Όταν χάνεται το μέτρο...

Κάνεις κριτική στην κυβέρνηση για οφθαλμοφανή λάθη της στην περίοδο του κορονοϊού (π.χ. τα vouchers, ή τη στάση της απέναντι στους καλλιτέχνες); 

"Είσαι Συριζαίος...".

Αναρωτιέσαι για ορισμένα αντιφατικά/προβληματικά σημεία στο σχέδιο εξόδου από την καραντίνα (π.χ. σχολεία);

"Είσαι ειδικός; Άκου τους ειδικούς, ξέρουν καλύτερα...".

Δεν σου άρεσε το "σόου" με το φορτηγό στο Μαξίμου;

"Είσαι μικρόψυχος!".

Θεωρείς πως το ζήτημα της ατομικής ευθύνης, έχει αρχίσει να χρησιμοποιείται (από παντού) ως πανάκεια, για τυχόν αστοχίες που θα παρουσιαστούν επιστρέφοντας στην (όποια) καθημερινότητα;

"Μα καλά, δεν αντιλαμβάνεσαι τη σοβαρότητα της κατάστασης;".

Ενδεικτικά τα παραπάνω, γιατί αν το συνεχίσω, μπορεί και να γράφω για ώρες...

Επειδή λοιπόν προσωπικά: 

- Ούτε σε κανένα κόμμα ανήκω.

- Ούτε τα λόγια των ειδικών αποτελούν πάντοτε ευαγγέλιο (ειδικά όταν υπάρχουν τεράστια συμφέροντα από πίσω). 

- Ούτε μικρόψυχος υπήρξα ποτέ στη ζωή μου. 

- Και φυσικά σαφώς και έχω αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης...

Θα συνεχίσω να βλέπω και να κρίνω τα πράγματα με τη δική μου οπτική (προφανώς χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο) και δεν πρόκειται ποτέ να μπω στη διαδικασία ν' απολογηθώ γι' αυτό...

Άλλωστε, έχω αποδεχθεί (με πολύ βαριά καρδιά) πως κάποιες νοοτροπίες δεν πρόκειται ν' αλλάξουν, no matter what...

Δυστυχώς...

Δημήτρης Μητροπάνος: Φωτιά, κεραυνός κι αστραπή...

Πέρασαν κιόλας οκτώ χρόνια...

17 Απριλίου 2012...

Κοντοζυγώνει μεσημέρι...

Είμαι στο γραφείο, στην τότε δουλειά μου...

Κάνοντας ένα μικρό διάλειμμα, αρχίζω να σκρολάρω το timeline μου στο Facebook...

Η ματιά μου πέφτει σε μια συγκεκριμένη ανάρτηση...

Ένα τραγούδι του Δημήτρη Μητροπάνου κι από πάνω δυο μόνο λέξεις...

"RIP Δημήτρη...".

Παγώνω...

Αμέσως μπαίνω στο πρώτο ειδησεογραφικό site που μου έρχεται στο μυαλό...

Δυστυχώς είναι αλήθεια...

Ο Δημήτρης Μητροπάνος έφυγε...

Σοκ...

"Είμαι φωτιά κεραυνός και αστραπή,

η καταιγίδα που φέρνει βροχή,

είμαι ένας ήχος που ζει στη σιωπή,

άκου, έχω φωνή".

Δημήτρης Μητροπάνος - Άκου (Στίχοι-Μουσική: Τάκης Μουσαφίρης)

Πριν καλά καλά προλάβουμε όλοι στο γραφείο να συνειδητοποιήσουμε τι έχει συμβεί, στο ραδιόφωνο ακούγεται μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του...

Μόλις το τραγούδι ολοκληρώνεται, ακούγεται η φωνή του παραγωγού...

Σπασμένη...

Μέσα σε λυγμούς ανακοινώνει κι εκείνος το θλιβερό μαντάτο...

Παίρνω τηλέφωνο τους γονείς μου...

Τους λέω για τον Δημήτρη...

Η μάνα μου δεν με πιστεύει, μέχρι που ανοίγει την τηλεόραση...

Μετά από μερικές ώρες που στο μυαλό μου φάνταζαν αιώνες, έρχεται η ώρα να φύγω από το γραφείο...

Το μυαλό μου μόνιμα σ' εκείνον... 

Μπαίνοντας στο αμάξι, έχω αποφασίσει να μην ανοίξω ραδιόφωνο...

Προσπαθώ ακόμα να το χωνέψω...

Βάζω μπρος...

Λίγα λεπτά αργότερα, ασυναίσθητα το χέρι μου κάνει την κίνηση...

Το ραδιόφωνο ανοίγει...

