Εσύ είσαι (part 2)...

Εσύ είσαι...

Ξανά...

Που μέσα σου (ή και έξω σου, δεν έχεις άλλωστε τέτοιου είδους ευαισθησίες), νιώθεις μια απέραντη ικανοποίηση για τα όσα απαράδεκτα πράττει και λέει η ερίτιμος εισαγγελέας της δίκης της Χρυσής Αυγής, κα Αδαμαντία Οικονόμου... Αφού πολύ θα το 'θελες να μην καταλήξουν στη φυλακή οι φασίστες...

Που είδες το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ για τις "γυναίκες της ΧΑ" και δε σου σηκώθηκε η τρίχα, όταν ανάμεσα στα πολλά άλλα, παρακολούθησες τα παιδάκια των Χρυσαυγιτών να παίζουν περιχαρή με όπλα... Γιατί "έλα μωρέ, παιδάκια είναι, παίζουν...". 

Που συκοφαντείς τη Μάγδα Φύσσα, αναπαράγοντας εμετικά fake news, ότι δήθεν πανηγυρίζει γιατί θα πάρει αποζημίωση για τη δολοφονία του γιου της... Εύχομαι να μη χάσεις κάποτε το δικό σου παιδί, γιατί τότε θα καταλάβεις... Με τον πιο οδυνηρό τρόπο...

Που επικροτείς τις συλλήψεις στο σωρό (χωρίς κανένα στοιχείο) 14χρονων μαθητών (και στη συνέχεια τις αισχρές συνθήκες κράτησής τους στη ΓΑΔΑ), μιας και "τι θέλουν και τρέχουν στις πορείες, μικρά παιδιά, αντί να κάτσουν να κοιτάξουν τα μαθήματά τους;". Σου έχω νέα... Και θα διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, όπως κάθε νέος ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να κάνει και στα μαθήματά τους θα είναι εντάξει...

 Που συμφωνείς με δηλώσεις Υπουργών και Βουλευτών της Κυβέρνησης, που ούτε λίγο ούτε πολύ στοχοποιούν τη νεολαία, προσθέτοντας παράλληλα άλλον έναν κρίκο στην αλυσίδα της προκλητικής δημόσιας παρουσίας τους...

Που δε ζητάς σε καθημερινή βάση την αποπομπή του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, ο οποίος συνεχίζει ακάθεκτος να παραδίδει μαθήματα βίας και αυταρχισμού και μαζί και διαστρέβλωσης της πραγματικότητας...

Που τώρα που ξεκινάει και μια άλλη δίκη, για μια ακόμη εν ψυχρώ δολοφονία, ποιος ξέρει τι οχετό θα ξεράσεις πάλι, προσβάλλοντας βάναυσα τη μνήμη του θύματος...

Που τέλος, δεν "ιδρώνεις" καν, βλέποντας τον Πρωθυπουργό της χώρας να σπάει το ένα μετά το άλλο τα ρεκόρ διακοπών, εν μέσω πανδημίας, οικονομικής και εθνικής κρίσης...

Όχι, αυτή τη φορά δε θα σου ζητήσω να κοιταχθείς στον καθρέφτη σου... Έχω πάψει άλλωστε να ελπίζω πως θα αναλογιστείς κάποτε τις τεράστιες ευθύνες σου για το κατάντημα της κοινωνίας μας... 

Απλά θα επιλέξω να μην έχω καμία σχέση μαζί σου... 

Και θα σου "αφιερώσω" κλείνοντας τους παρακάτω στίχους, που σε χαρακτηρίζουν απόλυτα:

'Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή,

έντρομε, άβουλε συ φασουλή,

βρώμισες τ’ όνειρο και την ψυχή,

άδειο πετσί χωρίς πνοή...'.

(Πάνος Τζαβέλας - Έντιμε άνθρωπε, κυρ Παντελή)