Βλέποντας όλες αυτές τις μέρες το "τσουνάμι" καταγγελιών από ανθρώπους του θεάτρου, του αθλητισμού, της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, πέρασαν από το μυαλό μου εκατοντάδες σκέψεις...
Αρχικά, είναι αδιαπραγμάτευτη η αναγκαιότητα να εξαλειφθούν αυτού του είδους τα φαινόμενα, είτε αφορούν σε ψυχολογική και λεκτική βία, είτε πολύ περισσότερο σε σωματική βία και σεξουαλική παρενόχληση...
Νομίζω όμως πως έχει σημασία να δούμε ποια είναι η "ρίζα του κακού"...
Κατά την ταπεινή μου άποψη, τα πάντα ξεκινούν από το μακρινό παρελθόν... Πριν 70 χρόνια, εκεί κάπου στη δεκαετία του '50, η κοινωνία μας ήταν εντελώς διαφορετική. Ήθη και λογικές που σήμερα μας φαίνονται ανήκουστες, τότε αποτελούσαν τον κανόνα. Και κάθε τι το διαφορετικό αντιμετωπιζόταν με περιέργεια, ή ακόμα χειρότερα με χλεύη...
Θυμηθείτε πως παρουσιάζονταν στις παλιές ελληνικές ταινίες (που η συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν είναι τίποτα άλλο από ηθογραφίες, χωρίς αυτό βέβαια να μειώνει την αξία τους) οι ομοφυλόφιλοι, αλλά και στις περισσότερες περιπτώσεις οι γυναίκες και οι οικογένειες... Χαστούκια (για το θέσω κομψά...) στην ημερήσια διάταξη, αυστηρότητα πέραν των λογικών ορίων, γραφικές καρικατούρες (στην περίπτωση των γκέϊ)...
Εμείς που δεν τα ζήσαμε, τα βλέπουμε, ή τ' ακούμε από τους παλιότερους και γελάμε, δυσκολευόμαστε ακόμα και να το διανοηθούμε ότι κάποτε οι άνθρωποι ζούσαν έτσι...
Όλα αυτά μεταφέρονταν από γενιά σε γενιά και χρειάστηκε να φτάσουμε περίπου στα 00's για να δούμε ν' αλλάζει ουσιαστικά η κατάσταση...
Όπως όμως γίνεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, η απελευθέρωση οδήγησε πολλές φορές και στην απώλεια του μέτρου, με συνέπεια ακόμα και ακραίες καταστάσεις...
Και φτάσαμε σήμερα να βλέπουμε ανθρώπους υπεράνω πάσης υποψίας (ή μπορεί και όχι και τόσο...), να καταγγέλονται για άσχημες, ή ακόμα και επικίνδυνες, στα όρια του παράνομου, ή και πέρα απ' αυτά, συμπεριφορές...
Δεν πέσαμε φυσικά απ' τα σύννεφα, τουλάχιστον στο επίπεδο του ότι αυτά τα φαινόμενα υπήρχαν, απλά ήταν καλά κρυμμένα, για διάφορους λόγους...
Όσοι τώρα καταγγέλονται, δεν έχουν καμιά δικαιολογία και είναι αυτονόητο πως θα πρέπει να υποστούν τις συνέπειες των πράξεών τους...
Πρέπει όμως να κατανοήσουμε πως το πρόβλημα πέρα και πάνω απ' όλα είναι βαθιά κοινωνικό...
Τα κατάλοιπα του παρελθόντος είναι ακόμα εδώ και μας βασανίζουν...
Όταν ακόμα και σήμερα ακούμε απόψεις του στυλ, "τα ήθελαν και τα έπαθαν", "τώρα το θυμήθηκαν", κτλ. για τις καταγγέλλουσες...
Όταν, για να δούμε λίγο και τη μεγάλη εικόνα, ακόμα υπάρχουν -οικογενειακές και όχι μόνο- νοοτροπίες, "άντε να πάει το παιδί φαντάρος για να γίνει άντρας" (εκεί να δείτε ψυχολογική, άλλα και γενικότερα, βία, που υπάρχει), "μα καλά κοντεύεις τα 40 και ακόμα δεν παντρεύτηκες, δεν έκανες παιδιά;" (και για τα δύο φύλα αυτό), όταν η ομοφυλοφιλία είναι ακόμα "ταμπού", όταν υπάρχει ηλικιακός ρατσισμός, όταν υπάρχουν διακρίσεις με βάση την εμφάνιση, όταν, όταν...
Για τι συζητάμε λοιπόν;
Δεν είναι όλα αυτά μόνο απόνερα της πατριαρχίας, που σωστά βάλλεται σήμερα... Είναι μιας ολότελα λαθεμένης νοοτροπίας που κρατά από πολύ παλιά. Που φυσικά συμπεριλαμβάνει και την πατριαρχία...
Είναι αυτή ακριβώς η νοοτροπία που πρέπει να παλέψουμε να ξεριζώσουμε από την κοινωνία μας σήμερα...
Αυτή ακριβώς η νοοτροπία που αντανακλάται σε κάθε μας επιλογή... Από τις Κυβερνήσεις που εκλέγουμε, μέχρι τις κάθε είδους σχέσεις που δημιουργούμε (ερωτικές, φιλικές, εργασιακές κτλ.)
Όσοι (και δεν είμαστε λίγοι), πήραμε σωστές αρχές από τις οικογένειές μας και όχι μόνο από αυτές, έχουμε ευθύνη, καθήκον αν προτιμάτε, να τις μεταλαμπαδεύσουμε στις επόμενες γενιές... Στις οικογένειες που εμείς θα φτιάξουμε...
Ναι, δεν είναι καθόλου εύκολο... Αλλά δεν είναι και ανέφικτο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου