Για το Θάνο Μικρούτσικο: Το Θανούλη μας...

"Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη

και την τρελή σου κυνηγάει σκιά

πώς να ημερέψει ο νους μ' ένα σεντόνι

πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά

αγάπη που σε λέγαμ' Αντιγόνη".

(Θάνος Μικρούτσικος-Άλκης Αλκαίος: Ερωτικό)

Είναι πραγματικά ελάχιστες οι φορές που ένας καλλιτέχνης καταφέρνει να γίνει κομμάτι της ψυχής σου...

Kαι ο Θάνος Μικρούτσικος ανήκει σε αυτή τη σπάνια συντροφιά...

Μεγάλος σε όλα του, ονειρικός πάνω στη σκηνή, σε γέμιζε συναισθήματα κάθε φορά που τον άκουγες...

Είχα την μοναδική τύχη, αυτή την τελευταία χρονιά που πέρασε μαζί μας, να είμαι αυτήκοος μάρτυρας των δύο ύστατων εμφανίσεών του...

Η μία, τον περασμένο Μάϊο, στο Μέγαρο Μουσικής, όπου παρουσίασε τον αξεπέραστο "Σταυρό του Νότου" στο σύνολο του...

Από το πρώτο δευτερόλεπτο που βγήκε στη σκηνή, δεν είχαμε μάτια για άλλον...

Μας πήρε μαζί του και δεν μας άφησε στιγμή μέχρι το τέλος...

Όλοι μας, συγκινημένοι, τον χειροκροτάγαμε όρθιοι...

Θαυμάζαμε το μεγαλείο της ψυχής του... Που ενώ ξέραμε το γολγοθά που περνούσε, τον βλέπαμε εκεί, ρωμαλέο, να δίνει μέχρι και την τελευταία ικμάδα της δύναμής του...

Δε θέλαμε να τελειώσει ποτέ αυτή η συναυλία...

"Έβραζε το κύμα του γαρμπή

είμαστε σκυφτοί κι οι δυο στο χάρτη

γύρισες και μου 'πες πως το Μάρτη

σ' άλλους παραλλήλους θα 'χεις μπει".

(Θάνος Μικρούτσικος-Νίκος Καββαδίας: Ο Σταυρός του Νότου)

Μερικούς μήνες μετά, κάπου στα τέλη Σεπτεμβρίου, ήμουν ξανά πιστός στο "ραντεβού" μου μαζί του. Αυτή τη φορά στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ.

Δεν ξέραμε τότε (ίσως να το υποψιαζόμασταν, αλλά δεν θέλαμε να το πιστέψουμε) πως θα ήταν η τελευταία φορά που τον βλέπαμε...

Και ο Θάνος δε μας απογοήτευσε... Για δυο ώρες μας ταξίδεψε σε μέρη παραμυθένια...

Η συναυλία κάποια στιγμή τελείωσε, αλλά κανείς μας δεν ήθελε να φύγει...

Κι εκείνος, λες και το είχε καταλάβει, παρέμεινε μαζί μας για λίγο ακόμη...

Να μας απολαμβάνει και να τον απολαμβάνουμε...

Και όταν πια ήρθε η ώρα να μας χαιρετήσει, τα λόγια του μας γέμισαν ελπίδα:

"Όσο αντέχω, θα συνεχίσω"...

Και το είχαμε πιστέψει πως θα άντεχε... Πως θα νικούσε σε αυτή την άνιση μάχη...

"Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία

πώς η ιστορία γίνεται σιωπή

τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο

συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω

τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί".

(Θάνος Μικρούτσικος-Άλκης Αλκαίος: Ρόζα)

Λίγα χρόνια πριν, νομίζω το 2014, ο Θάνος, ο Θανούλης μας, όπως συνήθιζα να τον λέω, είχε γίνει το σήμα κατατεθέν των διακοπών εκείνης της χρονιάς στην Κέρκυρα...

Κάθε φορά που επιστρέφαμε στη βάση μας, στο άμαξι έπαιζαν στη διαπασών "Οι 7 νάνοι στο S/S Cyrenia".

Κι εμείς να τραγουδάμε μαζί του ασταμάτητα, μέχρι που οι φωνές μας έκλειναν...

"Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει.

Μ' ένα ξυστρι καθάρισέ με απ' τη μοράβια.

Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.

Γιέ μου πού πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια".

(Θάνος Μικρούτσικος-Νίκος Καββαδίας: Οι 7 νάνοι στο S/S Cyrenia)

Θανούλη μας δε θα ξεχαστείς ποτέ...

Δε γίνεται να ξεχαστείς...

Τα τραγούδια σου θα είναι πάντα εδώ, για να σε θυμίζουν...

