Για το Θάνο Μικρούτσικο: Το Θανούλη μας...

"Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη

και την τρελή σου κυνηγάει σκιά

πώς να ημερέψει ο νους μ' ένα σεντόνι

πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά

αγάπη που σε λέγαμ' Αντιγόνη".

(Θάνος Μικρούτσικος-Άλκης Αλκαίος: Ερωτικό)

Είναι πραγματικά ελάχιστες οι φορές που ένας καλλιτέχνης καταφέρνει να γίνει κομμάτι της ψυχής σου...

Kαι ο Θάνος Μικρούτσικος ανήκει σε αυτή τη σπάνια συντροφιά...

Μεγάλος σε όλα του, ονειρικός πάνω στη σκηνή, σε γέμιζε συναισθήματα κάθε φορά που τον άκουγες...

Είχα την μοναδική τύχη, αυτή την τελευταία χρονιά που πέρασε μαζί μας, να είμαι αυτήκοος μάρτυρας των δύο ύστατων εμφανίσεών του...

Η μία, τον περασμένο Μάϊο, στο Μέγαρο Μουσικής, όπου παρουσίασε τον αξεπέραστο "Σταυρό του Νότου" στο σύνολο του...

Από το πρώτο δευτερόλεπτο που βγήκε στη σκηνή, δεν είχαμε μάτια για άλλον...

Μας πήρε μαζί του και δεν μας άφησε στιγμή μέχρι το τέλος...

Όλοι μας, συγκινημένοι, τον χειροκροτάγαμε όρθιοι...

Θαυμάζαμε το μεγαλείο της ψυχής του... Που ενώ ξέραμε το γολγοθά που περνούσε, τον βλέπαμε εκεί, ρωμαλέο, να δίνει μέχρι και την τελευταία ικμάδα της δύναμής του...

Δε θέλαμε να τελειώσει ποτέ αυτή η συναυλία...

"Έβραζε το κύμα του γαρμπή

είμαστε σκυφτοί κι οι δυο στο χάρτη

γύρισες και μου 'πες πως το Μάρτη

σ' άλλους παραλλήλους θα 'χεις μπει".

(Θάνος Μικρούτσικος-Νίκος Καββαδίας: Ο Σταυρός του Νότου)

Μερικούς μήνες μετά, κάπου στα τέλη Σεπτεμβρίου, ήμουν ξανά πιστός στο "ραντεβού" μου μαζί του. Αυτή τη φορά στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ.

Δεν ξέραμε τότε (ίσως να το υποψιαζόμασταν, αλλά δεν θέλαμε να το πιστέψουμε) πως θα ήταν η τελευταία φορά που τον βλέπαμε...

Και ο Θάνος δε μας απογοήτευσε... Για δυο ώρες μας ταξίδεψε σε μέρη παραμυθένια...

Η συναυλία κάποια στιγμή τελείωσε, αλλά κανείς μας δεν ήθελε να φύγει...

Κι εκείνος, λες και το είχε καταλάβει, παρέμεινε μαζί μας για λίγο ακόμη...

Να μας απολαμβάνει και να τον απολαμβάνουμε...

Και όταν πια ήρθε η ώρα να μας χαιρετήσει, τα λόγια του μας γέμισαν ελπίδα:

"Όσο αντέχω, θα συνεχίσω"...

Και το είχαμε πιστέψει πως θα άντεχε... Πως θα νικούσε σε αυτή την άνιση μάχη...

"Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία

πώς η ιστορία γίνεται σιωπή

τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο

συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω

τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί".

(Θάνος Μικρούτσικος-Άλκης Αλκαίος: Ρόζα)

Λίγα χρόνια πριν, νομίζω το 2014, ο Θάνος, ο Θανούλης μας, όπως συνήθιζα να τον λέω, είχε γίνει το σήμα κατατεθέν των διακοπών εκείνης της χρονιάς στην Κέρκυρα...

Κάθε φορά που επιστρέφαμε στη βάση μας, στο άμαξι έπαιζαν στη διαπασών "Οι 7 νάνοι στο S/S Cyrenia".

Κι εμείς να τραγουδάμε μαζί του ασταμάτητα, μέχρι που οι φωνές μας έκλειναν...

"Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει.

Μ' ένα ξυστρι καθάρισέ με απ' τη μοράβια.

Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.

Γιέ μου πού πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια".

(Θάνος Μικρούτσικος-Νίκος Καββαδίας: Οι 7 νάνοι στο S/S Cyrenia)

Θανούλη μας δε θα ξεχαστείς ποτέ...

Δε γίνεται να ξεχαστείς...

Τα τραγούδια σου θα είναι πάντα εδώ, για να σε θυμίζουν...

Κι εμείς, για όσο μας μέλλει ακόμη να ζήσουμε, θα έχουμε να το περηφανευόμαστε πως συνυπήρξαμε μαζί σου...

Εκεί...

Στις "Γραμμές των Οριζόντων"...

"Στενεύουν τα περάσματα

οι φίλοι μου φαντάσματα

κι η πόλη μοιάζει γενικώς

τάφος οικογενειακός".

(Θάνος Μικρούτσικος-Κώστας Λαχάς: Τυμβωρύχος)

Θυμώνω...

Θυμώνω...

Θυμώνω που οι υποτιθέμενοι λειτουργοί της δικαιοσύνης ξεπλένουν ανερυθρίαστα μια νεοναζιστική οργάνωση, για το φόνο ενός ανθρώπου και όχι μόνο (Δίκη Χρυσής Αυγής)...

Θυμώνω που οι υποτιθέμενες δυνάμεις τήρησης της τάξης, εισβάλλουν απρόκλητα στα σπίτια πολιτών (περίπτωση του σκηνοθέτη Δημήτρη Ινδαρέ)...

Θυμώνω που οι ίδιες αυτές δυνάμεις επιχειρούν στη συνέχεια να κάνουν το άσπρο μαύρο...

Θυμώνω που προσπαθούν (αδίκως...) να με πείσουν πως εδώ και 39 χρόνια ζω σε μια πόλη, όπου φοβάμαι να κυκλοφορήσω, φοβάμαι να βγω από το σπίτι μου...

Θυμώνω που στο όνομα άθλιων συμφερόντων καταστρέφονται μνημεία πολιτισμού... (Σταθμός Μετρό Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη).

Θυμώνω που όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά, αλλά μέρος ενός ευρύτερου (όσο και επικίνδυνου) πολιτικού σχεδίου (Δηλώσεις... εκλεκτών Υπουργών στη Βουλή και τα ΜΜΕ, για το περίφημο "Νόμος & Τάξη")...

Θυμώνω που υπάρχουν τριγύρω μου άνθρωποι που επικροτούν τέτοιες οργουελικές καταστάσεις...

Θυμώνω που αν η άποψη μου δεν συμφωνεί με την κίβδηλη κανονικότητα της εποχής, με τσουβαλιάζουν ως κομμάτι, ως εκπρόσωπο, ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το, κάποιας συγκεκριμένης ομάδας, κόμματος κλπ. (Συριζαίος, Αναρχικός, Κομμουνιστής και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο...).

Θυμώνω που αντιλαμβάνομαι πως τα χειρότερα δεν έχουν ακόμη έρθει...

Θυμώνω... Πολύ...

Και θέλω να σταματήσω να θυμώνω... Αλλά δε γίνεται...

Όλο και περισσότερο νιώθω το τελευταίο διάστημα, σαν τον Μπερανζέ στο "Ρινόκερο" του Ιονέσκο...

Ο τελευταίος άνθρωπος, σ' έναν κόσμο που όλοι έχουν υποταχθεί κι έχουν μετατραπεί σε Ρινόκερους...

Παραθέτω αυτούσια τα τελευταία λόγια του έργου, που είναι σήμερα πιο επίκαιρα από ποτέ:

"... Δε θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια, θα πολεμήσω… Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος… και μέχρι να ‘ρθεί το τέλος θα παραμείνω άνθρωπος! Οχι δεν θα συνθηκολογήσω!… ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΑΝ ΚΙ ΕΣΑΣ!".

Το ξέρω πως υπάρχουν κι άλλοι που νιώθουν σαν εμένα...

Κι ίσως αυτό να είναι το μόνο που μου κρατά ζωντανή την ελπίδα...

Την ελπίδα πως αυτός ο κόσμος κάποτε θ' αλλάξει...

Και τότε νομίζω πως δε θα χρειάζεται πια να θυμώνω...

Το περίσσιο παιδί: Μια παράσταση που χτυπά κατευθείαν στην καρδιά...

"Εκεί θα είμαι, 

στο άγγιγμα στου δαχτύλου σας στην οθόνη αφής σας, 

και θα σας περιμένω να ξημερώσει 

για να μου πείτε πως η λαμαρίνα άντεξε, 

πως τα παιδιά ξυπνήσανε καλά". 

Αλήθεια, γιατί πηγαίνουμε θέατρο; 

Γιατί κάνουμε θέατρο;

Γιατί γράφουμε θέατρο;

Αν με ρωτάτε, μόνο μια απάντηση υπάρχει στο δικό μου μυαλό...

Για την ψυχή μας!

Είμαι σίγουρος πως αυτό θα είχαν στο μυαλό τους και οι συντέλεστες της παράστασης "Το περίσσιο παιδί".

Και το αποτέλεσμα τους δικαίωσε απόλυτα...

Δραματοποίηση ουσιαστικά του πλέον πρόσφατου, ομώνυμου, βιβλίου του Θανάση Τριαρίδη, "Το περίσσιο παιδί" είναι, χωρίς υπερβολή, μια κραυγή αγωνίας για τα εκατομμύρια εγκαταλελειμμένα παιδιά της Αφρικής...

Για παιδιά που η πλειοψηφία τους είτε θα πεθάνουν πριν ενηλικιωθούν, είτε -ακόμα κι αν επιβιώσουν- θα πέσουν θύματα εκμετάλλευσης...

"Κι ακόμη σκέφτομαι,

πως αυτός ο τόσο λερωμένος καναπές,

ο γεμάτος κάτουρα και μύξες και ευκοίλιες, 

ο γεμάτος δάκρυα, δάκρυα, δάκρυα,

ίσως

να είναι η Εκκλησία μου".

Η ιστορία μας παρουσιάζεται μέσα από ένα παραμύθι.

Ένα παραμύθι για ένα Ασήμαντο Ηλεκτρονικό Προγραμματάκι...

Ένα Ασήμαντο Προγραμματάκι που όμως θα δώσει το μεγαλύτερο μάθημα ανθρωπιάς...

Μαζί και αγάπης...

Αλλά και ψυχής...

Δε θέλω να μπω σε παραπάνω λεπτομέρειες για την ιστορία, γιατί πραγματικά θα χαλάσω τη μοναδική εμπειρία της παρακολούθησης της παράστασης...

Είναι καλύτερο να μην είστε προετοιμασμένοι για ότι πρόκειται να δείτε...

Και πιστέψτε με δεν πρόκειται να είστε, ακόμα και να έχετε διαβάσει το βιβλίο...

Θα προβληματιστείτε, διαπιστώνοντας το μέγεθος του προβλήματος...

Θα εξοργιστείτε, αντιλαμβανόμενοι την αδιαφορία των -ας τους πούμε- υπευθύνων...

Θα συγκινηθείτε -βαθιά- από το πως μια απλή, αλλά και τόσο θαρραλέα απόφαση, μπορεί να γίνει ένα σύμβολο ελπίδας.

"Μονάχα να μην πεις

"αλίμονο, τι άτυχο..."

ή "ήταν θέλημα Θεού..."

ή κάτι παρόμοιο.

Γιατί δεν ήταν η τύχη, ούτε ο Θεός.

Και πια εσύ ξέρεις καλά τι είναι".

Όμως ακόμα πιο σημαντικό για μένα είναι το πάθος όσων εργάστηκαν για να γίνει πραγματικότητα όλο αυτό...

Του Θανάση Τριαρίδη, που έγραψε ένα υπέροχο κείμενο...

Της Πηγής Δημητρακοπούλου, που με τη διαπεραστική σκηνοθετική της ματιά, ανέδειξε μοναδικά το έργο...

Του Χρήστου Διαμάντη που δημιούργησε μουσική ειδικά για την παράσταση...

Και όλων των υπόλοιπων συντελεστών...

Θα ήθελα όμως κάπου εδώ να σταθώ ιδιαίτερα στην ομάδα "Ich Bebe" (Αντιγόνη Σταυροπούλου, Γιάννης Βερβενιώτης, Χριστίνα Παπατριανταφύλλου), που ανέλαβε να δώσει ζωή στο Ασήμαντο Προγραμματάκι της ιστορίας μας...

Και οι τρεις τους γεμίζουν με τρόπο συγκλονιστικό τη σκηνή και σε κάνουν να νιώθεις πως ξεπήδησαν μέσα από τις σελίδες του παραμυθιού και μετά τα 50 λεπτά της παράστασης, θα επιστρέψουν και πάλι σ' αυτές...

Μέσα στη Σπηλιά με "Το περίσσιο παιδί" που έφτιαξε το Ασήμαντο Προγραμματάκι... 

Συγκινούνται και μας συγκινούν...

Η παράσταση τελειώνει, σκουπίζεις τα δάκρυά σου και προσπαθείς για λίγα λεπτά να επανέλθεις...

Μέχρι που τελικά αφήνεσαι σε αυτό που είδες...

Δεν αφήνεις τα συναισθήματα να φύγουν...

Δε σου χρειάζεται...

Εν κατακλείδι: Ίσως "Το περίσσιο παιδί" να μην είναι θέατρο (με την ακριβή έννοια του όρου), άλλωστε το κείμενο δεν είναι θεατρικό...

Μικρή σημασία όμως έχει τούτο...

Θέατρο, όπως είπα και στην αρχή, είναι ό,τι αγγίζει την ψυχή μας...

Και το Ασήμαντο Προγραμματάκι μας, δεν την άγγιξε απλά...

Την έκανε ολότελα δική του...

"Υπήρξαν, βέβαια, και τα δάκρυα που ενώθηκαν μέσα στις φλόγες. 

Αυτά ναι, υπό συνθήκη ίσως να είναι ένας κίνδυνος για τις ασήμαντες ζωές μας. 

Μπορεί, άμα τα διανοηθούμε, να μολυνθούμε: 

να νιώσουμε αδειανοί, σαν ένας καθαρός, ολόλαμπρος κλίβανος".

Παρακάτω, δείτε τα teaser της παράστασης, καθώς και το "Νανούρισμα του Περίσσιου Παιδιού", που ακούγεται κατά τη διάρκειά της.

*** Η παράσταση "Το περισσίο παιδί", παίζεται κάθε Πέμπτη στις 21.00 στο Faust (μέχρι 2/1). Δείτε περισσότερες πληροφορίες εδώ: https://www.facebook.com/%CE%A4%CE%BF-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%AF-101535511295380/

Το σύστημα (by Νικόλας Άσιμος)

"Το σύστημα έλεγαν οι αρχαίοι -και γι' αυτό ήταν σπουδαίοι-

είναι ένα βαρέλι γεμάτο σκόρδα.

Και μέσα στο βαρέλι ανθρώποι, ανθρώποι, ανθρώποι. 

Μια Γη γεμάτη σκορδαλιά!

Και το βαρέλι αυτό γυρίζει, γυρίζει...

Κι όλο και κάποιοι βγαίνουνε στην επιφάνεια. Και γίνονται μετά Ωνάσηδες.

Ωνάσης σημαίνει να πας στα μπουζούκια, να τα σπας αγκαλιά με τον Τέλη τον Σαβάλας και να κάθεσαι μετά στο Κολωνάκι στις κοσμικές ταβέρνες και να τρως λαϊκότατα σκορδαλιά!

Αυτό είναι και που το σώζει το σύστημα:

Ποιός πρώτος θα προλάβει...

...έχει την εντύπωση, την αυταπάτη, το πιστεύει δηλαδή, πως θα προλάβει, να βγει ο ίδιος μέσα απ' το βαρέλι και να πέσει με τα μούτρα να φάει. Να φάει! Να φάει! 

Γι' αυτό βρωμάει ο χώρος μας σκατίλα.

Σκατίλα είναι η μυρουδιά του ανθρώπου, αυτουνού που τρώει σκόρδα. Πολλά σκόρδα, πάρα πολλά σκόρδα.

Όλα τα σκόρδα όλων των υπόλοιπων ανθρώπων...".

{Νικόλας Άσιμος - Βαρέλι, Πιάστηκα Σκοινί Κορδόνι, από την παράνομη κασέτα Νο 000001 "Με το βαρέλι που για να βγεί το σπάει", του 1978}

Περί Silly Walk και παρέλασης...

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δεν θα έμπαινα ξανά στη διαδικασία να κάνω ανάρτηση για θέματα της επικαιρότητας, καθώς είναι πολύ εύκολο σήμερα, να παρερμηνευτούν τα λεγόμενά σου...

Όμως πλέον κάπου νιώθω πως έχει χαθεί το μέτρο...

Με αφορμή λοιπόν το περιστατικό με το Silly Walk στη Ν. Φιλαδέλφεια (εμπνευσμένο από τους Monty Pythons), θα ήθελα να κάνω μερικές διαπιστώσεις, ξεκαθαρίζοντας ευθύς εξαρχής πως είμαι υπέρ της κίνησης αυτής των κοριτσιών:

1) Μπορεί κάποιος ν' αγαπάει την πατρίδα του και χωρίς να είναι, ή να το παίζει, εθνικιστής... 

2) Είναι φοβικό το να θεωρούμε συνεχώς πως κινδυνεύουν τα ιερά και τα όσια μας... 

3) Αυτά τα ιερά και τα όσια, έχουμε εδώ και πολλά χρόνια σταματήσει να τα τιμούμε όπως τους αρμόζει...

4) Πολίτες έστησαν οδοφράγματα για να μην μεταφερθούν πρόσφυγες στην περιοχή τους... 

Γονιός έκανε μήνυση σε δασκάλα γιατί έκανε τη δουλειά της (αναφέρομαι στο περιστατικό με το μάθημα σεξουαλικής αγωγής)... 

Ανήλικοι σύρονται έξω από κινηματογραφικές αίθουσες (είναι άλλο πράγμα ο νόμος αυτός καθαυτός και εντελώς άλλη ιστορία η εφαρμογή του)...

Υπουργοί της Κυβέρνησης, μιλούν για λαϊκισμό και εθελοντισμό (!) επ' αφορμή της 28ης Οκτωβρίου, χωρίς καμιά αναφορά στον φασισμό και το ναζισμό... 

Αλλά η αντίδραση μερικών κοριτσιών κατά ενός (συγνώμη, άλλα έτσι είναι...) ολοένα και περισσότερο βυθιζόμενου στη σήψη συστήματος, είναι αυτό που ενοχλεί περισσότερο... 

Έτσι είναι (αν έτσι νομίζετε), όπως θα έλεγε και ο Πιραντέλο...

5) Σχεδόν πάντα, οι νέοι ήταν αυτοί που έκαναν το πρώτο βήμα για κοινωνικές αλλαγές... Ας πάψουμε λοιπόν να τους υποτιμούμε, στο όνομα μιας -τουλάχιστον- αμφίβολης, ή ακόμα και σαθρής αν θέλετε, "κανονικότητας"...

Και τέλος: Έλεος πια με την αισχρή κομματικοποίηση των πάντων - από εμάς τους ίδιους περισσότερο (δυστυχώς)...

Ας γίνουμε επιτέλους υγιώς σκεπτόμενοι πολίτες...

Ας γίνουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ!

"Joker": Ένα σπάνιο αριστούργημα...

"Όποιος πάει γυρεύοντας, παίρνει αυτό που του αξίζει..."

