112 χρόνια Παναθηναϊκός: Ο ΠΑΟ της Ευρώπης, ο ΠΑΟ της καρδιάς...

Χρόνια πολλά Παναθηναϊκέ!!

Όταν τη σεζόν 1995-96 ο Παναθηναϊκός πετύχαινε εκείνο το απίστευτο "διπλό", μέσα στο "σπίτι" του Άγιαξ, πήγαινα ακόμη σχολείο.

Θυμάμαι μάλιστα ότι όταν ο μεγάλος Κριστόφ Βαζέχα σκόραρε, βγήκα στο μπαλκόνι και σίγουρα με τις κραυγές μου θα πρέπει να αναστάτωσα όλη τη γειτονιά.

Στο θριαμβευτικό 3-1 επί της Γιουβέντους (σεζόν 2000-01), ήμουν μέσα στο γήπεδο.

Περιττό να αναφέρω ότι την επομένη είχα βραχνιάσει από τους πανηγυρισμούς.

Την περίοδο 2001-02, όταν το όνειρο όλων των "πρασίνων" έσβησε άδικα στο "Καμπ Νου", μετά την ήττα με 3-1 από την Μπαρτσελόνα, υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία.

Την ημέρα του αγώνα είχα σκοπιά σε κάποιο φυλάκιο, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω τον συγκεκριμένο αγώνα ακόμα κι αν έπεφτε στο νούμερό μου (κάτι που ευτυχώς δεν συνέβαινε).

Η εξέλιξη του αγώνα, ήταν ως γνωστόν συγκλονιστική και αν δε με "συγκρατούσε" ο αρχιφύλακας θ' ακουγόμουν μέχρι το στρατόπεδο.

Το παιχνίδι με την "Μπαρτσα" ήταν ίσως το καλύτερο του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη, απ' όσα τουλάχιστον έχω δει (εξαιρείται φυσικά το 0-1 με τον Άγιαξ).

Το τεράστιο "διπλό" του Παναθηναϊκού μέσα στη Ρώμη (2-3) επί της Ρόμα, το 2010, το είδαμε παρέα με τον κολλητό μου και απλά δεν πιστεύαμε στα μάτια μας!

Με τον Τζιμπρίλ Σισέ...

Οι παραπάνω είναι τέσσερις από τις μεγαλύτερες στιγμές του "τριφυλλιού" στις εκτός των συνόρων εξορμήσεις του. Δυστυχώς, το 1985 (με τη μεγάλη Λίβερπουλ), ήμουν ακόμα πολύ μικρός, ενώ στο έπος του 1971 στο Γουέμπλεϊ... αγέννητος!

Είναι αυτές οι στιγμές λοιπόν (τώρα που τις επαναφέρω στη μνήμη μου, είναι σαν να τις ξαναζώ), που έδωσαν στον Παναθηναϊκό μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.

Και πιστέψτε με, αξίζουν περισσότερα και από επτά, οκτώ, ή δέκα συνεχόμενα πρωταθλήματα...

Όμως δεν είναι μόνο αυτές. Στη μνήμη μου, έχουν μείνει χαραγμένες και άλλες.

Όπως το άτυχο 1-3 με την Άρσεναλ (σεζόν 1998-99), όπου για πρώτη φορά βρέθηκα στις θέσεις των δημοσιογράφων.

Σε ένα ΟΑΚΑ παγωμένο, με κρύο που τσάκιζε στην κυριολεξία κόκκαλα, οι "πράσινοι" μπορεί να έχασαν, όμως οι χρονιές που ακολούθησαν μας αποζημίωσαν και με το παραπάνω.

Πολλές φορές τα βάζω με την τύχη μου που δεν πρόλαβα να παρακολουθήσω αγωνιζόμενους παίκτες όπως ο Δομάζος, ο Αντωνιάδης και ο Καμάρας.

Ευτυχώς είδα τον Σαραβάκο (αξέχαστο το σόου του στο 2-2 με την Γκέτεμποργκ, την περίοδο 1991-92).

Όμως δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε τούτη τη ζωή...

Με τους Σεμπάστιαν Λέτο και Κώστα Κατσουράνη...

Παναθηναϊκός λοιπόν. Γιατί στις στιγμές που πιο πάνω ανέφερα θα έρθουν στο μέλλον να προστεθούν κι άλλες.

Απέναντι σε "μεγαθήρια" του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Σε ομάδες που όλοι θαυμάζουμε και που από τη χώρα μας, μόνο ο Παναθηναϊκός τις έχει κοιτάξει στα μάτια, ως ίσος προς ίσο.

Και είμαι σίγουρος πως είναι μόνο θέμα χρόνου να το ξανακάνει.

Κι όσο για το πρωτάθλημα, όσο για τις εντός των τειχών υποχρεώσεις, μπορεί τα τελευταία χρόνια η ομάδα να περνάει δύσκολες στιγμές, όμως πολύ σύντομα θα "γυρίσει" ο τροχός.

Είναι νομοτελειακό.

Παναθηναϊκός λοιπόν. Γιατί ακόμα και σε αυτά τα "πέτρινα" χρόνια, υπήρξαν (λίγες, αλλά υπήρξαν) εγχώριες ικανοποιήσεις (δε χρειάζεται να αναφερθώ σε παραδείγματα, κρατήστε απλά ως πιο πρόσφατο τη χθεσινή νίκη επί του ΠΑΟΚ).

Με τον Γιώργο Καραγκούνη...

Και δε χρειάζεται να μιλήσω φυσικά και για το μπάσκετ, που εδώ και χρόνια μας χαρίζει το ένα τρόπαιο, πίσω από το άλλο...

Παναθηναϊκός λοιπόν. Και ξερό ψωμί!

Χρόνια πολλά "Τριφύλλι" μας!