Κι εμείς, για όσο μας μέλλει ακόμη να ζήσουμε, θα έχουμε να το περηφανευόμαστε πως συνυπήρξαμε μαζί σου...

Εκεί...

Στις "Γραμμές των Οριζόντων"...

"Στενεύουν τα περάσματα

οι φίλοι μου φαντάσματα

κι η πόλη μοιάζει γενικώς

τάφος οικογενειακός".

(Θάνος Μικρούτσικος-Κώστας Λαχάς: Τυμβωρύχος)

Θυμώνω...

Θυμώνω...

Θυμώνω που οι υποτιθέμενοι λειτουργοί της δικαιοσύνης ξεπλένουν ανερυθρίαστα μια νεοναζιστική οργάνωση, για το φόνο ενός ανθρώπου και όχι μόνο (Δίκη Χρυσής Αυγής)...

Θυμώνω που οι υποτιθέμενες δυνάμεις τήρησης της τάξης, εισβάλλουν απρόκλητα στα σπίτια πολιτών (περίπτωση του σκηνοθέτη Δημήτρη Ινδαρέ)...

Θυμώνω που οι ίδιες αυτές δυνάμεις επιχειρούν στη συνέχεια να κάνουν το άσπρο μαύρο...

Θυμώνω που προσπαθούν (αδίκως...) να με πείσουν πως εδώ και 39 χρόνια ζω σε μια πόλη, όπου φοβάμαι να κυκλοφορήσω, φοβάμαι να βγω από το σπίτι μου...

Θυμώνω που στο όνομα άθλιων συμφερόντων καταστρέφονται μνημεία πολιτισμού... (Σταθμός Μετρό Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη).

Θυμώνω που όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά, αλλά μέρος ενός ευρύτερου (όσο και επικίνδυνου) πολιτικού σχεδίου (Δηλώσεις... εκλεκτών Υπουργών στη Βουλή και τα ΜΜΕ, για το περίφημο "Νόμος & Τάξη")...

Θυμώνω που υπάρχουν τριγύρω μου άνθρωποι που επικροτούν τέτοιες οργουελικές καταστάσεις...

Θυμώνω που αν η άποψη μου δεν συμφωνεί με την κίβδηλη κανονικότητα της εποχής, με τσουβαλιάζουν ως κομμάτι, ως εκπρόσωπο, ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το, κάποιας συγκεκριμένης ομάδας, κόμματος κλπ. (Συριζαίος, Αναρχικός, Κομμουνιστής και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο...).

Θυμώνω που αντιλαμβάνομαι πως τα χειρότερα δεν έχουν ακόμη έρθει...

Θυμώνω... Πολύ...

Και θέλω να σταματήσω να θυμώνω... Αλλά δε γίνεται...

Όλο και περισσότερο νιώθω το τελευταίο διάστημα, σαν τον Μπερανζέ στο "Ρινόκερο" του Ιονέσκο...

Ο τελευταίος άνθρωπος, σ' έναν κόσμο που όλοι έχουν υποταχθεί κι έχουν μετατραπεί σε Ρινόκερους...

Παραθέτω αυτούσια τα τελευταία λόγια του έργου, που είναι σήμερα πιο επίκαιρα από ποτέ:

"... Δε θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια, θα πολεμήσω… Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος… και μέχρι να ‘ρθεί το τέλος θα παραμείνω άνθρωπος! Οχι δεν θα συνθηκολογήσω!… ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΑΝ ΚΙ ΕΣΑΣ!".

Το ξέρω πως υπάρχουν κι άλλοι που νιώθουν σαν εμένα...

Κι ίσως αυτό να είναι το μόνο που μου κρατά ζωντανή την ελπίδα...

Την ελπίδα πως αυτός ο κόσμος κάποτε θ' αλλάξει...

Και τότε νομίζω πως δε θα χρειάζεται πια να θυμώνω...

Το περίσσιο παιδί: Μια παράσταση που χτυπά κατευθείαν στην καρδιά...

"Εκεί θα είμαι, 

στο άγγιγμα στου δαχτύλου σας στην οθόνη αφής σας, 

και θα σας περιμένω να ξημερώσει 

για να μου πείτε πως η λαμαρίνα άντεξε, 

πως τα παιδιά ξυπνήσανε καλά". 

Αλήθεια, γιατί πηγαίνουμε θέατρο; 

Γιατί κάνουμε θέατρο;

Γιατί γράφουμε θέατρο;

Αν με ρωτάτε, μόνο μια απάντηση υπάρχει στο δικό μου μυαλό...

Για την ψυχή μας!

