Τέμπη: Θλίψη και οργή...

Από τη μία η θλίψη και το μούδιασμα για το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη... 

Για όλες αυτές τις ζωές που χάθηκαν άδικα...

Δεν το χωράει το μυαλό...

Κι από την άλλη η οργή...

Για τους υπεύθυνους που προσπαθούν να βγάλουν την ουρά τους απ' έξω, μετατρέποντας σε αποδιοπομπαίο τράγο τον σταθμάρχη (που η όποια -υπαρκτή- ευθύνη του, δεν αναιρεί τις δικές τους)...

Λένε πολλοί πως οι ευθύνες, σε κρατικό επίπεδο, είναι διαχρονικές. Και είναι αλήθεια. Όμως ξέρετε, το κράτος έχει συνέχεια...

Οπότε κάθε φορά -και σωστά- το βάρος πέφτει σ' εκείνους που έχουν -την εκάστοτε χρονική στιγμή- στα χέρια τους τις τύχες του τόπου...

Και οι τωρινοί δεν πρέπει να κριθούν μόνο για τα όσα δεν έκαναν για να μη φτάσουμε εδώ, αλλά και για τα όσα πράττουν τώρα, μετά την καταστροφή... 

Από που να το πιάσεις και που να τ' αφήσεις...

Από τον -κάτι παραπάνω από- απαράδεκτο Πρωθυπουργό της χώρας, που βιάστηκε να μας πει πως όλα οφείλονται σε ανθρώπινο λάθος και -κατά την προσφιλή του τακτική- ξεκίνησε τους συμψηφισμούς για να αποφύγει για άλλη μια φορά ν' αναλάβει τις ευθύνες του; Για να μη μιλήσουμε για τη δήθεν επιτροπή που θα αναζητήσει το τι συνέβη (αφού έχει καταλήξει ο άνθρωπος, ποιος ο λόγος, εκτός της φτηνής επικοινωνιακής προπαγάνδας για όλο αυτό;), όπου έβαλε τον ελεγχόμενο (που κατάλαβε γρήγορα το οξύμωρο του πράγματος και έκοψε "ρόδα μυρωμένα") να ελέγξει τον εαυτό του...

Από την -ανεπαρκέσταστη και ακατάλληλη για το ρόλο που κλήθηκε να υπηρετήσει- Πρόεδρο της Δημοκρατίας και το φτηνό επικοινωνιακό σόου που πραγματοποίησε όταν ακόμα οι λαμαρίνες έκαιγαν;

Από τους "δημοσιογράφους" που έχουν ξαμοληθεί από το πρώτο λεπτό της τραγωδίας να "ξεπλύνουν" την αγαπημένη τους Κυβέρνηση, με προκλητικές αναφορές και απόψεις; 

Ευτυχώς, για κάθε Πρετεντέρη και για κάθε Πορτοσάλτε (και για όλους τους υπόλοιπους του ιδίου φυράματος που δυσφημούν το επάγγελμα), θα υπάρχει πάντα κάποια σαν την Ράνια Τζίμα, για να τους βάζει στη θέση τους... 

Από τους Υπουργούς της Κυβέρνησης τέλος, που προσπαθούν να αντιστρέψουν την πραγματικότητα, ή να μας ρίξουν "στάχτη" στα μάτια με -επικοινωνιακού τύπου- παραιτήσεις, ή εξοργιστικές δηλώσεις;

Λυπάμαι, αλλά, όπως λέει και το τραγούδι, όλους αυτούς, "τους έχω σιχαθεί"! Και κάθε μέρα τους σιχαίνομαι όλο και περισσότερο...

Θα κλείσω με κάτι πιο προσωπικό: Διάβασα την ανάρτηση στο Facebook της αδελφής μου, Άννας Κοντολέων, που βρέθηκε στη χθεσινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα, μαζί με τον ανιψιό μου...

Πως το βίωσαν και τι εκείνη είπε στον γιο της...

Αυτά που κάθε μάνα πρέπει να λέει στο παιδί της...

Δεν ξέρω αν μου είναι γραφτό ν' αποκτήσω κάποτε δικό μου παιδί... Αν όμως συμβεί, θα φροντίσω κι εγώ να κάνω το ίδιο...

Το οφείλω, όλοι μας το οφείλουμε στη νέα γενιά...

Για να γίνουν πάνω απ' όλα σωστοί άνθρωποι (και όχι βρωμερά κομματόσκυλα) και να μπορέσουν ν' αλλάξουν τον κόσμο που τους παραδώσαμε (και τον οποίο εμείς αποτύχαμε να κάνουμε καλύτερο, κάτι που δε θα σταματήσει να μας πονάει, να μας πληγώνει)...

Αγαπημένε Μάνο Χατζιδάκι, είναι πια θέμα επιβίωσης να σε "διαψεύσουμε": Αυτός ο κόσμος πρέπει και μπορεί ν' αλλάξει... Και αργά η γρήγορα, θα γίνει... Έστω και με "φωτιά και με μαχαίρι"... Το ξέρω πως από εκεί ψηλά που βρίσκεσαι, μόλις θα το δεις να συμβαίνει, θα χαμογελάσεις ευτυχισμένος...