Όχι άλλο τσουβάλιασμα...

Αλήθεια, πόσο χαμηλά έχουμε φτάσει...

Τα όσα τις τελευταίες ημέρες ακούω και διαβάζω, πραγματικά με έχουν εξοργίσει...

- "Όλοι οι ηλικιωμένοι τα έχουν χαμένα και δε συναισθάνονται τη σοβαρότητα της κατάστασης. Μαντρώστε τους."

- "Όλοι όσοι βγαίνουν έξω εν μέσω καραντίνας δεν έχουν λόγο. Να κάτσουν σπίτια τους, να μη μας σκοτώσουν όλους".

- "Κάτι κακομαθημένα πλουσιόπαιδα κόλλησαν σε αεροδρόμιο του Λονδίνου, από δική τους ανευθυνότητα. Καλά να πάθουν, να κάτσουν εκεί να ψοφήσουν, που θα ασχοληθούμε κιόλας να τους φέρουμε πίσω".

- "Να μείνετε σπίτι, πόσες φορές θα το πούμε, τι δεν καταλαβαίνετε; Η ατομική ευθύνη και μόνο θα μας σώσει από την πανδημία".

Επειδή λοιπόν κάπου έχει ξεφύγει το πράγμα, ας ξεκαθαρίσουμε 2-3 πραγματάκια...  

- Όλα τα παραπάνω αγαπητοί μου, λέγονται τσουβάλιασμα! Τελεία και παύλα.

- Είναι εύκολη η ανέξοδη κριτική, την ώρα που δε γνωρίζουμε όλες τις πτυχές μιας είδησης...

- Οι ηλικιωμένοι δεν είναι λεπροί για να τους κλείσουμε σε κλουβί. Έλεος με τον ηλικιακό ρατσισμό!

- Δεν είναι η πλειοψηφία των πολιτών ανεύθυνη, πως να το κάνουμε... Οι περισσότεροι (πλέον) βγαίνουν από τα σπίτια τους για συγκεκριμένους λόγους και όχι για... ν' αυτοκτονήσουν.

- Όσοι έφυγαν λόγω κρίσης, ή για σπουδές στο εξωτερικό δεν είναι όλοι κακομαθημένα πλουσιόπαιδα. Πολλοί γονείς (και γνωρίζω προσωπικά περιπτώσεις) έφτυσαν αίμα για στείλουν τα παιδιά τους εκεί να σπουδάσουν/δουλέψουν. Και δε θα τους ζητήσουμε και το λόγο γι' αυτό...

- Κάπου τέρμα με την καραμέλα της ατομικής ευθύνης. Μένουμε στο σπίτι μας, προσέχουμε τους εαυτούς μας και τους δικούς μας ανθρώπους, τηρούμε τα μέτρα περιορισμού, δεν πρόκειται να φορτωθούμε και άχρηστα ενοχικά σύνδρομα. Ούτε θα ανεχθούμε άλλο να μας κουνούν το δάχτυλο επώνυμοι και ανώνυμοι... Και προφανώς δεν αρκεί από μόνη της η ατομική ευθύνη για να μας σώσει από την πανδημία.

- Δε γίνεται για μια θλιβερή μειοψηφία να χαρακτηριζόμαστε όλοι απείθαρχοι και ανεύθυνοι.

- ΤΕΡΜΑ στις κομματικές παρωπίδες. Ούτε θα κάνουμε κριτική, απλώς για να πούμε κάτι, ούτε όμως και θα κλείνουμε τα μάτια σε οφθαλμοφανή προβλήματα, που μπορεί ν' αποδειχθούν μοιραία στην εξέλιξη της πανδημίας...

Αντί επιλόγου, λύστε μου μια απορία: Γιατί είναι τόσο δύσκολο να βλέπουμε τα πράγματα όπως στ' αλήθεια είναι και όχι μέσα από τους παραμορφωτικούς καθρέφτες των εκάστοτε πεποίθησεών μας;