"Η προέλευση του κόσμου": Νέο θεατρικό έργο!!

Η υπέροχη Κόρα Καρβούνη και ο θαυμάσιος Χρήστος Μαλάκης, διαβάζουν, με τρόπο μοναδικό, ένα μικρό απόσπασμα από το νέο μου θεατρικό έργο, "Η προέλευση του κόσμου"!!

Πρόκειται για μια τρελή ερωτική (στα όρια της πορνογραφίας) κωμωδία, έναν ύμνο στην ηδονή, όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται...

Περισσότερα από τις 8 Ιουλίου και μετά, οπότε και το έργο θα δημοσιευθεί επίσημα στην ειδική ιστοσελίδα του Θεάτρου Πορεία!!

Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου τους δύο ηθοποιούς, τους Θανάση Τριαρίδη και Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη για την αμέριστη υποστήριξη και καθοδήγηση (χωρίς εσάς, όλο τούτο δε θα είχε γίνει πραγματικότητα) και φυσικά το Θέατρο Πορεία που στήριξε από την αρχή μέχρι το τέλος, με ξεχωριστό ενθουσιασμό, την προσπάθεια τη δική μου, αλλά και των υπόλοιπων συμμαθητών μου στη Σχολή Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής...

Σε αυτούς τους τελευταίους (και από τα δύο τμήματα), θα ήθελα να στείλω μια ξεχωριστή και τεράστια αγκαλιά, ως ένα ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης, για όλα όσα ζήσαμε μαζί, κατά τη διάρκεια αυτής της υπέροχης χρονιάς!!

Enjoy!!

Περί δημοσιογραφίας και δημοσιογράφων...

Το 1998, μου δόθηκε η ευκαιρία να μπω στον "μαγικό", από πολλές απόψεις, χώρο της δημοσιογραφίας, στον οποίο και παρέμεινα για σχεδόν 10 χρόνια...

Οι αναμνήσεις πολλές, το ίδιο και οι άνθρωποι που γνώρισα και συνεργάστηκα και οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία μου έχουν αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις (με πολλούς διατηρώ επαφές ακόμη και σήμερα...).

Όμως ο σκοπός αυτής μου της ανάρτησης δεν είναι να κάνω μια ανασκόπηση στη σχετικά μικρή καριέρα μου στη δημοσιογραφία...

Αλλά μια σύγκριση του χθες με το σήμερα, με αφορμή το πολυσυζητημένο σποτ του ΣΥΡΙΖΑ...

Πιστέψτε με, μιλάμε για τη μέρα με τη νύχτα!

Φυσικά, πάντοτε τα περισσότερα μέσα είχαν έντονο πολιτικό, ή και αθλητικό χρωματισμό... Με μια βασική διαφορά όμως...

Κανείς δε σε υποχρέωνε να κάνεις οτιδήποτε ενδεχομένως στρεφόταν κόντρα στις αρχές σου... Ακόμα και η κριτική επιτρεπόταν, αρκεί να ήταν σε κόσμια πλαίσια...

Τα χρόνια φυσιολογικά περνούσαν και τα πράγματα άρχισαν σιγά σιγά ν' αλλάζουν... Πρώτα άρχισαν να λυμαίνονται το χώρο "επιχειρηματίες" αμφίβολης αξιοπιστίας, που στις περισσότερες περιπτώσεις άφηναν απλήρωτους για μήνες τους εργαζομένους, μέχρι να "βαρέσουν" το τελικό "κανόνι" (είχα κι εγώ την... τύχη να εργαστώ κάποια στιγμή για έναν απ' αυτούς).

Στη συνέχεια κυκλοφορούσαν έντυπα που εκδίδονταν για συγκεκριμένους λόγους και όταν ολοκλήρωναν την "αποστολή" τους, εξαφανίζονταν, το ίδιο ξάφνικα όπως εμφανίστηκαν...

Μέχρι που φτάσαμε στην εποχή της κρίσης και οι "μάσκες" έπεσαν... 

Μπορεί από τα τέλη του 2007 να είχα ουσιαστικά αποχωρήσει από το χώρο, όμως το δημοσιογραφικό "μικρόβιο" ποτέ δε μ' εγκατέλειψε... Κι έτσι φρόντιζα να παρακολουθώ απ' όσο κοντά γινόταν τα όσα συνέβαιναν...

Ειλικρινά δεν ήταν λίγες οι φορές που σιχάθηκα πρόσωπα και καταστάσεις στα ΜΜΕ... Άνθρωποι να πεινάνε, περιουσίες να χάνονται, επιχειρήσεις (εφημερίδες, κανάλια, ραδιόφωνα, ιστοσελίδες, αλλά και κάθε είδους άλλες) να βάζουν λουκέτο και την ίδια ώρα, όλο και περισσότεροι "μεγαλοδημοσιογράφοι" να μας νουθετούν και να μας κουνούν το δάχτυλο για να δεχτούμε στωϊκά τα μνημόνια και να κάνουμε εκπτώσεις στην ίδια τη ζωή μας...

Ψέματα, ψέματα κι άλλα ψέματα... Κάποια αποκαλύφθηκαν κατόπιν εορτής, αλλά ήδη οι εμπνευστές τους είχαν προλάβει να τα "εξαργυρώσουν", μετακομίζοντας (οι περισσότεροι) στον πολιτικό "στίβο"... 

Παράλληλα, υπήρχε και μια -συνήθως- σιωπηλή πλειοψηφία που συνέχιζε να δίνει το δικό της αγώνα για επιβίωση... Κι όταν παλεύεις για να εξασφαλίσεις το μέλλον το δικό σου και της οικογένειάς σου, είναι λογικό να μην έχεις στις προτεραιότητές σου το να πας κόντρα στα "μεγάλα ψάρια"... Όποιος, ή όποιοι το τόλμησαν, τους έφαγε το "μαύρο σκοτάδι"...

Τα χρόνια συνέχιζαν να περνάνε... Και η κατάσταση χειροτέρευε ολοένα και περισσότερο... Η μάστιγα των fake news άρχισε να γιγαντώνεται... Η λογική να πηγαίνει περίπατο... Η προπαγάνδα σύννεφο... Οι Κυβερνήσεις να εναλλάσσονται σε ρυθμό... πολυβόλου κι εσύ να προσπαθείς να καταλάβεις που σταματά το ψέμα και που ξεκινά η αλήθεια...

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα...

Ανεξαρτήτως αν συμφωνεί κανείς ή διαφωνεί με τα πεπραγμένα της τωρινής Κυβέρνησης, είναι πρωτοφανές το γεγονός της απουσίας αντίλογου... Όποιος δημοσιογράφος (ή και απλός πολίτης) τολμήσει να πει τα αυτονόητα, χαρακτηρίζεται συλλήβδην ως γραφικός, ασόβαρος ή Συριζαίος, ή όλα μαζί...

Δεν τιμά τον (όποιο) Πρωθυπουργό μιας χώρας, το ανελέητο λιβάνισμα με χαρακτηρισμούς όπως "Μωϋσής" και "Ηρακλής"...

Δεν τιμά την (όποια) Κυβέρνηση η μη δημοσίευση της λίστας με το (δημόσιο) χρήμα που δόθηκε στο κάθε μέσο για την καμπάνια κατά του COVID-19...

Ξεκάθαρα πράγματα... 

Και για να φτάσω και στο ζητούμενο, μην μακρυγορώντας άλλο: Ναι, το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ είναι αποτυχημένο, από τη στιγμή που μπορεί να θεωρηθεί πως "τσουβαλιάζει" όλους ανεξαιρέτως τους δημοσιογράφους (και οι περισσότεροι είναι αλήθεια πως αγωνίζονται καθημερινά και τις περισσότερες φορές κάτω από αντίξοες συνθήκες για να τα βγάλουν πέρα)...

Από την άλλη όμως αναδεικνύει και ένα τεράστιο ζήτημα: Υπάρχει όντως μια θλιβερή μειοψηφία (εκδοτών, αλλά και δημοσιογράφων) που επί σειρά χρόνων ευτελίζει και δυσφημεί τον κλάδο... Και δεν ανοίγει ρουθούνι... Κάποια στιγμή λοιπόν κάτι θα πρέπει να γίνει γι' αυτό... Γιατί ήδη η κατάσταση έχει φτάσει σε οριακό σημείο...

Ναι λοιπόν στην όποια κριτική του επίμαχου σποτ, αλλά όχι βλέποντας το δέντρο, να χάσουμε το δάσος... Γιατί το πρόβλημα υφίσταται και είναι σοβαρό... Πολύ πιο σοβαρό από τα συμφέροντα του κάθε κόμματος...