Στη μνήμη έχει ξεχαστεί αθλητικός σταθμός...

Οι παραγωγοί έχουν αφιερώσει την εκπομπή τους στον Μήτσο...

Παίζουν το ένα τραγούδι μετά το άλλο...

Έχω μπει πια στην Αττική Οδό...

Στο λαιμό μου αρχίζουν να ανεβαίνουν συνεχόμενοι κόμποι...

Σκέφτομαι να κλείσω το ραδιόφωνο...

Δεν το τολμώ...

Κάποια στιγμή φτάνω σπίτι...

Μέχρι αργά το βράδυ το μόνο που κάνω είναι ν' ακούω τραγούδια του...

Ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει...

"Τόσα δίνω πόσα θες,

στα λαδάδικα πουλάν αυτό που θες,

κάθε κάμαρα κελί

με βαριά παλικαρίσια αναπνοή".

Δημήτρης Μητροπάνος - Τα λαδάδικα (Στίχοι: Φίλιππος Γράψας, Μουσική: Μάριος Τόκας)

Παράλληλα θυμάμαι...

Πως είχα την τύχη λίγα χρόνια πριν να τον δω live...

Τραγουδούσε μαζί με τον Μανώλη Λιδάκη και τον Μπάμπη Στόκα...

Όμως εμείς είχαμε μάτια μόνο για εκείνον...

Έβγαινε στη σκηνή και θαρρείς πως την κυρίευε ολάκερη...

Και δε θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που το πρόγραμμα ολοκληρώθηκε...

Λίγο πριν τα φώτα χαμηλώσουν...

Ο Δημήτρης τραγουδάει τον τελευταίο στίχο...

Κι ύστερα σκύβει για λίγο...

Λαχανιασμένος...

Βαριανασαίνει...

Για ελάχιστα δευτερόλεπτα...

Λίγο πριν το σκοτάδι αγκαλιάσει τη σκηνή, στέκεται ξανά όρθιος...

Μας κοιτάζει χαμογελώντας και υποκλίνεται...

Το χειροκρότημα σαρωτικό...

"Στενεύουν τα περάσματα,

οι φίλοι μου φαντάσματα,

κι η πόλη μοιάζει γενικώς,

τάφος οικογενειακός". 

Δημήτρης Μητροπάνος - Τυμβωρύχος (Στίχοι: Κώστας Λαχάς, Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος)

Λίγους μήνες αργότερα ο Μήτσος έδινε συναυλία στο Θέατρο Βράχων...

Ο κόσμος μέσα ξεχείλιζε...

Κι απ' έξω εκατοντάδες άλλοι...

Χωρίς εισιτήριο...

Μαζί τους κι εμείς...

Η συναυλία ξεκινά...

Το ξέρουμε πως δεν υπάρχει περίπτωση να μπούμε...

Κανείς όμως δε φεύγει...

"Χωρίς την αγάπη σου θα ήμουνα μόνος...

Η πίκρα θα μ' έπνιγε, το δάκρυ, ο πόνος...

Εσύ με οδήγησες στης γης την ελπίδα...

Του κόσμου το νόημα στα μάτια σου είδα...".

Δημήτρης Μητροπάνος - Αλίμονο (Στίχοι: Σάκης Καπίρης, Μουσική: Μίμης Χριστόπουλος)

Πάντα ένιωθα το Δημήτρη Μητροπάνο σαν ένα δικό μου άνθρωπο...

Θες γιατί εμφανισιακά έφερνε πολύ στον παππού μου, που ποτέ δε γνώρισα;

Θες γιατί παραθέριζε τα καλοκαίρια στο Μαραθώνα, όπως κι εμείς;

Δεν ήταν λίγες οι φορές που τον είχαμε δει να κατηφορίζει διακριτικά προς την παραλία για να κάνει το μπάνιο του...

Μια απ' αυτές ο πατέρας μου είχε βρει την ευκαιρία να του μιλήσει...

Δεν είχαν πει πολλά...

Αλλά του είχε φανεί τόσο απλός...

Σαν τον γείτονα της διπλανής πόρτας...

Γιατί αυτό ήταν ο Δημήτρης...

Απλός μέσα στη μεγαλοσύνη του...

"Γιατί εσύ δεν ήσουν άνθρωπος,

γιατί εσύ ήσουν χιονάνθρωπος,

που λίγο λίγο τέλειωνες,

εγώ σε ζέσταινα κι εσύ μου έλιωνες".

Δημήτρης Μητροπάνος - Χιονάνθρωπος (Στίχοι-Μουσική: Τάκης Μουσαφίρης)

Ήθελα εδώ και χρόνια να γράψω αυτό το κείμενο...

