Παύλος Γιαννακόπουλος: Ο τελευταίος των ρομαντικών...

4 Μαΐου 2007, ΟΑΚΑ, Φάιναλ Φορ Ευρωλίγκα.

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, με τους παίκτες και το τεχνικό επιτελείο του Παναθηναϊκού, κατά τη διάρκεια των πανηγυρισμών για την κατάκτηση της Ευρωλίγκας, το 2007, στο ΟΑΚΑ.

Ο Παναθηναϊκός ετοιμάζεται να ράψει το 4ο αστέρι στη φανέλα του και έχω τη μεγάλη τύχη να βρίσκομαι μέσα στο γήπεδο και μάλιστα σε προνομιακή θέση.

Ο ημιτελικός εξελίσσεται ιδανικά για τους "πράσινους" που καταφέρνουν να επικρατήσουν της αντιπάλου τους, Ταού Κεράμικα, με 67-53 και να πάρουν το εισιτήριο για τον τελικό (όπου μετά από δύο μέρες (6/5/2007), θα κέρδιζαν και την ΤΣΣΚΑ Μόσχας με 93-91, σηκώνοντας το ευρωπαϊκό τρόπαιο για 4η φορά στην ιστορία τους).

Στο ημίχρονο του αγώνα κι ενώ κατευθύνομαι προς το κυλικείο συναντώ (για πρώτη και -δυστυχώς- μοναδική φορά από κοντά) τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Αν και ο Παναθηναϊκός τα είχε πάει μέχρι τότε περίφημα, εκείνος έδειχνε ιδιαίτερα αγχωμένος...

Τον χαιρετώ και με εμφανές το τρακ στη φωνή μου του λέω: "Πρόεδρε, όλα δείχνουν πως η ομάδα πάει φουλ για τον τελικό και το 4ο ευρωπαϊκό". 

Μου απαντά: "Ναι, αλλά έχω πρόβλημα...".

Απορημένος τον ξαναρωτώ, αυτή τη φορά αν έχει γίνει κάτι...

Και μου αποκρίνεται: "Ξέρεις πόσοι έχουν μείνει σήμερα εκτός γηπέδου; Και στον τελικό θα είναι ακόμα περισσότεροι... Πρέπει να βρω μια λύση, να μη μείνει ούτε ένα απ' τα παιδιά έξω από το ΟΑΚΑ... Αλλά πως να χωρέσουν όλοι;".

Θυμάμαι πως το μόνο που είχα καταφέρει να ψελλίσω, ήταν κάτι του στυλ: "Όλα θα πάνε καλά, θα βρείτε κάποιο τρόπο Πρόεδρε", πριν του ευχηθώ καλή επιτυχία και τον χαιρετήσω...

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, με το γιο του Δημήτρη, νυν διοικητικό ηγέτη της ΚΑΕ και του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού.

Αυτός ήταν ο Παύλος Γιαννακόπουλος! 

Ποτέ του δεν ήθελε να αφήνει κανέναν παραπονεμένο...

Ο αγαπημένος "Παύλος" των οπαδών του Παναθηναϊκού, ένας πάνω απ' όλα εξαίρετος άνθρωπος, ένας τεράστιος παράγοντας, μία μεγάλη μορφή που θα μείνει για πάντα χαραγμένη ανεξίτηλα στην ιστορία όχι μόνο του Παναθηναϊκού, αλλά και ολάκερου του ελληνικού (και όχι μόνο) αθλητισμού. 

Όπως προανέφερα, δεν είχα την τύχη να τον ξανασυναντήσω ποτέ από κοντά... 

Τον καιρό που δούλευα στον Τύπο όμως, μου είχε κάνει εντύπωση το πόσο απλός ήταν σε όλα του ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Πάντα πρόθυμος να βοηθήσει και να δώσει συνεντεύξεις, ακόμα και σε δημοσιογράφους που έκαναν εκείνο τον καιρό τα πρώτα τους βήματα στο χώρο... 

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, ήταν ίσως ο τελευταίος μιας γενιάς παραγόντων που πάνω απ' όλα έβαζαν την αγάπη για την ομάδα, για τη φανέλα. Που μπορούσαν να δώσουν ακόμη και την ψυχή τους γι' αυτήν... Ήταν ο τελευταίος των ρομαντικών...

