληθεί με τον κομιξικό κανόνα... Ούτε καν με τις προηγούμενες ταινίες του είδους...
Κάτι που εν τέλει αποδεικνύεται ευφυές...
Αλλά γιατί βουτάει βαθιά μέσα στα αχαρτογράφητα μονοπάτια της βαριά τραυματισμένης ψυχοσύνθεσης ενός ανθρώπου που νοσεί...
Και ο οποίος φοβάται/αρνείται να το παραδεχθεί...
Δε μένει όμως μόνο εκεί...
Με ωμό ρεαλισμό φτάνει σε μια καταγγελία της σημερινής μορφής των κοινωνιών (αφορμή η αμερικάνικη, αλλά σίγουρα ο κανόνας είναι κοινός για όλες) στις οποίες ζούμε...
Σάπιοι άνθρωποι, σάπιες κοινωνίες, σάπιες πολιτικές, όλα σάπια...
Είναι αριστοτεχνικά δοσμένος ο τρόπος με τον οποίο ο σκηνοθέτης (Todd Phillips) δείχνει την άβυσσο που χωρίζει τους "προνομιούχους" από τους "απόβλητους" της κοινωνίας...
Ο Τόμας Γουέιν, πατέρας του Μπρους Γουέιν (του παιδιού που πρόκειται να μετατραπεί στον Batman και τον οποίο συνδέει πανέξυπνα με τον "Joker" η ταινία), προχωρά σ' έναν απόλυτα κυνικό διαχωρισμό:
"Μας μισούν γιατί εμείς πετύχαμε στη ζωή μας, ενώ εκείνοι όχι".
Κι ύστερα με περίσσιο θράσος ανακοινώνει πως ενδιαφέρεται για το καλό τους...
Ήδη η χύτρα έχει αρχίσει να σιγοβράζει...
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κινείται ο ήρωας που ανεπανάληπτα υποδύεται ο Joaquin Phoenix, σε μια ερμηνεία ζωής (ανατριχιαστικό το κυριολεκτικά σπαρακτικό γέλιο/κλάμα του, σου σηκώνει την τρίχα κάγκελο κάθε φορά που το ακούς...).
Προσπαθεί να καταπολεμήσει τους δαίμονές του, έχοντας τους πάντες απέναντί του...
Είναι φυσικό επακόλουθο το ξέσπασμά του...
Και η κατάληξή του...
Όμως για μια στιγμή...
Πόσο "κανονικοί" νομίζετε πως είναι οι άνθρωποι που στην ταινία σκοτώνει ο "Joker";
Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει...
Ο ένας χειρότερος από τον άλλον, με αποκορύφωμα τον έμπορο ψυχών, TV star, που υποδύεται έξοχα ο μεγάλος Ρόμπερτ Ντε Νίρο...
Ναι, σίγουρα δεν μπορούν να δικαιολογηθούν εξαιτίας αυτού οι πράξεις του...
Αλλά ούτε και οι πράξεις μιας κοινωνίας που δημιουργεί "τέρατα' μπορούν να δικαιολογηθούν...
Αν ο "Joker" υπάρχει, είναι γιατί η ίδια η κοινωνία τον δημιούργησε...
Η ίδια η κοινωνία τον έκανε ήρωα...
Αφού πρώτα τον ξέρασε από τα σπλάχνα της...
Ο καταπιεσμένος, ο απόβλητος, ο ψυχικά ασθενής βρίσκει παντού κλειστές πόρτες...
Δεν τον αφήνουν να ενταχθεί στο σύνολο...
Βιώνει τη βία σε όλες τις μορφές της...
Και όταν θα έρθει η ώρα να αντιδράσει, ο μόνος τρόπος που θα βρει θα είναι και πάλι η βία...
Η βία γεννά βία...
Η ταινία μας πετά στα μούτρα αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα...
"Αυτοί είστε και δε θέλετε ν' αλλάξετε", με απλά λόγια μας λέει...
Είναι δύσκολο να πιστέψεις πως ένα τέτοιο φιλμ προήλθε από τη βιομηχανία του Hollywood...
Όμως από την άλλη, γιατί όχι;
Δείτε αυτή την ταινία!
Και κρατήστε τα μηνύματά της ως τροφή για σκέψη...
Ίσως να είναι ένα πρώτο βήμα για να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος...
