Για πάντα...

Μια στιγμή μπορεί ν' αλλάξει τα πάντα...

...εκτός από τις αναμνήσεις μας!

"Βιάσου! Ο ήλιος έχει αρχίσει να δύει! Πρέπει ν' ανεβάσουμε το στρώμα πριν νυχτώσει...".

Η φωνή του Ιάσονα ξεχείλιζε αποφασιστικότητα. Το ήξερε καλά πως δεν είχαν πολύ χρόνο μπροστά τους για να μεταφέρουν το στρώμα στο διαμέρισμα.

Η Αριάδνη σήκωσε το στρώμα και το έσυρε έξω από το πορτ-μπαγκάζ. Ο Ιάσονας το έπιασε από την άλλη πλευρά και ξεκίνησαν να προχωρούν στο δρόμο...

*  

Ήταν μαζί εδώ και τρία χρόνια και είχαν αποφασίσει πως ήταν πια καιρός να προχωρήσουν τη σχέση τους στο επόμενο επίπεδο.

Θα έμεναν μαζί.

Ήδη είχαν τοποθετήσει τα περισσότερα έπιπλα, είχαν συνδέσει ηλεκτρικό και νερό και το στρώμα ήταν μια από τις τελευταίες λεπτομέρειες που απέμεναν γα να ξεκινήσουν την κοινή τους ζωή...

Αφού διέσχισαν τη μεγάλη λεωφόρο που βρισκόταν σχεδόν δίπλα στο σπίτι τους, δεν άργησαν να φτάσουν μπροστά στη μεγάλη σιδερένια πόρτα της εισόδου της πολυκατοικίας. Άνοιξαν και πολύ σύντομα βρίσκονταν μέσα στο διαμέρισμα.

Τοποθέτησαν το στρώμα, κάθισαν στο κρεβάτι και κοίταξαν ο ένας τον άλλον στα μάτια.

"Είσαι τόσο όμορφη", είπε ο Ιάσονας και της χάιδεψε τα μαλλιά. 

Η Αριάδνη χώθηκε στην αγκαλιά του και απάντησε χρησιμοποιώντας μόλις μια λέξη...

"Σ' αγαπώ!".

*

Οι μέρες περνούσαν γρήγορα.

Η συγκατοίκηση είχε ξεκινήσει με τους καλύτερους οιωνούς.

Κι όπως συμβαίνει πάντα στην κορύφωση μιας σχέσης, είχαν να θυμούνται μόνο όμορφες στιγμές. Πολλές απ' αυτές ταυτισμένες με το σπίτι τους, αυτό το σπίτι που με τόση αγάπη είχαν φτιάξει.

Και πάντα μ' εκείνο το στρώμα που πριν μερικούς μήνες είχαν κουβαλήσει...

Εκείνο το, φαινομενικά άψυχο, στρώμα έμοιαζε να έχει ξεχωριστό ρόλο στη ζωή τους.

Πόσα όνειρα δεν είχαν κάνει αγκαλιασμένοι πάνω του, πόσες μοναδικά ερωτικές νύχτες δεν είχαν περάσει, πόσες φορές γυρνώντας ξεθεωμένοι απ' τη δουλειά δεν είχαν σωριαστεί σε αυτό...

Κι εκείνο ποτέ δεν τους χάλαγε χατήρι. 

Θαρρείς κι είχαν γίνει ένα οι τρεις τους.

Όλα ήταν υπέροχα!

Μέχρι την ημέρα που έμελλε ν' αλλάξει τις ζωές τους για πάντα...

*

"Επιθετικής μορφής καρκίνος. Έχει δεν έχει δυο μήνες ζωής μπροστά της".

Τα λόγια του γιατρού, μαχαιριά στην καρδιά του Ιάσονα...

Μεμιάς ένιωσε όλα γύρω του να γκρεμίζονται.

Συζήτησαν μερόνυχτα ολάκερα με την Αριάδνη για το πως να το αντιμετωπίσουν.

Κι ήταν εκείνη που τελικά τον έπεισε, πως δεν επιθυμούσε να υποστεί το μαρτύριο μιας θεραπείας, που δε θα είχε κανένα απολύτως νόημα.

Αποφάσισαν να μείνει στο σπίτι τους για όσο διάστημα της απέμενε.

Ο Ιάσονας πήρε άδεια από τη δουλειά του, για να είναι συνέχεια δίπλα της.

Η Αριάδνη μόνιμα ξαπλωμένη στο κρεβάτι, στο ίδιο πάντα στρώμα επάνω, που λες και προσπαθούσε  ν' απαλύνει τον πόνο της...

Μερικές εβδομάδες μετά, η κατάσταση της είχε επιδεινωθεί δραματικά...

Ο Ιάσονας πάντα εκεί, να της φέρνει ό,τι χρειαζόταν και να της κρατά το χέρι.

* 

Εκείνο το βράδυ ένιωθε μέσα του πως κάτι θα συνέβαινε.

Η αναπνοή της Αριάδνης ήταν πιο αδύναμη απ' ότι συνήθως.

Την πήρε στην αγκαλιά του και, κλαίγοντας, κατάφερε να ψελλίσει...

"Μη μου φύγεις...".

Άξαφνα, ένιωσε λες και το στρώμα είχε γίνει πιο σκληρό, πιο αφιλόξενο.

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, η Αριάδνη ανάσανε βαθιά για μια τελευταία φορά κι ύστερα ξεψύχησε στα χέρια του...

Έμεινε για ώρα να την κρατά, με το σώμα του να τρέμει απ' τους σπασμούς που οι λυγμοί του προκαλούσαν...

*

Οι επόμενες μέρες πέρασαν βουβά.

Κι όταν μετά την κηδεία είχε γυρίσει στο -αλήθεια πόσο άδειο του φαινόταν πλέον χωρίς εκείνη- σπίτι και είχε προς την κρεβατοκάμαρα κατευθυνθεί, το βλέμμα του είχε πέσει αμέσως σ' εκείνο το στρώμα.

Η πλευρά της, ξεκάθαρα το είδε, είχε πάρει το σχήμα του κορμιού της...

Ναι, ήταν σίγουρος πως ήταν αλήθεια κι όχι κάποιο άσχημο παιχνίδι που του έπαιζε το μυαλό του.

Και τότε το αποφάσισε...

Ό,τι και να γινόταν, όσα χρόνια κι αν περνούσαν, αυτό το στρώμα ποτέ δε θα το πετούσε...

Σκέφτηκα να συνοδεύσω το παραπάνω διήγημα μ' ένα τραγούδι, 

που το βρίσκω, στ' αλήθεια, τόσο ταιριαστό με την ιστορία που περιγράφεται...