(***Όσοι δεν έχουν ακόμη δει την ταινία, ας μη διαβάσουν το κείμενο, καθώς περιέχει spoilers***)

"Ο Άρθουρ Φλεκ, θα μπορούσε να ήταν ένας από εμάς.

Λάθος...

Ο Άρθουρ Φλεκ ΕΙΝΑΙ ένας από εμάς...

Δεν έχει σημασία αν είναι λίγο διαφορετικός... 

Αν αντιμετωπίζει το γολγοθά μιας βαριάς ψυχικής ασθένειας...

Αν μαζί με όλα τα άλλα πρέπει να φροντίσει και την άρρωστη μητέρα του...

Ο Άρθουρ Φλεκ προσπαθεί να επιβιώσει... 

Κάνοντας τον κλόουν... 

Και πάλι λάθος...

ΕΙΝΑΙ κλόουν... Ένας θλιμμένος κλόουν που ονειρεύεται να γίνει διάσημος... Χαρίζοντας γέλιο και χαρά στον κόσμο...

Σε ποιον κόσμο όμως; 

Σ' έναν κόσμο που ποτέ δεν τον αποδέχτηκε... 

Σ' έναν κόσμο που τον αντιμετωπίζει ως αξιοπερίεργο...

Σ' έναν κόσμο που τον κακοποιεί σωματικά και ψυχικά...

Σ' έναν κόσμο που θα του δείξει το πιο σκληρό του πρόσωπο, αφαιρώντας του και την τελευταία ελπίδα... 

Χωρίς δουλειά, χωρίς θεραπεία, χωρίς φάρμακα, χωρίς τίποτα...

Ο Άρθουρ θα βρεθεί σε αδιέξοδο...

Μέχρι που θα έρθει η ώρα της αντίδρασης... Και τα πράγματα θα ξεφύγουν από κάθε έλεγχο...".

***

Είναι μετρημένες στα δάχτυλα τα τελευταία χρόνια οι πραγματικά μεγάλες ταινίες...

Το "Joker", είναι μία απ' αυτές...

Όχι γιατί παίρνει έναν αρχετυπικό villain χαρακτήρα του υπερηρωϊκού σύμπαντος και τον πάει αρκετά βήματα παραπέρα, τη στιγμή που νομίζαμε πως τα περιθώρια εξερεύνησής του είχαν εξαντληθεί...

Από την αρχή άλλωστε επιλέγει να μην ασχοληθεί με τον κομιξικό κανόνα... Ούτε καν με τις προηγούμενες ταινίες του είδους...

Κάτι που εν τέλει αποδεικνύεται ευφυές...

Αλλά γιατί βουτάει βαθιά μέσα στα αχαρτογράφητα μονοπάτια της βαριά τραυματισμένης ψυχοσύνθεσης ενός ανθρώπου που νοσεί... 

Και ο οποίος φοβάται/αρνείται να το παραδεχθεί...

Δε μένει όμως μόνο εκεί...

Με ωμό ρεαλισμό φτάνει σε μια καταγγελία της σημερινής μορφής των κοινωνιών (αφορμή η αμερικάνικη, αλλά σίγουρα ο κανόνας είναι κοινός για όλες) στις οποίες ζούμε...

Σάπιοι άνθρωποι, σάπιες κοινωνίες, σάπιες πολιτικές, όλα σάπια...

Είναι αριστοτεχνικά δοσμένος ο τρόπος με τον οποίο ο σκηνοθέτης (Todd Phillips) δείχνει την άβυσσο που χωρίζει τους "προνομιούχους" από τους "απόβλητους" της κοινωνίας... 

Ο Τόμας Γουέιν, πατέρας του Μπρους Γουέιν (του παιδιού που πρόκειται να μετατραπεί στον Batman και τον οποίο συνδέει πανέξυπνα με τον "Joker" η ταινία), προχωρά σ' έναν απόλυτα κυνικό διαχωρισμό: 

"Μας μισούν γιατί εμείς πετύχαμε στη ζωή μας, ενώ εκείνοι όχι".

  

Κι ύστερα με περίσσιο θράσος ανακοινώνει πως ενδιαφέρεται για το καλό τους...

Ήδη η χύτρα έχει αρχίσει να σιγοβράζει...

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κινείται ο ήρωας που ανεπανάληπτα υποδύεται ο Joaquin Phoenix, σε μια ερμηνεία ζωής (ανατριχιαστικό το κυριολεκτικά σπαρακτικό γέλιο/κλάμα του, σου σηκώνει την τρίχα κάγκελο κάθε φορά που το ακούς...).

Προσπαθεί να καταπολεμήσει τους δαίμονές του, έχοντας τους πάντες απέναντί του...

Είναι φυσικό επακόλουθο το ξέσπασμά του...

Και η κατάληξή του...

Όμως για μια στιγμή...

Πόσο "κανονικοί" νομίζετε πως είναι οι άνθρωποι που στην ταινία σκοτώνει ο "Joker"; 

Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει...

Ο ένας χειρότερος από τον άλλον, με αποκορύφωμα τον έμπορο ψυχών, TV star, που υποδύεται έξοχα ο μεγάλος Ρόμπερτ Ντε Νίρο...

Ναι, σίγουρα δεν μπορούν να δικαιολογηθούν εξαιτίας αυτού οι πράξεις του...

Αλλά ούτε και οι πράξεις μιας κοινωνίας που δημιουργεί "τέρατα' μπορούν να δικαιολογηθούν...

Αν ο "Joker" υπάρχει, είναι γιατί η ίδια η κοινωνία τον δημιούργησε...

Η ίδια η κοινωνία τον έκανε ήρωα...

Αφού πρώτα τον ξέρασε από τα σπλάχνα της...

Ο καταπιεσμένος, ο απόβλητος, ο ψυχικά ασθενής βρίσκει παντού κλειστές πόρτες... 

Δεν τον αφήνουν να ενταχθεί στο σύνολο...

Βιώνει τη βία σε όλες τις μορφές της...

Και όταν θα έρθει η ώρα να αντιδράσει, ο μόνος τρόπος που θα βρει θα είναι και πάλι η βία...

Η βία γεννά βία...

Η ταινία μας πετά στα μούτρα αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα...

"Αυτοί είστε και δε θέλετε ν' αλλάξετε", με απλά λόγια μας λέει... 

Είναι δύσκολο να πιστέψεις πως ένα τέτοιο φιλμ προήλθε από τη βιομηχανία του Hollywood...

Όμως από την άλλη, γιατί όχι; 

Δείτε αυτή την ταινία!

Και κρατήστε τα μηνύματά της ως τροφή για σκέψη...

Ίσως να είναι ένα πρώτο βήμα για να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος...

Ως κατακλείδα, το trailer του φιλμ...

Cave Canem (θεατρικό έργο)

(Cave Canem: Προσοχή σκύλος)

Τζον και Ίγκριντ.

Ένα ζευγάρι ερωτευμένο πέρα από τα όρια...

Ένα παιδί που έχει σημαδέψει για πάντα τις ζωές τους...

Και η ανάμνηση ενός σκυλιού, ίδια με βαριά σκιά πάνω από τα κεφάλια τους...

Θα δοκιμάσουν και θα ξεπεράσουν τις αντοχές τους...

Πάντα με στόχο να κρατήσουν ζωντανή την αγάπη τους...

Χωρίς να λογαριάζουν τις συνέπειες...

Κάπως έτσι είναι λοιπόν αυτή η ιστορία...

Ή μπορεί και κάπως αλλιώς...

Ολόκληρο το έργο στο:
https://drive.google.com/open?id=1DMAriFzJgvzFTik4BzY9lAUcQJSzZgxW

«...Πικρός, πικρός ήταν ο πόνος και παράφορο,
όλο και πιο παράφορο γινόταν το τραγούδι του,
γιατί τραγουδούσε για τον έρωτα που γίνεται τέλειος με τον θάνατο...».
{Όσκαρ Ουάιλντ, «Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο»}

Daisy Bell (θεατρικό έργο)

Ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ γυρίζει το «2001, η Οδύσσεια του Διαστήματος», που φιλοδοξεί να είναι το υπέρτατο αριστούργημά του. 

Δημιουργεί τον υπέρ υπολογιστή HAL 9000, που θα είναι και ο «πρωταγωνιστής» του έργου και τότε τα προβλήματα αρχίζουν... 

Δυο μεγαλοφυίες συγκρούονται και όλα τίθενται εν αμφιβόλω. Ακόμα και η ίδια η εξέλιξη της ανθρωπότητας...

Ολόκληρο το έργο στο:
https://drive.google.com/open?id=1L7cd3oN6RuDb3a6EDvGgvdxq5WDerLR0

“But you look sweet upon the street
On a bicycle built for two”

Doomed (θεατρικό έργο)

Πολλές φορές είναι δύσκολο
ν’ αποκάλυψεις το πραγματικό σου πρόσωπο...

Ο Φεντερίκο ετοιμάζεται να πάει στο πρώτο του αποκριάτικο πάρτυ. 
Αγαπημένος του ήρωας είναι ο δικαστής Ντρεντ του οποίου το κοστούμι και τη μάσκα φορά. 

Γυρίζοντας σπίτι του, διαπιστώνει πως δεν μπορεί να βγάλει τη μάσκα, η οποία είναι σα να έχει κολλήσει στο πρόσωπό του. Μη μπορώντας να κάνει διαφορετικά, αναγκάζεται να ζήσει έτσι. 

Όλοι τον αποφεύγουν, μέχρι που αποφασίζει να φορέσει μια άλλη όμορφη μάσκα, πάνω από αυτή του Ντρεντ. Τότε γνωρίζει τη γυναίκα της ζωής του, την Έλλα. 

Αποφασίζουν να μείνουν μαζί και τότε ο Φεντερίκο της αποκαλύπτει το μυστικό του. Μόλις η Έλλα μαθαίνει την αλήθεια, τον εγκαταλείπει. 

Ο Φεντερικό, απογοητευμένος, καταλαβαίνει πως ποτέ του δε θα ζήσει μια φυσιολογική ζωή. Και δίνει ένα απρόσμενο τέλος στην ιστορία του…

Ολόκληρο το έργο στο: 
https://drive.google.com/open?id=12iceS5YoJ3WTK35T7dGIRPrVc66mWw82

Το σημαντικότερο πράγμα που θα μάθεις ποτέ
είναι ν’ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι...

Αγοράκι (θεατρικό έργο)

06/08/1945: 74 χρόνια μετά - πάντα- τραγικά επίκαιρη...

Νωρίς το πρωί της 6ης Αυγούστου 1945...

Ο Σμήναρχος Πόλ Τίμπετς εξαπολύει την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα...

Η ανθρωπότητα δε θα είναι ποτέ πια η ίδια...

Τα τελευταία 60 λεπτά πριν το τέλος του κόσμου, όπως μέχρι τότε τον γνωρίζαμε...

Ολόκληρο το έργο στο:
https://drive.google.com/open?id=1r2g6QkM5EYAFEB0QUs2cVgc3z39P1han

Μια ιστορία αγάπης…

ή μπορεί και μίσους…

Loop

Πρωί... 
Ξυπνάς, χωρίς ιδιαίτερη διάθεση...
Άλλη μια βαρετή μέρα δουλειάς είναι μπροστά σου και σε περιμένει...
Φεύγεις... 
Με το αυτοκίνητο, με το ταξί, με το λεωφορείο, με τα πόδια, δεν έχει καμιά σημασία.
Φτάνεις αγχωμένος στη δουλειά.
Σε καλημερίζουν, όπως κάθε μέρα, τα ίδια πρόσωπα. Παραδομένα κι αυτά στη ρουτίνα τους...
Η δουλειά τελειώνει... 
Επιστρέφεις στο σπίτι, πτώμα από την κούραση... 
Κοιμάσαι...
Η επόμενη μέρα ξημερώνει...
Και πάλι πρέπει να ακολουθήσεις το ίδιο πρόγραμμα...
Η λούπα συνεχίζεται.
Μέχρι που έρχεται το Σάββατο. 
"Επιτέλους θα βγω!", σκέφτεσαι...
Βγαίνεις...
Περνάς καλά, άσχημα και πάλι δεν έχει σημασία... 
Αυτά που σε απασχολούν είναι πάντα εκεί, επίμονα, και δεν εννοούν να σε αφήσουν.
Η βραδιά τελειώνει...
Γυρνάς σπίτι σου...
Μια Κυριακή σου έχει μείνει για να ξεκουραστείς, αλλά δεν είναι και σίγουρο πως θα προλάβεις... Πρέπει να οργανώσεις ξανά την εβδομάδα σου.
Ξανά... Από την αρχή...
Και η ζωή συνεχίζεται...

***

"Κάθε μέρα το μυαλό μου είναι αλλού. Ξεχνάω πράγματα. Και να μην ξεχάσω κάτι, νομίζω ότι έχω ξεχάσει κάτι. Κάθε μέρα ζω μέσα στο άγχος και μέσα στη βαρεμάρα. Με ανθρωπάκια γύρω μου που βολεύονται με την καθημερινότητά τους, με τη ρουτίνα τους. Και ξεχνάνε τα όνειρά τους. Θέλω να είμαι δίπλα σε ανθρώπους που είναι δημιουργικοί, γεμάτοι όρεξη για τη ζωή, έτοιμοι να ρισκάρουν για αυτά που θέλουν. Ανθρώπους τολμηρούς και όχι κότες. Θέλω να προλάβω να δοκιμάσω, να απολαύσω, να γνωρίσω πράγματα. Και όλοι γύρω μου κοιμούνται".

Πόσοι δεν έχουμε σκεφτεί, ή ακόμα και πει, τις παραπάνω αράδες; Πόσοι δεν έχουμε νιώσει πνιγμένοι από τη ρουτίνα, απηυδισμένοι από την καθημερινότητα; 
ΟΚ λοιπόν, προφανώς το πρόβλημα το έχουμε εντοπίσει...
Αλλά τι κάνουμε για να το λύσουμε; 
Ή ακόμα καλύτερα, θέλουμε στ' αλήθεια να το λύσουμε;
Ή φοβόμαστε να "σπάσουμε" το ασφαλές περίβλημα της καθημερινότητάς μας;
Τρέμουμε να βγούμε από τη συνήθειά μας...
Και καταλήγουμε στο "Έλα μωρέ δε βαριέσαι, καλά είμαστε κι έτσι, που καιρός τώρα για αλλαγές...".
Και η ζωή συνεχίζεται...
Και αφήνουμε τους άλλους ν' αποφασίζουν για μας...
Να ορίζουν τους κανόνες για εμάς...
Πρέπει εκείνο, πρέπει το άλλο, έτσι είναι το σωστό και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά...
Κι αν επιλέξεις να μην μπεις στο καλούπι, γίνεσαι δακτυλοδεικτούμενος... Αξιοπερίεργο... 
Μέχρι που λογικά δε θ' αντέξεις... Θα λυγίσεις και θα υποταχθείς... 
Για να είσαι αποδεκτός από την κοινωνία... 
Η ζωή σου θα συνεχίζεται χωρίς εκπλήξεις και όταν προς το τέλος της θα κάνεις τον απολογισμό σου, θα καταλάβεις πως τελικά την έζησες, χωρίς να κάνεις αυτά που πραγματικά ήθελες (ελάχιστοι μπορούν να καυχηθούν κάτι τέτοιο). 
Συμβιβασμοί και ξανά μανά συμβιβασμοί... 
Γιατί;

***

"Όλοι γύρω μου κοιμούνται. Ό,τι τους λένε τα περιοδικά και τα κοινωνικά πρότυπα. Ψάχνουν τριγύρω τους να βρούνε ένα ταίρι για να περάσουν την άθλια ζωούλα τους. Δουλειά, αμάξι, γάμος, παιδιά και τέλος. Ζωές χαμένες! Πεταμένες! Εσείς φταίτε που είμαστε όπως είμαστε!".

Ναι, εμείς φταίμε που είμαστε όπως είμαστε! Ο καθένας μας ξεχωριστά.

Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τις ζωές μας. 

Εμείς μπορούμε να τις αλλάξουμε, αν πραγματικά το θέλουμε! 

Να τις φέρουμε στα μέτρα μας.

Να βάζουμε στόχους και να τους πετυχαίνουμε.

Να κάνουμε όνειρα και να τα πραγματοποιούμε.

Να πάψει να μας απασχολεί το τι θα πει ο κόσμος.

Να μας ενδιαφέρει τι πραγματικά εμείς θέλουμε!

Εμείς και κανένας άλλος...

***

"Τίποτα φρέσκο! Τίποτα αληθινό! Γεύση μηδέν! Σάπια όλα. Καλά είμαι. Ναι, καλά είμαι".

Σε ρωτάνε πως είσαι, απαντάς καλά και δεν το πιστεύεις ούτε εσύ ο ίδιος...

Όλα για το φαίνεσθαι...

Την εικόνα...

Ουσία μηδέν!

Οι άλλοι γύρω σου, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, να μην καταλαβαίνουν. 

Να σου λένε κι από πάνω να μη μιλάς, να λες πάλι καλά, γιατί τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα...

Να αποδεχθείς μια επίπλαστη κανονικότητα.

Ε όχι ρε φίλε, δε θα την αποδεχθώ! Δε θέλω να την αποδεχθώ! 

Να αλλάξω θέλω. Πρώτα εγώ και μετά και οι άλλοι.

Να βλέπω πρόσωπα ευτυχισμένα και όχι στα πρόθυρα της κατάθλιψης.

Ανθρώπους γεμάτους όνειρα! Χαρούμενους!

Όσο δύσκολη κι αν είναι πολλές φορές η πραγματικότητα...

Αλλά η ζωή δεν αφορά μόνο αυτήν.

Αφορά εμένα, εσένα, εμάς. Όλους μας.

Και αυτά που στ' αλήθεια θέλουμε.

Και τι θέλουμε; 

Να ερωτευτούμε! 

Να αγαπήσουμε!

Να ονειρευτούμε!

ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ!

Όπως εμείς θέλουμε...

Κι όλα τ' άλλα θα πάρουν το δρόμο τους... 

"First things first

I'ma say all the words inside my head

I'm fired up and tired of the way that things have been, oh ooh

The way that things have been, oh ooh

Second thing second

Don't you tell me what you think that I can be

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea, oh ooh

The master of my sea, oh ooh"

(Από το τραγούδι της παράστασης, Imagine Dragons - Believer).

  
*** Το παραπάνω κείμενο εμπνεύστηκα με αφορμή την επερχόμενη (23, 28, 29 και 30 Ιουνίου στο θέατρο Φάμπρικα στο Γκάζι) παράσταση "Loop" της θεατρικής ομάδας Acting How?, στην οποία και θα συμμετάσχω.

Για πάντα...

Μια στιγμή μπορεί ν' αλλάξει τα πάντα...

...εκτός από τις αναμνήσεις μας!

"Βιάσου! Ο ήλιος έχει αρχίσει να δύει! Πρέπει ν' ανεβάσουμε το στρώμα πριν νυχτώσει...".

Η φωνή του Ιάσονα ξεχείλιζε αποφασιστικότητα. Το ήξερε καλά πως δεν είχαν πολύ χρόνο μπροστά τους για να μεταφέρουν το στρώμα στο διαμέρισμα.

Η Αριάδνη σήκωσε το στρώμα και το έσυρε έξω από το πορτ-μπαγκάζ. Ο Ιάσονας το έπιασε από την άλλη πλευρά και ξεκίνησαν να προχωρούν στο δρόμο...

*  

Ήταν μαζί εδώ και τρία χρόνια και είχαν αποφασίσει πως ήταν πια καιρός να προχωρήσουν τη σχέση τους στο επόμενο επίπεδο.

Θα έμεναν μαζί.

Ήδη είχαν τοποθετήσει τα περισσότερα έπιπλα, είχαν συνδέσει ηλεκτρικό και νερό και το στρώμα ήταν μια από τις τελευταίες λεπτομέρειες που απέμεναν γα να ξεκινήσουν την κοινή τους ζωή...

Αφού διέσχισαν τη μεγάλη λεωφόρο που βρισκόταν σχεδόν δίπλα στο σπίτι τους, δεν άργησαν να φτάσουν μπροστά στη μεγάλη σιδερένια πόρτα της εισόδου της πολυκατοικίας. Άνοιξαν και πολύ σύντομα βρίσκονταν μέσα στο διαμέρισμα.

Τοποθέτησαν το στρώμα, κάθισαν στο κρεβάτι και κοίταξαν ο ένας τον άλλον στα μάτια.

"Είσαι τόσο όμορφη", είπε ο Ιάσονας και της χάιδεψε τα μαλλιά. 

Η Αριάδνη χώθηκε στην αγκαλιά του και απάντησε χρησιμοποιώντας μόλις μια λέξη...

"Σ' αγαπώ!".

*

Οι μέρες περνούσαν γρήγορα.

Η συγκατοίκηση είχε ξεκινήσει με τους καλύτερους οιωνούς.

Κι όπως συμβαίνει πάντα στην κορύφωση μιας σχέσης, είχαν να θυμούνται μόνο όμορφες στιγμές. Πολλές απ' αυτές ταυτισμένες με το σπίτι τους, αυτό το σπίτι που με τόση αγάπη είχαν φτιάξει.

Και πάντα μ' εκείνο το στρώμα που πριν μερικούς μήνες είχαν κουβαλήσει...

Εκείνο το, φαινομενικά άψυχο, στρώμα έμοιαζε να έχει ξεχωριστό ρόλο στη ζωή τους.

Πόσα όνειρα δεν είχαν κάνει αγκαλιασμένοι πάνω του, πόσες μοναδικά ερωτικές νύχτες δεν είχαν περάσει, πόσες φορές γυρνώντας ξεθεωμένοι απ' τη δουλειά δεν είχαν σωριαστεί σε αυτό...

Κι εκείνο ποτέ δεν τους χάλαγε χατήρι. 

Θαρρείς κι είχαν γίνει ένα οι τρεις τους.

Όλα ήταν υπέροχα!

Μέχρι την ημέρα που έμελλε ν' αλλάξει τις ζωές τους για πάντα...

*

"Επιθετικής μορφής καρκίνος. Έχει δεν έχει δυο μήνες ζωής μπροστά της".

Τα λόγια του γιατρού, μαχαιριά στην καρδιά του Ιάσονα...

Μεμιάς ένιωσε όλα γύρω του να γκρεμίζονται.

Συζήτησαν μερόνυχτα ολάκερα με την Αριάδνη για το πως να το αντιμετωπίσουν.

Κι ήταν εκείνη που τελικά τον έπεισε, πως δεν επιθυμούσε να υποστεί το μαρτύριο μιας θεραπείας, που δε θα είχε κανένα απολύτως νόημα.

Αποφάσισαν να μείνει στο σπίτι τους για όσο διάστημα της απέμενε.

Ο Ιάσονας πήρε άδεια από τη δουλειά του, για να είναι συνέχεια δίπλα της.

Η Αριάδνη μόνιμα ξαπλωμένη στο κρεβάτι, στο ίδιο πάντα στρώμα επάνω, που λες και προσπαθούσε  ν' απαλύνει τον πόνο της...

Μερικές εβδομάδες μετά, η κατάσταση της είχε επιδεινωθεί δραματικά...

Ο Ιάσονας πάντα εκεί, να της φέρνει ό,τι χρειαζόταν και να της κρατά το χέρι.

* 

Εκείνο το βράδυ ένιωθε μέσα του πως κάτι θα συνέβαινε.

Η αναπνοή της Αριάδνης ήταν πιο αδύναμη απ' ότι συνήθως.

Την πήρε στην αγκαλιά του και, κλαίγοντας, κατάφερε να ψελλίσει...

"Μη μου φύγεις...".

Άξαφνα, ένιωσε λες και το στρώμα είχε γίνει πιο σκληρό, πιο αφιλόξενο.

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, η Αριάδνη ανάσανε βαθιά για μια τελευταία φορά κι ύστερα ξεψύχησε στα χέρια του...

Έμεινε για ώρα να την κρατά, με το σώμα του να τρέμει απ' τους σπασμούς που οι λυγμοί του προκαλούσαν...

*

Οι επόμενες μέρες πέρασαν βουβά.

Κι όταν μετά την κηδεία είχε γυρίσει στο -αλήθεια πόσο άδειο του φαινόταν πλέον χωρίς εκείνη- σπίτι και είχε προς την κρεβατοκάμαρα κατευθυνθεί, το βλέμμα του είχε πέσει αμέσως σ' εκείνο το στρώμα.

Η πλευρά της, ξεκάθαρα το είδε, είχε πάρει το σχήμα του κορμιού της...

Ναι, ήταν σίγουρος πως ήταν αλήθεια κι όχι κάποιο άσχημο παιχνίδι που του έπαιζε το μυαλό του.

Και τότε το αποφάσισε...

Ό,τι και να γινόταν, όσα χρόνια κι αν περνούσαν, αυτό το στρώμα ποτέ δε θα το πετούσε...

Σκέφτηκα να συνοδεύσω το παραπάνω διήγημα μ' ένα τραγούδι, 

που το βρίσκω, στ' αλήθεια, τόσο ταιριαστό με την ιστορία που περιγράφεται...

Ένα κομμάτι από μένα...

Ένα απρόβλεπτο καλοκαιρινό διήγημα, για έναν ξεχασμένο (;) έρωτα 

...με σκηνικό την πανέμορφη Αμοργό...

Άρχισε με αργές βαριεστημένες κινήσεις να τακτοποιεί το δωμάτιο. Μπροστά του ένα σωρό πράγματα που έπρεπε να μπουν στη θέση τους.  Ανέβαλε εδώ και μέρες αυτή τη δουλειά, όμως πλέον είχε έρθει η στιγμή που έπρεπε να την κάνει. Ήταν μια μέρα που προμηνυόταν βαρετή.

Αλλά, ξαφνικά, καθώς μάζευε κάτι χαρτιά από το πάτωμα, την είδε!

Ήταν εκείνη η πέτρα σε σχήμα καρδιάς που είχαν βρεί πριν μερικά καλοκαίρια στην Αμοργό.

Την έπιασε και την κράτησε σφιχτά μέσα στις παλάμες του, κλείνοντας για λίγο τα μάτια. Είχε την ίδια αγριάδα, όπως και τότε. Τα μικρά λακάκια επάνω της, έκαναν ακόμα πιο έντονη την τραχιά αίσθηση πάνω στο δέρμα του, καθώς τη χάιδευε απαλά με τα δάχτυλά του.

*

Ήταν το πρώτο καλοκαίρι, τότε που γνωρίστηκαν στο πανέμορφο αυτό νησί των Κυκλάδων. Σε μια καλά κρυμμένη από τα μάτια του πολύ κόσμου παραλία την ανακάλυψαν. Βρισκόταν ακριβώς στο σημείο που η θάλασσα έσμιγε με τη στεριά - το κύμα την έγλειφε, τη στριφογύριζε, έπαιζε μαζί της, σέρνοντάς την άλλοτε με ρόχθο και άλλοτε γλυκά, σιωπηλά πάνω στα αμμοχάλικα.

Τους είχε κάνει εντύπωση το σχήμα της.

Άκου πέτρα - καρδιά!

Αποφάσισαν να την κρατήσουν, θεωρώντας σημαδιακό πως στο πρώτο τους κοινό καλοκαίρι τους είχε τύχει κάτι τέτοιο.

Χωρίς να το πολυσκεφτούν την είχαν και οι δυο μαζί κρατήσει στα χέρια τους και είχαν αμέσως μετά φιληθεί με πάθος...

Και τώρα που τα θυμήθηκε όλα αυτά, του φάνηκε σαν να θυμήθηκαν και τα χείλη του ξανά τη γεύση του φιλιού της. Τα έγλειψε αργά, με τα μάτια κλειστά, κι ύστερα, χαμογελώντας ασυναίσθητα, σκέφτηκε πως αν δάγκωνε απαλά την πέτρα, ίσως την ίδια γεύση να είχε.

«Παραλογίζεσαι», μονολόγησε, πασχίζοντας να επανέλθει στην πεζή πραγματικότητα.

Μάταια όμως. Σε λίγο έπιασε τον εαυτό να ταξιδεύει και πάλι νοερά στην Αμοργό και στο ίδιο εκείνο καλοκαίρι.

Σ’ εκείνη την απομακρυσμένη παραλία, που το μόνο που έσπαγε τη απόλυτη σιγή, ήταν ο ήχος του κύματος που έσκαγε στην ακτή.

Θυμήθηκε που αγκαλιασμένοι κοίταζαν τον ορίζοντα, μέχρι εκεί που χανόταν και ένιωθαν λες κι ο χρόνος είχε σταματήσει για λίγο. Λες και για μια στιγμή ήταν μόνο εκείνοι οι δύο πάνω στη γη!

Είχαν συμφωνήσει, έτσι σαν παιχνίδι, να μυρίσουν την πέτρα, για να δουν τι μυρωδιά θα μπορούσε να έχει ένα άψυχο αντικείμενο.  Πίστευαν πως δεν θα μπορούσε ποτέ μια πέτρα, έστω και σε σχήμα καρδιάς, να είχε την οποιαδήποτε μυρωδιά.

Πόσο είχαν πέσει έξω!

Γιατί η φαινομένικα ψυχρή πέτρα, αποδείχτηκε πως είχε ένα πολύ ξεχωριστό άρωμα.

Ανάβλυζε μια έντονη μυρωδιά αρμύρας, που όμως κάθε άλλο παρά ενοχλητική ήταν. Σαν το νερό και τ’ αλάτι, που όλα αυτά τα χρόνια την είχαν ποτίσει με το άρωμά τους, να είχαν συμφωνήσει να τη μοιραστούν ισόποσα.

«Άραγε να μυρίζει ακόμη έτσι;», αναρωτήθηκε σχεδόν φωναχτά.

Την έφερε κάτω από τη μύτη του.

Και ένιωσε το ίδιο όπως και τότε!

Η ίδια εκείνη η μυρωδιά της αρμύρας, ήταν ακόμα ποτισμένη επάνω στην πετρούλα.

Του φάνηκε πραγματικά απίστευτο, πως, μετά από τόσο καιρό, ήταν ακόμα σα να την είχε βρει χθες...

*

Για λίγο δεν τον ενδιέφερε πλέον να συνεχίσει το συμμάζεμα. Ήθελε για μερικά λεπτά να μείνει με τις σκέψεις του, με τις αναμνήσεις του.

Να ξαναφέρει στο νου του τις πρώτες εκείνες στιγμές με τη γυναίκα που έμελλε ν’ αποδειχθεί το άλλο του μισό...

Και τη μικρή αυτή πετρούλα, σε σχήμα καρδιάς, που η απωθητική ρουτίνα της καθημερινότητας, τον είχε κάνει να την ξεχάσει.

Την είχε παραπετάξει σ’ εκείνο το βοηθητικό δωμάτιο του σπιτιού κι ύστερα κι άλλα πράγματα που την είχαν σκεπάσει.

Και κάπως έτσι την είχε λησμονήσει.

Είχε ξεχάσει ακόμη και την ίδια την ύπαρξή της.

Η αλήθεια είναι πως μετά το χωρισμό τους, είχε διαγράψει από τη μνήμη του, οτιδήποτε είχε να κάνει μαζί της.  Τον πόναγε πολύ αυτή η ιστορία, τον πλήγωνε που είχε χάσει την αδελφή ψυχή του...

*

Υπήρχε όμως και μια ακόμα τελευταία ανάμνηση που ξεπήδησε μέσα από το μυαλό του.

Την ίδια πάλι εκείνη μέρα, στην ίδια παραλία.

Είχε φέρει δίπλα στο αυτί του την πέτρα, λες και περίμενε πως κάποιος ήχος θα έβγαινε από μέσα της.

Εκείνη είχε σκύψει από πάνω του και του είχε ψιθυρίσει:

«Σ’ αγαπώ!».

Ασυναίσθητα έφερε ξανά τώρα την πέτρα δίπλα στο αυτί του...

«Σ’ αγαπώ!», τον ίδιο ψίθυρο άκουσε και πάλι...

Γύρισε ξαφνιασμένος.

Την είδε να στέκεται απέναντί του, χαμογελώντας.

Αγκαλιάστηκαν σφιχτά κι ύστερα κράτησαν για μια φορά ακόμη μαζί την πέτρα.

«Είναι πια ένα κομμάτι από μένα», της είπε.

«Είναι ένα κομμάτι από εμάς», του αποκρίθηκε.

Φιλήθηκαν με πάθος.

"Ανάμεσα στα όνειρα σπαράζει η ζωή μας,
ανάμεσα στα όστρακα παφλάζει η καρδιά μας...".
(Από το τραγούδι "Άγιος ο έρωτας",
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου, Στίχοι: Διονύσης Καρατζάς).