Όταν χάνεται το μέτρο...

Κάνεις κριτική στην κυβέρνηση για οφθαλμοφανή λάθη της στην περίοδο του κορονοϊού (π.χ. τα vouchers, ή τη στάση της απέναντι στους καλλιτέχνες); 

"Είσαι Συριζαίος...".

Αναρωτιέσαι για ορισμένα αντιφατικά/προβληματικά σημεία στο σχέδιο εξόδου από την καραντίνα (π.χ. σχολεία);

"Είσαι ειδικός; Άκου τους ειδικούς, ξέρουν καλύτερα...".

Δεν σου άρεσε το "σόου" με το φορτηγό στο Μαξίμου;

"Είσαι μικρόψυχος!".

Θεωρείς πως το ζήτημα της ατομικής ευθύνης, έχει αρχίσει να χρησιμοποιείται (από παντού) ως πανάκεια, για τυχόν αστοχίες που θα παρουσιαστούν επιστρέφοντας στην (όποια) καθημερινότητα;

"Μα καλά, δεν αντιλαμβάνεσαι τη σοβαρότητα της κατάστασης;".

Ενδεικτικά τα παραπάνω, γιατί αν το συνεχίσω, μπορεί και να γράφω για ώρες...

Επειδή λοιπόν προσωπικά: 

- Ούτε σε κανένα κόμμα ανήκω.

- Ούτε τα λόγια των ειδικών αποτελούν πάντοτε ευαγγέλιο (ειδικά όταν υπάρχουν τεράστια συμφέροντα από πίσω). 

- Ούτε μικρόψυχος υπήρξα ποτέ στη ζωή μου. 

- Και φυσικά σαφώς και έχω αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης...

Θα συνεχίσω να βλέπω και να κρίνω τα πράγματα με τη δική μου οπτική (προφανώς χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο) και δεν πρόκειται ποτέ να μπω στη διαδικασία ν' απολογηθώ γι' αυτό...

Άλλωστε, έχω αποδεχθεί (με πολύ βαριά καρδιά) πως κάποιες νοοτροπίες δεν πρόκειται ν' αλλάξουν, no matter what...

Δυστυχώς...