Ανησυχώ...

Ανησυχώ...

Πως δεν έχουμε αντιληφθεί τις μακροπρόθεσμες συνέπειες της κατάστασης που τώρα βιώνουμε...

- Πρώτα απ' όλα η οικονομική καταστροφή που ήδη συντελείται παγκοσμίως... Επιχειρήσεις (αναγκαστικά) κατεβάζουν για άγνωστο χρονικό διάστημα ρολά και άνθρωποι μένουν ουσιαστικά χωρίς δουλειά...

Και όση ενίσχυση κι αν φροντίσει το εκάστοτε κράτος να τους προσφέρει, δεν ξέρω κατά πόσον αυτή η ζημιά θα μπορέσει να μαζευτεί...

Η οικονομία λοιπόν πέφτει συνεχώς και πολύ φοβάμαι πως θα φτάσει σε επίπεδα εποχών πολέμου... Οι πληγές που έχουν ανοίξει, θα πάρει καιρό για να κλείσουν, στην μετά τον κορονοϊό εποχή...

- Μεγάλο ζήτημα και η ψυχική μας υγεία και ισορροπία... Η αναγκαστική μας καραντίνα/εγκλεισμός, σήμερα προστατεύει (και θα συνεχίσει) -και σωστά, για να μην παρεξηγηθώ- όχι μόνο τις ζωές μας, αλλά ακόμη περισσότερο την ομαλή λειτουργία του εθνικού συστήματος υγείας. Γιατί κακά τα ψέματα αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος... Να μην αντέξει και να καταρρεύσει...

Όλη αυτή η κατάσταση όμως, αργά ή γρήγορα θα δημιουργήσει στρες και πίεση... Σε άλλους λιγότερο, σε άλλους περισσότερο... Οργανισμοί ήδη κλονισμένοι ψυχολογικά (από πριν, αλλά και τώρα, κατά την εξελισσόμενη κρίση του κορονοϊού), ενδεχομένως να φτάσουν ακόμα και στην κατάθλιψη... Και ούτε αυτές οι πληγές θα είναι εύκολο να επουλωθούν. 

Πολλές φορές σκέφτομαι πως ακόμα και οι άνθρωποι που τώρα αγωνίζονται για να προστατεύσουν την υγεία μας (γιατροί, νοσηλευτές, φαρμακοποιοί), ή δουλεύουν ακατάπαυστα για να διατηρηθεί αρραγής η διατροφική αλυσίδα (υπάλληλοι σούπερ μάρκετ, φούρνων κλπ.) και δείχνουν τεράστιες ποσότητες ψυχολογικών αποθεμάτων, όταν αυτή η καταιγίδα περάσει, δεν ξέρουμε τι σημάδια θα έχει αφήσει πάνω τους...

Συνήθως υποβιβάζουμε τη σημασία της ψυχικής μας υγείας, αλλά πιστέψτε με, είναι εξίσου σημαντική με τη σωματική...

Είναι κρίσιμης σημασίας το να διαχειριστούμε το τώρα μας, αλλά ας μη λησμονούμε και το μετά...

Προσωπικά, ολοένα και περισσότερο το τελευταίο διάστημα, νιώθω πως ισορροπούμε πάνω σ' ένα λεπτό τεντωμένο σχοινί... Ενά σχοινί που όσο κι αν θέλω να πιστεύω το αντίθετο, δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως θα μας αντέξει και δε θα σπάσει... Είτε τώρα, είτε ακόμα περισσότερο, μετά το πέρας της κρίσης...

Ας διατηρήσουμε λοιπόν το μυαλό ψύχραιμο και τη σκέψη καθαρή, για να μπορέσουμε ν' αντιμετωπίσουμε και το δύσκολο παρόν, αλλά και το ζοφερό (σε πολλά επίπεδα) μέλλον...

Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε!