Σατιρικόν (η συνέχεια...)

Ώρες μιας μέρας όμορφης και όχι φρικαλέας...

Σε μία χώρα δύσμοιρη, φαιδράς πορτοκαλέας.

Ελάτε να μιλήσουμε, για μπείτε στην παρέα...

Και σάτιρα θα κάνουμε, φευγάτη και ωραία.

Για όλα θα μιλήσουμε, χωρίς μαλλιά στη γλώσσα...

Για τους (Λ)αγούς που ξέφυγαν και όχι για την κλώσσα.

Και για (Π)αππάδες άσχημους που τριγυρνούν στα ξένα ( ; )...

Που Υπουργούς εκθέτουνε, που τα 'χουνε χαμένα.

Θα πούμε για αγγέλματα που γίνανε κανόνας...

Και δε θα σταματήσουνε πριν φύγει ο αιώνας.

Κάθε φορά τους βλέπουμε, δάχτυλα να κουνάνε...

Μαντάρα πως τα κάνανε, φαίνεται το ξεχνάνε.

Γελά ο κόσμος βλέποντας τα Μέσα να τιγκάρουν...

Αλλά αυτοί μας απειλούν, συντάξεις πως θα πάρουν.

Τα μέτρα τους, τους φτύνουνε, κατάμουτρα και πάλι...

Ποτέ δε φταιν μωρέ αυτοί, συνέχεια οι άλλοι.

Τους νέους τώρα κυνηγούν, βρήκαν καινούριο θύμα...

Μικρά παιδάκια σέρνουνε ολημερίς στο τμήμα.

Νοικάρηδες στα σπίτια μας, θέλουνε να μας κάνουν...

Χριστέ μου ποιος το σκέφτηκε, θέλουν να μας πεθάνουν.

Ενώ αυτά συμβαίνουνε, η κοινωνία βράζει...

Και η οργή της σύντομα, θα σκάσει σα χαλάζι.

Όμως τώρα που κλείνουμε, θα ήθελα λιγάκι...

Δύο κουβέντες να σας πω, για Μάνο Χατζιδάκι.

Σαν σήμερα γεννήθηκε και άλλαξε την πλάση...

Έτσι δημιουργήθηκε μία καινούρια τάση.

Και τώρα λείπεις Μάνο μας από τον κόσμο τούτο...

Που σίγουρα θα άλλαζες, γεμίζοντάς τον "πλούτο".