"Εκεί θα είμαι,
στο άγγιγμα στου δαχτύλου σας στην οθόνη αφής σας,
και θα σας περιμένω να ξημερώσει
για να μου πείτε πως η λαμαρίνα άντεξε,
πως τα παιδιά ξυπνήσανε καλά".
Αλήθεια, γιατί πηγαίνουμε θέατρο;
Γιατί κάνουμε θέατρο;
Γιατί γράφουμε θέατρο;
Αν με ρωτάτε, μόνο μια απάντηση υπάρχει στο δικό μου μυαλό...
Για την ψυχή μας!
Είμαι σίγουρος πως αυτό θα είχαν στο μυαλό τους και οι συντέλεστες της παράστασης "Το περίσσιο παιδί".
Και το αποτέλεσμα τους δικαίωσε απόλυτα...
Δραματοποίηση ουσιαστικά του πλέον πρόσφατου, ομώνυμου, βιβλίου του Θανάση Τριαρίδη, "Το περίσσιο παιδί" είναι, χωρίς υπερβολή, μια κραυγή αγωνίας για τα εκατομμύρια εγκαταλελειμμένα παιδιά της Αφρικής...
Για παιδιά που η πλειοψηφία τους είτε θα πεθάνουν πριν ενηλικιωθούν, είτε -ακόμα κι αν επιβιώσουν- θα πέσουν θύματα εκμετάλλευσης...
"Κι ακόμη σκέφτομαι,
πως αυτός ο τόσο λερωμένος καναπές,
ο γεμάτος κάτουρα και μύξες και ευκοίλιες,
ο γεμάτος δάκρυα, δάκρυα, δάκρυα,
ίσως
να είναι η Εκκλησία μου".
Η ιστορία μας παρουσιάζεται μέσα από ένα παραμύθι.
Ένα παραμύθι για ένα Ασήμαντο Ηλεκτρονικό Προγραμματάκι...
Ένα Ασήμαντο Προγραμματάκι που όμως θα δώσει το μεγαλύτερο μάθημα ανθρωπιάς...
Μαζί και αγάπης...
Αλλά και ψυχής...
Δε θέλω να μπω σε παραπάνω λεπτομέρειες για την ιστορία, γιατί πραγματικά θα χαλάσω τη μοναδική εμπειρία της παρακολούθησης της παράστασης...
Είναι καλύτερο να μην είστε προετοιμασμένοι για ότι πρόκειται να δείτε...
Και πιστέψτε με δεν πρόκειται να είστε, ακόμα και να έχετε διαβάσει το βιβλίο...
Θα προβληματιστείτε, διαπιστώνοντας το μέγεθος του προβλήματος...
Θα εξοργιστείτε, αντιλαμβανόμενοι την αδιαφορία των -ας τους πούμε- υπευθύνων...
Θα συγκινηθείτε -βαθιά- από το πως μια απλή, αλλά και τόσο θαρραλέα απόφαση, μπορεί να γίνει ένα σύμβολο ελπίδας.
"Μονάχα να μην πεις
"αλίμονο, τι άτυχο..."
ή "ήταν θέλημα Θεού..."
ή κάτι παρόμοιο.
Γιατί δεν ήταν η τύχη, ούτε ο Θεός.
Και πια εσύ ξέρεις καλά τι είναι".
Όμως ακόμα πιο σημαντικό για μένα είναι το πάθος όσων εργάστηκαν για να γίνει πραγματικότητα όλο αυτό...
Του Θανάση Τριαρίδη, που έγραψε ένα υπέροχο κείμενο...
Της Πηγής Δημητρακοπούλου, που με τη διαπεραστική σκηνοθετική της ματιά, ανέδειξε μοναδικά το έργο...
Του Χρήστου Διαμάντη που δημιούργησε μουσική ειδικά για την παράσταση...
Και όλων των υπόλοιπων συντελεστών...
Θα ήθελα όμως κάπου εδώ να σταθώ ιδιαίτερα στην ομάδα "Ich Bebe" (Αντιγόνη Σταυροπούλου, Γιάννης Βερβενιώτης, Χριστίνα Παπατριανταφύλλου), που ανέλαβε να δώσει ζωή στο Ασήμαντο Προγραμματάκι της ιστορίας μας...
Και οι τρεις τους γεμίζουν με τρόπο συγκλονιστικό τη σκηνή και σε κάνουν να νιώθεις πως ξεπήδησαν μέσα από τις σελίδες του παραμυθιού και μετά τα 50 λεπτά της παράστασης, θα επιστρέψουν και πάλι σ' αυτές...
Μέσα στη Σπηλιά με "Το περίσσιο παιδί" που έφτιαξε το Ασήμαντο Προγραμματάκι...
Συγκινούνται και μας συγκινούν...
Η παράσταση τελειώνει, σκουπίζεις τα δάκρυά σου και προσπαθείς για λίγα λεπτά να επανέλθεις...
Μέχρι που τελικά αφήνεσαι σε αυτό που είδες...
Δεν αφήνεις τα συναισθήματα να φύγουν...
Δε σου χρειάζεται...
Εν κατακλείδι: Ίσως "Το περίσσιο παιδί" να μην είναι θέατρο (με την ακριβή έννοια του όρου), άλλωστε το κείμενο δεν είναι θεατρικό...
Μικρή σημασία όμως έχει τούτο...
Θέατρο, όπως είπα και στην αρχή, είναι ό,τι αγγίζει την ψυχή μας...
Και το Ασήμαντο Προγραμματάκι μας, δεν την άγγιξε απλά...
Την έκανε ολότελα δική του...
"Υπήρξαν, βέβαια, και τα δάκρυα που ενώθηκαν μέσα στις φλόγες.
Αυτά ναι, υπό συνθήκη ίσως να είναι ένας κίνδυνος για τις ασήμαντες ζωές μας.
Μπορεί, άμα τα διανοηθούμε, να μολυνθούμε:
να νιώσουμε αδειανοί, σαν ένας καθαρός, ολόλαμπρος κλίβανος".
Παρακάτω, δείτε τα teaser της παράστασης, καθώς και το "Νανούρισμα του Περίσσιου Παιδιού", που ακούγεται κατά τη διάρκειά της.
*** Η παράσταση "Το περισσίο παιδί", παίζεται κάθε Πέμπτη στις 21.00 στο Faust (μέχρι 2/1). Δείτε περισσότερες πληροφορίες εδώ: https://www.facebook.com/%CE%A4%CE%BF-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%AF-101535511295380/
muchas gracias por compartir musica y arte
ΑπάντησηΔιαγραφή