Για το Θάνο Μικρούτσικο: Το Θανούλη μας...

"Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη

και την τρελή σου κυνηγάει σκιά

πώς να ημερέψει ο νους μ' ένα σεντόνι

πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά

αγάπη που σε λέγαμ' Αντιγόνη".

(Θάνος Μικρούτσικος-Άλκης Αλκαίος: Ερωτικό)

Είναι πραγματικά ελάχιστες οι φορές που ένας καλλιτέχνης καταφέρνει να γίνει κομμάτι της ψυχής σου...

Kαι ο Θάνος Μικρούτσικος ανήκει σε αυτή τη σπάνια συντροφιά...

Μεγάλος σε όλα του, ονειρικός πάνω στη σκηνή, σε γέμιζε συναισθήματα κάθε φορά που τον άκουγες...

Είχα την μοναδική τύχη, αυτή την τελευταία χρονιά που πέρασε μαζί μας, να είμαι αυτήκοος μάρτυρας των δύο ύστατων εμφανίσεών του...

Η μία, τον περασμένο Μάϊο, στο Μέγαρο Μουσικής, όπου παρουσίασε τον αξεπέραστο "Σταυρό του Νότου" στο σύνολο του...

Από το πρώτο δευτερόλεπτο που βγήκε στη σκηνή, δεν είχαμε μάτια για άλλον...

Μας πήρε μαζί του και δεν μας άφησε στιγμή μέχρι το τέλος...

Όλοι μας, συγκινημένοι, τον χειροκροτάγαμε όρθιοι...

Θαυμάζαμε το μεγαλείο της ψυχής του... Που ενώ ξέραμε το γολγοθά που περνούσε, τον βλέπαμε εκεί, ρωμαλέο, να δίνει μέχρι και την τελευταία ικμάδα της δύναμής του...

Δε θέλαμε να τελειώσει ποτέ αυτή η συναυλία...

"Έβραζε το κύμα του γαρμπή

είμαστε σκυφτοί κι οι δυο στο χάρτη

γύρισες και μου 'πες πως το Μάρτη

σ' άλλους παραλλήλους θα 'χεις μπει".

(Θάνος Μικρούτσικος-Νίκος Καββαδίας: Ο Σταυρός του Νότου)

Μερικούς μήνες μετά, κάπου στα τέλη Σεπτεμβρίου, ήμουν ξανά πιστός στο "ραντεβού" μου μαζί του. Αυτή τη φορά στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ.

Δεν ξέραμε τότε (ίσως να το υποψιαζόμασταν, αλλά δεν θέλαμε να το πιστέψουμε) πως θα ήταν η τελευταία φορά που τον βλέπαμε...

Και ο Θάνος δε μας απογοήτευσε... Για δυο ώρες μας ταξίδεψε σε μέρη παραμυθένια...

Η συναυλία κάποια στιγμή τελείωσε, αλλά κανείς μας δεν ήθελε να φύγει...

Κι εκείνος, λες και το είχε καταλάβει, παρέμεινε μαζί μας για λίγο ακόμη...

Να μας απολαμβάνει και να τον απολαμβάνουμε...

Και όταν πια ήρθε η ώρα να μας χαιρετήσει, τα λόγια του μας γέμισαν ελπίδα:

"Όσο αντέχω, θα συνεχίσω"...

Και το είχαμε πιστέψει πως θα άντεχε... Πως θα νικούσε σε αυτή την άνιση μάχη...

"Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία

πώς η ιστορία γίνεται σιωπή

τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο

συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω

τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί".

(Θάνος Μικρούτσικος-Άλκης Αλκαίος: Ρόζα)

Λίγα χρόνια πριν, νομίζω το 2014, ο Θάνος, ο Θανούλης μας, όπως συνήθιζα να τον λέω, είχε γίνει το σήμα κατατεθέν των διακοπών εκείνης της χρονιάς στην Κέρκυρα...

Κάθε φορά που επιστρέφαμε στη βάση μας, στο άμαξι έπαιζαν στη διαπασών "Οι 7 νάνοι στο S/S Cyrenia".

Κι εμείς να τραγουδάμε μαζί του ασταμάτητα, μέχρι που οι φωνές μας έκλειναν...

"Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει.

Μ' ένα ξυστρι καθάρισέ με απ' τη μοράβια.

Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.

Γιέ μου πού πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια".

(Θάνος Μικρούτσικος-Νίκος Καββαδίας: Οι 7 νάνοι στο S/S Cyrenia)

Θανούλη μας δε θα ξεχαστείς ποτέ...

Δε γίνεται να ξεχαστείς...

Τα τραγούδια σου θα είναι πάντα εδώ, για να σε θυμίζουν...

Κι εμείς, για όσο μας μέλλει ακόμη να ζήσουμε, θα έχουμε να το περηφανευόμαστε πως συνυπήρξαμε μαζί σου...

Εκεί...

Στις "Γραμμές των Οριζόντων"...

"Στενεύουν τα περάσματα

οι φίλοι μου φαντάσματα

κι η πόλη μοιάζει γενικώς

τάφος οικογενειακός".

(Θάνος Μικρούτσικος-Κώστας Λαχάς: Τυμβωρύχος)