Σατιρικόν...

PHOTO: PEETER VIISIMAA VIA GETTY IMAGES

Ήρθε η ώρα, η στιγμή, τα σοβαρά να πούμε... 

Του κόσμου τούτου τα στραβά, να μην ξεφτιλιστούμε. 

Αυτά που μας γαμήσανε και τη ζωή μας όλη... 

Και τώρα ασχολούμαστε με κάθε χαζοβιόλη. 

Μια μπανανία είναι δω, ένα χαμένο μέρος... 

Μα ο καιρός γοργά περνά, μέχρι που είσαι γέρος. 

Πολιτικοί για κλάματα, τελείως σαλεμένοι... 

Που τους στηρίζουνε γερά, μόνο οι βολεμένοι. 

Πολίτες παρανοϊκοί, για όλα έχουν γνώμη... 

Όμως ποτέ δεν έμαθαν το να ζητούν συγνώμη. 

Σάπια τα πάντα είναι δω και η βρωμιά μυρίζει... 

Και η ψυχή μας ολονών βαριά κακοφορμίζει. 

Υπάρχουν όμως μερικοί που το ‘χουν δεδομένο... 

Πως ζουν σε κόσμο όμορφο, αγγελικά πλασμένο. 

Μα η αλήθεια η πικρή, άλλη τελείως είναι... 

Και στην παράνοια που ζουν, τυφλός σου λένε γίνε. 

Για την πατρίδα τους μιλούν, αυτή τη λατρεμένη... 

Που στην πραγματικότητα την έχουνε χεσμένη. 

Σ’ έναν Θεό πιστεύουνε, μεγάλο και τρανό... 

Που άλλοι εκμεταλλεύονται, χτυπώντας στο ψαχνό. 

Μα και φαμίλιες φτιάχνουνε πολυδιαφημισμένες... 

Που στην πραγματικότητα, είναι δυστυχισμένες. 

Για τον πλησίον νοιάζονται, τάχα μου έτσι λένε... 

Και όμως για την πάρτη τους μονάχα πάντα κλαίνε. 

Συνέχεια τσακώνονται για κόμματα και μπάλα... 

Και έτσι εκτονώνονται, ξεχνώντας τα μεγάλα. 

Μικρά παιδάκια πνίγονται στης θάλασσας τα βάθη... 

Και όσα φτάνουνε εδώ, περνούν μεγάλα πάθη. 

Νόμος και τάξη θα σας πουν πως είναι ο σκοπός τους... 

Μα από πίσω κρύβεται βαρύς ο ρατσισμός τους. 

Γελοία υποκείμενα τη χώρα κυβερνούνε... 

Που θέλουνε τον κώλο τους πάντοτε να κοιτούνε. 

Το χρήμα μόνο έχουνε Θεό και βασιλιά τους... 

Για να γεμίζουνε καλά την άσχημη κοιλιά τους. 

Μονίμως μες το δίχασμο θέλουνε να μας έχουν... 

Και τύψεις μας φορτώνουνε για να μας κατατρέχουν. 

Τίποτα διαφορετικό να ζήσει δεν αφήνουν... 

Αντίθετα ξεδιάντροπα, κατάμουτρα το φτύνουν. 

Είναι το σύστημα σαθρό και αποτυχημένο... 

Και όλοι θεν να πείσουνε πως ειν’ πετυχημένο. 

Μα τα σκατά μαζεύονται, κοντεύουν να μας πνίξουν... 

Και αν τους επιτρέψουμε, θα ‘ρθουν να μας πηδήξουν. 

Ελεύθεροι νομίζουμε πως είμαστε αδέλφια... 

Αλλά μαϊμούδες είμαστε και μας χτυπούν τα ντέφια. 

Για να χορεύουμε εμείς στον ίδιο το ρυθμό τους... 

Και μια ζωή να είμαστε το κατοικίδιό τους. 

Την ιστορία μας, μας λεν, όπως εκείνοι θένε... 

Αφού άμα ξυπνήσουμε, το ξέρουν πως θα κλαίνε. 

Γιατί αυτό που ψάχνουμε είν’ η ελευθερία... 

Εκείνη που φοβάται πια η κάθε εξουσία.