Και να είστε σίγουροι πως όποιος κάνει σωστά τη δουλειά του, αυτό φαίνεται και σε κανέναν δε χρειάζεται να απολογηθεί... Μόνο να είναι περήφανος που σε μια εποχή γεμάτη "εκπτώσεις", εξακολουθεί να διατηρεί τις αρχές και τα ιδάνικά του...

Περί Παιδείας...

Πραγματικά υπάρχουν στιγμές που δεν ξέρεις τι να πρωτοσχολιάσεις...

- Την απαράδεκτη, από κάθε άποψη, κατάργηση των καλλιτεχνικών μαθημάτων στο Λύκειο (ακόμα κι εκείνων που θεωρούνται προαπαιτούμενα για την είσοδο στην Ανώτατη Εκπαίδευση!!!);

- Τη σπουδή κάποιων να πιαστούν από μια δημοσίευση σελίδας, που υποτίθεται πως καταπολεμά τα fake news (αλλά στην συγκεκριμένη τουλάχιστον περίπτωση τα έκανε μαντάρα), για να δικαιολογήσουν ακόμα ένα τρανταχτό λάθος της... κοσμαγάπητης Κυβέρνησής μας (επιτέλους ας κατάλαβουμε πως σε κάποια πράγματα δε χωρούν "ναι μεν αλλά" κι ας βάλουμε στην άκρη τις πολιτικές μας πεποιθήσεις...);

Κι ακόμη (ευκαιρία ν' ανοίξουμε λίγο το θέμα...):

- Το ότι η Παιδεία στην έρμη τη χώρα μας, συνεχίζει κάθε χρόνο να βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην ανυποληψία; 

- Το γεγονός ότι οι δύστυχοι οι εκπαιδευτικοί έχουν καταντήσει "πειραματόζωα" του εκάστοτε Υπουργού Παιδείας κι έχουν κι από πάνω μια κάστα τιμητών (των πάντων) να τους λένε τεμπέληδες και αργόμισθους; Όποιος θεωρεί πως είναι εύκολο να διδάξεις -και μάλιστα παιδιά-, ας το δοκιμάσει και ας έρθει μετά να το ξανασυζητήσουμε... Προσωπικά δε θεωρώ πως έχω αυτή την ικανότητα και γι' αυτό και δεν κρύβω τον απεριόριστο θαυμασμό και σεβασμό μου για όσους τη διαθέτουν και την εξασκούν...

- Όταν ένας Υπουργός έχει αποδεδειγμένα και πολλάκις αποδειχθεί ανεπαρκής, θα πρέπει ν' αντικαθίσταται... Δεν έχω κάτι προσωπικό φυσικά με την τωρινή Υπουργό Παιδείας, αλλά παραείναι πολλά τα λάθη της (εκπαιδευτικό νομοσχέδιο, κάμερες στις τάξεις κλπ.) για να συνεχίζει να παραμένει στη θέση της... Ειδικά όταν η κατακραυγή είναι πλέον γενική (ακόμα και από ανθρώπους που πρόσκεινται φιλικά/ιδεολογικά στην παράταξή της...).

Θα κλείσω αυτή μου την ανάρτηση, με μια μάλλον "απλοϊκή" ανάμνηση από το παρελθόν, που όμως πιστεύω πως δείχνει περίτρανα το πόσο νοσεί η Παιδεία στην Ελλάδα, ακόμα και στα πιο απλά πράγματα:

Τελείωσα το σχολείο το μακρινό 1998 ("όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν", που έλεγε και ο αξέχαστος Νίκος Παπάζογλου στον "Υδροχόο"...) και ένα από τα πράγματα που μου έχουν μείνει χαραγμένα στο μυαλό, είναι ο "εκτρωματικός" τρόπος με τον οποίο διδασκόταν το μάθημα της Ιστορίας στις (λατρεμένες κατά τα άλλα) τότε Δέσμες (3η, που ήμουν εγώ και 4η). Η παπαγαλία, της παπαγαλίας, ω παπαγαλία! Με αποτέλεσμα αν δεν έγραφες μέχρι και την τελεία όπως ήταν στο βιβλίο, αλλά το έκανες με δικά σου λόγια, να θεωρείσαι αδιάβαστος... "Λαμπρό" αναμφίβολα το μυαλό που το σκέφτηκε! Και υπόψιν πως, γενικότερα, η Ιστορία ήταν ένα από τα πιο αγαπημένα μου μαθήματα...