25η Μαρτίου...

Η ιστορία ήταν πάντα το αγαπημένο μου μάθημα...

Όταν όμως τελείωσα το σχολείο και άρχισα να ψάχνω, να διαβάζω και να μαθαίνω τα πραγματικά γεγονότα, που φυσικά καμία σχέση με τα όσα διδάχθηκα δεν είχαν, την αγάπησα περισσότερο.

Την ιστορία...

Όχι πια ως μάθημα... Ως κάτι πολύ μεγαλύτερο...

Αισθάνομαι ευγνώμων σε όσους αγνά και ανιδιοτελώς πολέμησαν στην Ελληνική Επανάσταση και έβαλαν ένα μικρό, αλλά σημαντικό λιθαράκι, για να είμαι σήμερα ελεύθερος.

Εθνικά υπερήφανος όμως, δεν ένιωσα και δε θα νιώσω ποτέ μου, κάθε τέτοια μέρα σαν τη σημερινή (που άλλωστε στην πραγματικότητα δε σηματοδότησε την αρχή της Επανάστασης, αυτή είχε ξεκινήσει μερικές μέρες πιο πριν...).

Υπερήφανος γιατί;

Για μια χώρα που, σκότωσε, βασάνισε, φυλάκισε, ή εξαθλίωσε, αυτούς που σήμερα θεωρούμε ήρωες του '21;

Για μια χώρα που κάθε χρόνο από τότε και σήμερα ακόμα περισσότερο, εξευτελίζει και αλλοιώνει το νόημα και τους συμβολισμούς της εποχής εκείνης; 

Για μια χώρα που αν τολμήσεις να πεις τα αυτονόητα, θα κατηγορηθείς πως θεωρητικολογείς/αερολογείς, ή ακόμα χειρότερα, πως είσαι ανθέλληνας;

Για μια χώρα που επιμένει να αγνοεί την πραγματικότητα και να ζει με ψευδαισθήσεις μεγαλείων (περασμένα και διηγώντας τα να κλαις, όπως γράφει και ο Σόλωμος); 

Όμως, όσο κι αν σας φανεί περίεργο, την αγαπώ αυτή τη χώρα! 

Σε αυτήν γεννήθηκα, σε αυτήν μεγάλωσα και σε αυτήν κάποια στιγμή θα πεθάνω... 

Δε θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου πουθενά αλλού...

Κι επειδή ακριβώς την αγαπώ, με πονάει διπλά να την βλέπω, μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο, να βυθίζεται όλο και περισσότερο μέσα σε μια δίνη χωρίς τελειωμό...

Αντί λοιπόν, μια ή δυο φορές το χρόνο να δηλώνουμε, εθιμοτυπικά, εθνικά υπερήφανοι, καλύτερα να ξαναδιαβάσουμε την ιστορία (μας). Την πραγματική.

Το ξέρετε άλλωστε φαντάζομαι, πως αν δε γνωρίζεις την ιστορία σου, είσαι καταδικασμένος να την επαναλάβεις...

Εσείς πάλι που μπορεί να μην το έχετε ξανακούσει, εσείς που μπορεί να το ξέρετε, αλλά να μην σας ενδιαφέρει, να μη σας νοιάζει, συνεχίστε...

Να ασχολείστε με το τι έφαγαν χθες οι επίσημοι, τι φόραγε η Καμίλα και η Μαρέβα, με το Fame Story που ανέδειξε την Αναστασία Ζαννή και με όλα αυτά τα χαρωπά... 

Κάπου στο βάθος, μπορεί και να σας ζηλεύω που ζείτε τόσο ανέμελα... 

Ή ίσως και όχι...

"Πονάω"...

Παρακολουθώ ενεός τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα και πραγματικά αισθάνομαι πως έχουμε μπει σε μια χρονομηχανή που μας γύρισε πίσω στην εποχή του εμφυλίου...

Όλοι εναντίον όλων...

Θα μπορούσα να γράψω πολλά για τα όσα τις τελευταίες ημέρες συνέβησαν... 

Για την ανεξέλεγκτη βία της αστυνομίας έναντι απλών πολιτών...