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, με τον Δημήτρη Διαμαντίδη, γιορτάζουν το triple crown (Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Ευρωλίγκα) του Παναθηναϊκού, το 2007.

Έχουν γραφτεί πολλά και θα γραφτούν ακόμη περισσότερα για τον Παύλο Γιαννακόπουλο και σίγουρα από πιο κατάλληλους από εμένα, που τον είχαν ζήσει από κοντά για χρόνια και έχουν δεκάδες ιστορίες να αφηγηθούν, τόσο από τον Παναθηναϊκό, όσο και από την εταιρεία του τη ΒΙΑΝΕΞ, την οποία μαζί με τ' αδέλφια του γιγάντωσαν... 

Το μέγεθος του ανδρός δεν επιτρέπει κάτι λιγότερο...

Κλείνοντας αυτό τον μικρό φόρο τιμής, που αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω για τον αγαπημένο "Παύλο" όλων των Παναθηναϊκών (και όχι μόνο αυτών), θα ήθελα να καταθέσω μόνο τούτη εδώ την πεποίθησή: Είμαι σίγουρος πως ο Παύλος Γιαννακόπουλος θα συνεχίσει από εκεί ψηλά να βρίσκεται πάντα κοντά στον Παναθηναϊκό του, να τον οδηγεί και να τον προστατεύει. Κάθε νίκη κάθε επιτυχία του "τριφυλλιού" θα τον κάνει περήφανο...

Αντίο λοιπόν Παύλο Γιαννακόπουλε!

Αντίο Πρόεδρε!

Δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ!

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, με τον αδελφό του Θανάση, πανηγυρίζοντας την κατάκτηση ενός ακόμη ευρωπαϊκού τροπαίου...

Θανάσης Παπακωνσταντίνου: Κάτι παραπάνω από ένας απλός δημιουργός…

Και τα παρτάλια οι σκέψεις μας,

πειρατική σημαία.

Όλα στραβά γινήκανε

και όλα είν’ ωραία.

(Θανάσης Παπακωνσταντίνου-Σιμούν, από το δίσκο «Ελάχιστος Εαυτός»)

Ήταν εκεί γύρω στα 22 μου, όταν για πρώτη φορά ήρθα σε επαφή με τον μαγικό κόσμο του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Θυμάμαι, μου είχε δώσει η αδελφή μου ν’ ακούσω ένα CD με επιλογές εντέχνων τραγουδιών και μέσα σε αυτές υπήρχαν κάποια από τα σημαντικότερα του Θανάση (Πεχλιβάνης, Όταν χαράζει, Αποσπερίτης κλπ.).

Με το πρώτο άκουσμα έπαθα σοκ! Αριστουργηματική μουσική, στίχοι στα όρια (ή και παραπάνω) της ποίησης, γενικότερα μια μοναδική εμπειρία. Μια μέθεξη, όπως συνηθίζει να λέει και ο Θανάσης στις συναυλίες του.

Φυσικά, άμεσα εντρύφησα στο σύνολο του έργου του. Κάθε τραγούδι και μια νέα αποκάλυψη, είτε με τη φωνή του ίδιου του Θανάση, είτε με άλλων καταξιωμένων ερμηνευτών (Μελίνα Κανά, Σωκράτης Μάλαμας κλπ.).

Κι ύστερα ήρθαν οι συναυλίες…

Δε θα μπω στη διαδικασία να περιγράψω τι σημαίνει μια συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Όσοι έχουμε πάει γνωρίζουμε καλά πως πρόκειται για κάτι που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια… Απλά πρέπει να το ζήσεις!

Γεννιέται ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο

Η αγάπη πόλεμος, πόρτα που ανοίγει

Μέσα στα σπλάχνα σταλάζει λίγο φως

Είναι φεγγίτες τα σώματα που σμίγουν.

