Θυμώνω...

Θυμώνω...

Θυμώνω που οι υποτιθέμενοι λειτουργοί της δικαιοσύνης ξεπλένουν ανερυθρίαστα μια νεοναζιστική οργάνωση, για το φόνο ενός ανθρώπου και όχι μόνο (Δίκη Χρυσής Αυγής)...

Θυμώνω που οι υποτιθέμενες δυνάμεις τήρησης της τάξης, εισβάλλουν απρόκλητα στα σπίτια πολιτών (περίπτωση του σκηνοθέτη Δημήτρη Ινδαρέ)...

Θυμώνω που οι ίδιες αυτές δυνάμεις επιχειρούν στη συνέχεια να κάνουν το άσπρο μαύρο...

Θυμώνω που προσπαθούν (αδίκως...) να με πείσουν πως εδώ και 39 χρόνια ζω σε μια πόλη, όπου φοβάμαι να κυκλοφορήσω, φοβάμαι να βγω από το σπίτι μου...

Θυμώνω που στο όνομα άθλιων συμφερόντων καταστρέφονται μνημεία πολιτισμού... (Σταθμός Μετρό Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη).

Θυμώνω που όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά, αλλά μέρος ενός ευρύτερου (όσο και επικίνδυνου) πολιτικού σχεδίου (Δηλώσεις... εκλεκτών Υπουργών στη Βουλή και τα ΜΜΕ, για το περίφημο "Νόμος & Τάξη")...

Θυμώνω που υπάρχουν τριγύρω μου άνθρωποι που επικροτούν τέτοιες οργουελικές καταστάσεις...

Θυμώνω που αν η άποψη μου δεν συμφωνεί με την κίβδηλη κανονικότητα της εποχής, με τσουβαλιάζουν ως κομμάτι, ως εκπρόσωπο, ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το, κάποιας συγκεκριμένης ομάδας, κόμματος κλπ. (Συριζαίος, Αναρχικός, Κομμουνιστής και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο...).

Θυμώνω που αντιλαμβάνομαι πως τα χειρότερα δεν έχουν ακόμη έρθει...

Θυμώνω... Πολύ...

Και θέλω να σταματήσω να θυμώνω... Αλλά δε γίνεται...

Όλο και περισσότερο νιώθω το τελευταίο διάστημα, σαν τον Μπερανζέ στο "Ρινόκερο" του Ιονέσκο...

Ο τελευταίος άνθρωπος, σ' έναν κόσμο που όλοι έχουν υποταχθεί κι έχουν μετατραπεί σε Ρινόκερους...

Παραθέτω αυτούσια τα τελευταία λόγια του έργου, που είναι σήμερα πιο επίκαιρα από ποτέ:

"... Δε θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια, θα πολεμήσω… Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος… και μέχρι να ‘ρθεί το τέλος θα παραμείνω άνθρωπος! Οχι δεν θα συνθηκολογήσω!… ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΑΝ ΚΙ ΕΣΑΣ!".

Το ξέρω πως υπάρχουν κι άλλοι που νιώθουν σαν εμένα...

Κι ίσως αυτό να είναι το μόνο που μου κρατά ζωντανή την ελπίδα...

Την ελπίδα πως αυτός ο κόσμος κάποτε θ' αλλάξει...

Και τότε νομίζω πως δε θα χρειάζεται πια να θυμώνω...