Για την ολοένα αυξανόμενη οργή του κόσμου, ενός κόσμου που σιγοβράζει και πολύ σύντομα θα ξεσπάσει κατά παντός υπευθύνου...

Για εκείνους που ευαισθητοποιούνται μόνο όταν η βία έχει θύμα αστυνομικό, ή άλλο εκπρόσωπο της εξουσίας (εννοείται απόλυτα καταδικαστέο το χθεσινό συμβάν και κάθε άλλο παρόμοιο, χωρίς καμία παραφυάδα και μα/μου), αλλά όταν ξυλοκοπούνται ανηλεώς οι διπλανοί μας, απλά ποιούν την νήσσαν...

Για όσους επικροτούν βουλευτές που δίνουν, με εντολή της Κυβέρνησης στην οποία ανήκουν, στοιχεία των θυμάτων φόρα παρτίδα στον τηλεοπτικό αέρα, θυμίζοντας φακελώματα και πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων άλλων εποχών...

Για τον Πρωθυπουργό της χώρας, που λησμονώντας ποιος είναι ο ρόλος του, αντί να κατευνάσει τα πνεύματα, απειλεί ανερυθρίαστα με κενού περιεχομένου διαγγέλματα...

Για ορισμένους "δημοσιογράφους" που αρνούνται να παρουσιάσουν ειδήσεις (όπως για τους χθεσινούς ένστολους ούγκανους που ξεκίνησαν να γ...σουν και να σκοτώσουν) και κόβουν στον αέρα όσους επιχειρούν να το κάνουν...

Για όλους εκείνους που μας χαρακτηρίζουν Συριζαίους, μπάχαλους, αναρχικούς, ανέυθυνους και άλλα παρεμφερή, επειδή κάνουμε το... έγκλημα να μη συμφωνούμε με την πολιτική της Κυβέρνησης και το ακόμα πιο ειδεχθές: Τολμάμε κιόλας να το λέμε (οποία ντροπή)!

Και πάνω απ' όλα για εκείνους που θεωρούν πως επειδή ζούμε μέσα σε μια πανδημία, θα πρέπει να απωλέσουμε τα δημοκρατικά μας δικαιώματα και να μην αγωνιστούμε για αυτά, με όποιο -δημοκρατικό- τρόπο εμείς κρίνουμε σωστότερο...

Όλοι εσείς που προανέφερα, αναλογιστείτε λίγο τις ευθύνες σας... Σταματήστε να κοιτάτε μόνο τη βολή και την ηρεμία σας... 

Όταν το κακό φτάσει και στη δική σας πόρτα, θα είναι πια πολύ αργά...

Αντιλαμβάνομαι πως με τη στάση ζωής που έχω επιλέξει, αντιμετωπίζω το τίμημα/ή τον κίνδυνο αν προτιμάτε, να έρθω σε "σύγκρουση" με ανθρώπους που τυχαίνει να με γνωρίζουν από μικρό παιδί... Να χαλάσω φιλίες, ή "φιλίες"... Να κατηγορηθώ ακόμα και ότι επηρεάζω άλλους ανθρώπους (λυπάμαι, δεν έχω αυτή τη δύναμη, τουλάχιστον όχι στο βαθμό που ορισμένοι μπορεί να θεωρούν... Αλλιώς θα είχα γίνει πολιτικός...).

Αυτός ήμουν και είμαι όμως... Και στα 40 μου, δε σκοπεύω ν' αλλάξω... 

"Σ' όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε", που λέει κι ένα παλιό τραγούδι...

Με μερικούς στίχους από ένα άλλο τραγούδι, που θεωρώ σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ, θα κλείσω αυτή την ανάρτηση. Καθώς ας μην ξεχνάμε πως όλα αυτά που συμβαίνουν, γίνονται για το... καλό μας, όπως προσπαθούν να μας πείσουν...

"Για το καλό μου, για το καλό μου,

έχει μουδιάσει το κορμί και το μυαλό μου,

ενέσεις, χάπια, ηλεκτροσόκ, για το καλό μου,

σήμερα πήρανε νεκρό τον διπλανό μου,

ενώ παλεύω για να βρω τον εαυτό μου...".