(Σωκράτης Μάλαμας-Ηλιόπετρα, από το δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου, «Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου»)

Τι είναι όμως αυτό που κάνει έναν καλλιτέχνη -στην περίπτωσή μας το Θανάση- να ξεχωρίζει; Αν και δεν θεωρώ τον εαυτό μου ειδικό, θα προσπαθήσω να δώσω δυο-τρεις απαντήσεις…

1. Να μπορεί ανά πάσα στιγμή να πιάνει τον παλμό της επικαιρότητας, γιατί έτσι τα τραγούδια του θα αφορούν περισσότερους.

Για να μη μακρηγορήσω, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα γι’ αυτό είναι το τραγούδι «Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ» από το δίσκο «Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου». Μια ασύλληπτης έμπνευσης δημιουργία του Θανάση, που αναφέρεται στο προσφυγικό ζήτημα, που το 2014 που κυκλοφόρησε ο συγκεκριμένος δίσκος, είχε αρχίσει να γιγαντώνεται.

2. Να μη φοβάται να πειραματιστεί.

Όσο κι αν μας αρέσουν τα πιο γραμμικής σύλληψης τραγούδια, εντούτοις πολλές φορές οι πειραματισμοί έχουν ως αποτέλεσμα πραγματικά διαμάντια. Ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα του Θανάση σε αυτό το επίπεδο, αποτελεί το μοναδικό «Ήμερος ύπνος» από το δίσκο «Βραχνός Προφήτης». Εδώ ο Θανάσης «παίζει» με τα μουσικά όργανα, αλλά και δίνει ένα εξαίρετο παράδειγμα συνδυασμού ποίησης και μουσικής (Οι στίχοι είναι σε ποίηση του Χρήστου Μπράβου).

3. Να μπορεί να επικοινωνεί με το κοινό, τόσο μέσω των τραγουδιών του, όσο και με τη γενικότερη παρουσία του στις ζωντανές του εμφανίσεις.

Είπαμε πριν για τη μοναδικότητα της κάθε συναυλίας του Θανάση. Έχοντας βιώσει αυτό το συναίσθημα αρκετές, μέχρι σήμερα, φορές, είμαι σε θέση να πω πως σπάνια έχω συναντήσει σε καλλιτέχνη τέτοια σύνδεση με το κοινό.

Χωρίς να καταφεύγει σε υπερβολές, ίσως και χωρίς καν το προσπαθήσει, ο Θανάσης από την πρώτη νότα κάθε τραγουδιού, «παίρνει» μαζί του το κοινό και δεν το αφήνει να κοιτάξει ξανά πίσω. Είμαι σίγουρος πως και 10 ώρες σερί να τραγούδαγε, ο κόσμος θα παρέμενε εκεί μαγεμένος και θα ήθελε κι άλλο!

Τράβηξα δειλά-δειλά

της κερκόπορτας το σύρτη

και πήραν φωτιά τα μάτια μου

μάγκα μου απ’ όσα είδα.

(Γιώργος Μιχαήλ-Όνειρο, από το δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου «Αγία Νοσταλγία»)

Αντί επιλόγου και με την ευκαιρία της πολυαναμενόμενης συναυλίας του Θανάση (την πρώτη μετά από σχεδόν δυο χρόνια αποχής), με τον επίσης αγαπημένο Σωκράτη Μάλαμα, το προσεχές Σάββατο 9 Ιουνίου στην Πλατεία Νερού στο Φάληρο (ήδη sold out, έχει ανακοινωθεί και δεύτερη στο ίδιο μέρος, την Παρασκευή 15/6), μόνο μερικοί ακόμη από τους τόσο υπέροχους στίχους του:

Στου δειλινού την άκρη δεν βλέπεις όνειρα·

αυτά που γίναν βλέπεις και τα επόμενα.

Βλέπεις τον άνθρωπο μικρό που τον πατάν στ’ αλήθεια

τα πόδια του τα ίδια.

(Σωκράτης Μάλαμας-Διάφανος, από το δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου, «Διάφανος»)

Ραντεβού στην Πλατεία Νερού!

Ή όπως μας είπαν οι δυο δημιουργοί, ανακοινώνοντας την καλοκαιρινή τους περιοδεία: Σε πλατείες, θέατρα, παραλίες, βουνά και όπου αλλού της γης!

* Το κείμενο αυτό έχει δημοσιευθεί και στην ιστοσελίδα http://femmebistrot.gr/