Παύλος Γιαννακόπουλος: Ο τελευταίος των ρομαντικών...

4 Μαΐου 2007, ΟΑΚΑ, Φάιναλ Φορ Ευρωλίγκα.

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, με τους παίκτες και το τεχνικό επιτελείο του Παναθηναϊκού, κατά τη διάρκεια των πανηγυρισμών για την κατάκτηση της Ευρωλίγκας, το 2007, στο ΟΑΚΑ.

Ο Παναθηναϊκός ετοιμάζεται να ράψει το 4ο αστέρι στη φανέλα του και έχω τη μεγάλη τύχη να βρίσκομαι μέσα στο γήπεδο και μάλιστα σε προνομιακή θέση.

Ο ημιτελικός εξελίσσεται ιδανικά για τους "πράσινους" που καταφέρνουν να επικρατήσουν της αντιπάλου τους, Ταού Κεράμικα, με 67-53 και να πάρουν το εισιτήριο για τον τελικό (όπου μετά από δύο μέρες (6/5/2007), θα κέρδιζαν και την ΤΣΣΚΑ Μόσχας με 93-91, σηκώνοντας το ευρωπαϊκό τρόπαιο για 4η φορά στην ιστορία τους).

Στο ημίχρονο του αγώνα κι ενώ κατευθύνομαι προς το κυλικείο συναντώ (για πρώτη και -δυστυχώς- μοναδική φορά από κοντά) τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Αν και ο Παναθηναϊκός τα είχε πάει μέχρι τότε περίφημα, εκείνος έδειχνε ιδιαίτερα αγχωμένος...

Τον χαιρετώ και με εμφανές το τρακ στη φωνή μου του λέω: "Πρόεδρε, όλα δείχνουν πως η ομάδα πάει φουλ για τον τελικό και το 4ο ευρωπαϊκό". 

Μου απαντά: "Ναι, αλλά έχω πρόβλημα...".

Απορημένος τον ξαναρωτώ, αυτή τη φορά αν έχει γίνει κάτι...

Και μου αποκρίνεται: "Ξέρεις πόσοι έχουν μείνει σήμερα εκτός γηπέδου; Και στον τελικό θα είναι ακόμα περισσότεροι... Πρέπει να βρω μια λύση, να μη μείνει ούτε ένα απ' τα παιδιά έξω από το ΟΑΚΑ... Αλλά πως να χωρέσουν όλοι;".

Θυμάμαι πως το μόνο που είχα καταφέρει να ψελλίσω, ήταν κάτι του στυλ: "Όλα θα πάνε καλά, θα βρείτε κάποιο τρόπο Πρόεδρε", πριν του ευχηθώ καλή επιτυχία και τον χαιρετήσω...

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, με το γιο του Δημήτρη, νυν διοικητικό ηγέτη της ΚΑΕ και του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού.

Αυτός ήταν ο Παύλος Γιαννακόπουλος! 

Ποτέ του δεν ήθελε να αφήνει κανέναν παραπονεμένο...

Ο αγαπημένος "Παύλος" των οπαδών του Παναθηναϊκού, ένας πάνω απ' όλα εξαίρετος άνθρωπος, ένας τεράστιος παράγοντας, μία μεγάλη μορφή που θα μείνει για πάντα χαραγμένη ανεξίτηλα στην ιστορία όχι μόνο του Παναθηναϊκού, αλλά και ολάκερου του ελληνικού (και όχι μόνο) αθλητισμού. 

Όπως προανέφερα, δεν είχα την τύχη να τον ξανασυναντήσω ποτέ από κοντά... 

Τον καιρό που δούλευα στον Τύπο όμως, μου είχε κάνει εντύπωση το πόσο απλός ήταν σε όλα του ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Πάντα πρόθυμος να βοηθήσει και να δώσει συνεντεύξεις, ακόμα και σε δημοσιογράφους που έκαναν εκείνο τον καιρό τα πρώτα τους βήματα στο χώρο... 

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, ήταν ίσως ο τελευταίος μιας γενιάς παραγόντων που πάνω απ' όλα έβαζαν την αγάπη για την ομάδα, για τη φανέλα. Που μπορούσαν να δώσουν ακόμη και την ψυχή τους γι' αυτήν... Ήταν ο τελευταίος των ρομαντικών...

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, με τον Δημήτρη Διαμαντίδη, γιορτάζουν το triple crown (Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Ευρωλίγκα) του Παναθηναϊκού, το 2007.

Έχουν γραφτεί πολλά και θα γραφτούν ακόμη περισσότερα για τον Παύλο Γιαννακόπουλο και σίγουρα από πιο κατάλληλους από εμένα, που τον είχαν ζήσει από κοντά για χρόνια και έχουν δεκάδες ιστορίες να αφηγηθούν, τόσο από τον Παναθηναϊκό, όσο και από την εταιρεία του τη ΒΙΑΝΕΞ, την οποία μαζί με τ' αδέλφια του γιγάντωσαν... 

Το μέγεθος του ανδρός δεν επιτρέπει κάτι λιγότερο...

Κλείνοντας αυτό τον μικρό φόρο τιμής, που αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω για τον αγαπημένο "Παύλο" όλων των Παναθηναϊκών (και όχι μόνο αυτών), θα ήθελα να καταθέσω μόνο τούτη εδώ την πεποίθησή: Είμαι σίγουρος πως ο Παύλος Γιαννακόπουλος θα συνεχίσει από εκεί ψηλά να βρίσκεται πάντα κοντά στον Παναθηναϊκό του, να τον οδηγεί και να τον προστατεύει. Κάθε νίκη κάθε επιτυχία του "τριφυλλιού" θα τον κάνει περήφανο...

Αντίο λοιπόν Παύλο Γιαννακόπουλε!

Αντίο Πρόεδρε!

Δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ!

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, με τον αδελφό του Θανάση, πανηγυρίζοντας την κατάκτηση ενός ακόμη ευρωπαϊκού τροπαίου...