Ως έναν ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη του...

Δεν ξέρω γιατί μέχρι σήμερα δεν το είχα κάνει...

Οκτώ χρόνια μετά το θάνατο του, νιώθω πως του το χρωστούσα...

Κι ας μην τον ήξερα προσωπικά...

Τον αγάπησα για τα τραγούδια του που πάντα άγγιζαν τις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής μου...

Τον έκλαψα σαν να ήταν δικός μου άνθρωπος...

Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ...

Κανείς μας...

Αντί επιλόγου, ένα ακόμα τραγούδι του Δημήτρη, από τα πιο αγαπημένα μου...

"Θες να γίνω άλλος να μην είμαι πια εγώ,

μέσα στον κόσμο αυτό που έφτιαξες να ζω,

να 'μαι καθρέφτης της δικής σου λογικής,

που θα σε βλέπει και θα λέει ότι πεις,

να ψάξω αλλού το άλλο μου μισό,

αυτό που πάντα μ'άφηνε μισό,

να'μαι καθρέφτης σε όλα αυτά που εσύ θα θες,

μα αν το μπορώ ποτέ δεν ρώτησες".

Δημήτρης Μητροπάνος - Θες (Στίχοι: Ρεβέκκα Ρούση, Μουσική: Στέφανος Κορκολής)

Ευχαριστούμε Μήτσο...

Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου

Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου σήμερα...

Και κάθε χρόνο τέτοια μέρα, θυμάμαι...

Τα παιδικά μου χρόνια...

Γεμάτα με βιβλία και τους όμορφους ανθρώπους που πίσω απ' αυτά κρύβονταν...

Συνδετικός κρίκος πάντα ο πατέρας μου (Μάνος Κοντολέων)...

Και μαζί του μια υπέροχη παρέα...

Η αξία της γνωστή...

Οι στιγμές μου μαζί της, ανεκτίμητες...

Ας θυμηθώ λοιπόν, μερικά μόνο, από τα μέλη της, τα οποία είχα τη σπάνια τύχη να γνωρίσω προσωπικά...

Πολλοί έχουν πια φύγει... Αλλά ποτέ δε θα ξεχαστούν...

Η Γαλάτεια (Σουρέλη) με το υπέροχο σπίτι της, που κάθε φορά που με έβλεπε, μου τσιμπούσε το μάγουλο κι αμέσως ρώταγε: "Ο μικρός που είναι;", αναζητώντας τον πατέρα μου...

Η Μάρω (Λοίζου), με τα θρυλικά πάρτυ της, όπου αισθανόσουν πως γίνεσαι κι εσύ κομμάτι της λογοτεχνικής -και όχι μόνο- ιστορίας του τόπου...

Ο Ι.Δ. (Ιωαννίδης), από τους πιο ξεχωριστούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει... Και που χάρη σ' αυτόν, τα καλοκαίρια μας έχουν αποκτήσει εδώ και χρόνια άλλο χρώμα...

Η Κίρα (Σίνου), με τα δεκάδες γατιά και σκυλιά της, αλλά και τη μοναδική της αλληλεπίδραση με τους εκατοντάδες μικρούς (και μεγάλους) θαυμαστές της...

Υπάρχουν κι εκείνοι που είναι ακόμα εδώ και συνεχίζουν ακάθεκτοι...

Η Αγγελική (Βαρελά), που μ' έκανε μέχρι και ήρωα σε βιβλίο της και που ακόμα και σήμερα αν τη ρωτήσετε, θα σας μιλήσει με ενθουσιασμό εφήβου, για εκείνο το βράδυ που είχε τύχει να περάσουμε μαζί, κουβεντιάζοντας μέχρι το ξημέρωμα... Για πολλά και διάφορα...

Και φυσικά η Λότη Πέτροβιτς, με τους ήρωες των βιβλίων της οποίας πάντα ταυτιζόμουν... Και που μου έδωσε πρώτη την ευκαιρία ν' αναμετρηθώ με τους φόβους και τις ανασφάλειές μου... Δείτε το βίντεο που συνοδεύει την ανάρτηση (από εκδήλωση αφιερωμένη στη Λότη, το Φεβρουάριο του 1989, στο ξενοχείο "ΤΙΤΑΝΙΑ"), όπου ένας σχεδόν 9χρονος μπόμπιρας, καλείται ν' αναμετρηθεί για πρώτη φορά στη ζωή του με τη δημοσιότητα, διαβάζοντας απόσπασμα από το "Σπίτι για Πέντε" και θα καταλάβετε τι θέλω να πω...

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα λοιπόν, θυμάμαι...

Και αισθάνομαι ευγνώμων...