Κανονικά αυτόν τον καιρό θα έπρεπε να ασχολούμαι αποκλειστικά με τα δύο νέα μου θεατρικά έργα, που εδώ και λίγες μέρες έχουν τεθεί στη διάθεση του κοινού...
Αλλά και με κάτι ακόμα πιο όμορφο, που πρόσφατα ήρθε στη ζωή μου και ανέτρεψε τα πάντα...
Όμως, όπως είχε πολύ εύστοχα γράψει ο Νίκος Γκάτσος στους συγκλονιστικούς στίχους του "Κεμάλ" του μεγάλου Μάνου Χατζιδάκι, "...πικρές οι βουλές του Αλλάχ και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων...". (Κι ελπίζω να μη δω σχόλια για το συγκεκριμένο στίχο, είναι πασίγνωστο σε τι αναφέρεται το τραγούδι...).
Δεν μπορώ να παραμένω απαθής, όταν καθημερινά με αυτά που ακούω, βλέπω και διαβάζω, νιώθω να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι!!
Πάμε λοιπόν με τη σειρά και αυτή τη φορά πιο έξω από τα δόντια από ποτέ...
- Δε βρίσκω λόγια για να χαρακτηρίσω την ανακοίνωση "μνημείο χυδαιότητας & θράσους" του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη (sic), σχετικά με το θάνατο του 27χρονου Βασίλη Μάγγου, που πριν λίγο καιρό είχε ξυλοκοπηθεί άγρια από την αστυνομία κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης διαμαρτυρίας στο Βόλο (αλλά και μετά το πέρας αυτής...). Προσωπικά, ως απλός πολίτης δεν θα διανοούμουν ποτέ να προκαταλάβω το αποτέλεσμα μιας ιατροδικαστικής εξέτασης... Ο αξιότιμος κ. Υπουργός όμως, φαίνεται πως δεν διακατέχεται από τέτοιου είδους ευαισθησίες... Όποιο όμως και να είναι το πόρισμα των ιατροδικαστών κ. Χρυσοχοίδη μου, δε θ' αλλάξει το γεγονός πως το άτυχο αυτό παιδί σαπίστηκε χωρίς ουσιαστικό λόγο στο ξύλο για ώρες...
Εσείς συνεχίστε να διαστρεβλώνετε την πραγματικότητα, κάθε φορά που ξεπηδά ένα νέο φαινόμενο αστυνομικής βίας και οι εικόνες (αδιάψευστος μάρτυρας) θα συνεχίσουν να σας εκθέτουν... Κι επίσης μην ξεχνάτε πως την τελευταία φορά που τολμήσατε να εκτεθείτε στη λαϊκή ετυμηγορία, αποτύχατε παταγωδώς... Αυτό κάτι θα έπρεπε να σας λέει...
Και κάτι τελευταίο σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα: Ήμουνα νιος και "γέρασα" βλέποντας τους γνωστούς-αγνώστους (ή μπαχαλάκηδες) να σπάνε με κάθε ευκαιρία την Αθήνα... Αρνούμαι λοιπόν να πιστέψω πως είναι τόσο δύσκολο να εντοπιστούν και να συλληφθούν (μήπως άμα συμβεί αυτό, καταρρεύσουν μαζί και πολλοί μύθοι;).
- Δε βρίσκω λόγια για να χαρακτηρίσω την πλέον πρόσφατη δήλωση του Υπουργού Ανάπτυξης για τον πατέρα του νεαρού συλληφθέντα που πέρασε στη Νομική... Θα μου πείτε, γιατί να εκπλήσσομαι όταν έχουν προηγηθεί άλλες τόσες προκλητικές δηλώσεις του συγκεκριμένου... Και δίκιο θα έχετε, αλλά από την άλλη όταν ένας Υπουργός (ο όποιος) φτάνει στο σημείο να υποδεικνύει τι θα πει ένας πατέρας στο γιο του, τότε κάπου έχει χαθεί ο έλεγχος... Όπως έλεγε κι ένας παλιός μου καθηγητής (τον οποίο ας μου επιτραπεί να παραφράσω ελαφρώς), η πολιτική δεν είναι... Cosmopolitan!! Οποιοδήποτε άλλο σχόλιο, νομίζω πως περισσεύει...
- Δε βρίσκω λόγια για να χαρακτηρίσω την επιμονή ενός άλλου Υπουργού (της Αγροτικής Ανάπτυξης), σε μια πέρα για πέρα λαθεμένη άποψη... Πέραν του ζητήματος της κυριότητας του Μουσείου Κεμάλ (που βέβαια ο κ. Υπουργός θεωρεί πως είναι πολύ εύκολο ν' αλλάξει με μερικές παρεμβάσεις -θυμίζοντας παλιότερη πολύ πιο ανατριχιαστική δήλωσή του, σχετικά με παρεμβάσεις στους θεσμούς για να μην ξαναβγεί ποτέ Κυβέρνηση που δε θα του αρέσει...), μάλλον δεν έχει μπει στον κόπο να σκεφτεί πως μια τέτοια κίνηση θα ήταν "βούτυρο στο ψωμί" του Ερντογάν, που αυτό ακριβώς προσπαθεί να κάνει στην Τουρκία! Να "εξαφανίσει" το κεμαλικό κράτος! (Υπόψην, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, πως τόσο ο Ερντογάν, όσο και ο Κεμάλ μου είναι εξαιρετικά αντιπαθείς, ενώ φυσικά και θύμωσα με τη μετατροπή της Αγιάς Σοφιάς σε τζαμί...).
Δε θέλω να επεκταθώ και σε άλλα θέματα, γιατί σε μια τέτοια περίπτωση, μάλλον δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί ποτέ αυτή η ανάρτηση...
Θα την κλείσω λοιπόν και πάλι με Χατζιδάκι/Γκάτσο: "Καληνύχτα Κεμάλ... Αυτός ο κόσμος δε θ' αλλάξει πότέ... Καληνύχτα...".
Μάνο μας και Νίκο μας, τα είχατε πει όλα από τότε... Δυστυχώς κάποιοι συνεχίζουν να μη θέλουν ν' ακούσουν...
Και κάπως έτσι, ο ίδιος αυτός κόσμος συνεχίζει "πάντα με φωτιά και με μαχαίρι να προχωρεί..." (ίσως για πρώτη φορά, σχεδόν στα 40 μου, μπορώ να πω πως καταλαβαίνω πλήρως και -με πόνο ψυχής- αποδέχομαι το μεγαλείο και την αλήθεια αυτού του στίχου, που ως παιδί, αλλά και μέχρι πριν λίγο καιρό, "πλήγωνε" βαθιά το μέσα μου...).
Δυστυχώς... Ή μπορεί και ευτυχώς, δεν ξέρω πια...
