"Πονάω"...

Παρακολουθώ ενεός τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα και πραγματικά αισθάνομαι πως έχουμε μπει σε μια χρονομηχανή που μας γύρισε πίσω στην εποχή του εμφυλίου...

Όλοι εναντίον όλων...

Θα μπορούσα να γράψω πολλά για τα όσα τις τελευταίες ημέρες συνέβησαν... 

Για την ανεξέλεγκτη βία της αστυνομίας έναντι απλών πολιτών...

Για την ολοένα αυξανόμενη οργή του κόσμου, ενός κόσμου που σιγοβράζει και πολύ σύντομα θα ξεσπάσει κατά παντός υπευθύνου...

Για εκείνους που ευαισθητοποιούνται μόνο όταν η βία έχει θύμα αστυνομικό, ή άλλο εκπρόσωπο της εξουσίας (εννοείται απόλυτα καταδικαστέο το χθεσινό συμβάν και κάθε άλλο παρόμοιο, χωρίς καμία παραφυάδα και μα/μου), αλλά όταν ξυλοκοπούνται ανηλεώς οι διπλανοί μας, απλά ποιούν την νήσσαν...

Για όσους επικροτούν βουλευτές που δίνουν, με εντολή της Κυβέρνησης στην οποία ανήκουν, στοιχεία των θυμάτων φόρα παρτίδα στον τηλεοπτικό αέρα, θυμίζοντας φακελώματα και πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων άλλων εποχών...

Για τον Πρωθυπουργό της χώρας, που λησμονώντας ποιος είναι ο ρόλος του, αντί να κατευνάσει τα πνεύματα, απειλεί ανερυθρίαστα με κενού περιεχομένου διαγγέλματα...

Για ορισμένους "δημοσιογράφους" που αρνούνται να παρουσιάσουν ειδήσεις (όπως για τους χθεσινούς ένστολους ούγκανους που ξεκίνησαν να γ...σουν και να σκοτώσουν) και κόβουν στον αέρα όσους επιχειρούν να το κάνουν...

Για όλους εκείνους που μας χαρακτηρίζουν Συριζαίους, μπάχαλους, αναρχικούς, ανέυθυνους και άλλα παρεμφερή, επειδή κάνουμε το... έγκλημα να μη συμφωνούμε με την πολιτική της Κυβέρνησης και το ακόμα πιο ειδεχθές: Τολμάμε κιόλας να το λέμε (οποία ντροπή)!

Και πάνω απ' όλα για εκείνους που θεωρούν πως επειδή ζούμε μέσα σε μια πανδημία, θα πρέπει να απωλέσουμε τα δημοκρατικά μας δικαιώματα και να μην αγωνιστούμε για αυτά, με όποιο -δημοκρατικό- τρόπο εμείς κρίνουμε σωστότερο...

Όλοι εσείς που προανέφερα, αναλογιστείτε λίγο τις ευθύνες σας... Σταματήστε να κοιτάτε μόνο τη βολή και την ηρεμία σας... 

Όταν το κακό φτάσει και στη δική σας πόρτα, θα είναι πια πολύ αργά...

Αντιλαμβάνομαι πως με τη στάση ζωής που έχω επιλέξει, αντιμετωπίζω το τίμημα/ή τον κίνδυνο αν προτιμάτε, να έρθω σε "σύγκρουση" με ανθρώπους που τυχαίνει να με γνωρίζουν από μικρό παιδί... Να χαλάσω φιλίες, ή "φιλίες"... Να κατηγορηθώ ακόμα και ότι επηρεάζω άλλους ανθρώπους (λυπάμαι, δεν έχω αυτή τη δύναμη, τουλάχιστον όχι στο βαθμό που ορισμένοι μπορεί να θεωρούν... Αλλιώς θα είχα γίνει πολιτικός...).

Αυτός ήμουν και είμαι όμως... Και στα 40 μου, δε σκοπεύω ν' αλλάξω... 

"Σ' όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε", που λέει κι ένα παλιό τραγούδι...

Με μερικούς στίχους από ένα άλλο τραγούδι, που θεωρώ σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ, θα κλείσω αυτή την ανάρτηση. Καθώς ας μην ξεχνάμε πως όλα αυτά που συμβαίνουν, γίνονται για το... καλό μας, όπως προσπαθούν να μας πείσουν...

"Για το καλό μου, για το καλό μου,

έχει μουδιάσει το κορμί και το μυαλό μου,

ενέσεις, χάπια, ηλεκτροσόκ, για το καλό μου,

σήμερα πήρανε νεκρό τον διπλανό μου,

ενώ παλεύω για να βρω τον εαυτό μου...".