Είμαι σίγουρος πως αυτό θα είχαν στο μυαλό τους και οι συντέλεστες της παράστασης "Το περίσσιο παιδί".

Και το αποτέλεσμα τους δικαίωσε απόλυτα...

Δραματοποίηση ουσιαστικά του πλέον πρόσφατου, ομώνυμου, βιβλίου του Θανάση Τριαρίδη, "Το περίσσιο παιδί" είναι, χωρίς υπερβολή, μια κραυγή αγωνίας για τα εκατομμύρια εγκαταλελειμμένα παιδιά της Αφρικής...

Για παιδιά που η πλειοψηφία τους είτε θα πεθάνουν πριν ενηλικιωθούν, είτε -ακόμα κι αν επιβιώσουν- θα πέσουν θύματα εκμετάλλευσης...

"Κι ακόμη σκέφτομαι,

πως αυτός ο τόσο λερωμένος καναπές,

ο γεμάτος κάτουρα και μύξες και ευκοίλιες, 

ο γεμάτος δάκρυα, δάκρυα, δάκρυα,

ίσως

να είναι η Εκκλησία μου".

Η ιστορία μας παρουσιάζεται μέσα από ένα παραμύθι.

Ένα παραμύθι για ένα Ασήμαντο Ηλεκτρονικό Προγραμματάκι...

Ένα Ασήμαντο Προγραμματάκι που όμως θα δώσει το μεγαλύτερο μάθημα ανθρωπιάς...

Μαζί και αγάπης...

Αλλά και ψυχής...

Δε θέλω να μπω σε παραπάνω λεπτομέρειες για την ιστορία, γιατί πραγματικά θα χαλάσω τη μοναδική εμπειρία της παρακολούθησης της παράστασης...

Είναι καλύτερο να μην είστε προετοιμασμένοι για ότι πρόκειται να δείτε...

Και πιστέψτε με δεν πρόκειται να είστε, ακόμα και να έχετε διαβάσει το βιβλίο...

Θα προβληματιστείτε, διαπιστώνοντας το μέγεθος του προβλήματος...

Θα εξοργιστείτε, αντιλαμβανόμενοι την αδιαφορία των -ας τους πούμε- υπευθύνων...

Θα συγκινηθείτε -βαθιά- από το πως μια απλή, αλλά και τόσο θαρραλέα απόφαση, μπορεί να γίνει ένα σύμβολο ελπίδας.

"Μονάχα να μην πεις

"αλίμονο, τι άτυχο..."

ή "ήταν θέλημα Θεού..."

ή κάτι παρόμοιο.

Γιατί δεν ήταν η τύχη, ούτε ο Θεός.

Και πια εσύ ξέρεις καλά τι είναι".

Όμως ακόμα πιο σημαντικό για μένα είναι το πάθος όσων εργάστηκαν για να γίνει πραγματικότητα όλο αυτό...

Του Θανάση Τριαρίδη, που έγραψε ένα υπέροχο κείμενο...

Της Πηγής Δημητρακοπούλου, που με τη διαπεραστική σκηνοθετική της ματιά, ανέδειξε μοναδικά το έργο...

Του Χρήστου Διαμάντη που δημιούργησε μουσική ειδικά για την παράσταση...

Και όλων των υπόλοιπων συντελεστών...

Θα ήθελα όμως κάπου εδώ να σταθώ ιδιαίτερα στην ομάδα "Ich Bebe" (Αντιγόνη Σταυροπούλου, Γιάννης Βερβενιώτης, Χριστίνα Παπατριανταφύλλου), που ανέλαβε να δώσει ζωή στο Ασήμαντο Προγραμματάκι της ιστορίας μας...

Και οι τρεις τους γεμίζουν με τρόπο συγκλονιστικό τη σκηνή και σε κάνουν να νιώθεις πως ξεπήδησαν μέσα από τις σελίδες του παραμυθιού και μετά τα 50 λεπτά της παράστασης, θα επιστρέψουν και πάλι σ' αυτές...

Μέσα στη Σπηλιά με "Το περίσσιο παιδί" που έφτιαξε το Ασήμαντο Προγραμματάκι... 

Συγκινούνται και μας συγκινούν...

Η παράσταση τελειώνει, σκουπίζεις τα δάκρυά σου και προσπαθείς για λίγα λεπτά να επανέλθεις...

Μέχρι που τελικά αφήνεσαι σε αυτό που είδες...

Δεν αφήνεις τα συναισθήματα να φύγουν...

Δε σου χρειάζεται...

Εν κατακλείδι: Ίσως "Το περίσσιο παιδί" να μην είναι θέατρο (με την ακριβή έννοια του όρου), άλλωστε το κείμενο δεν είναι θεατρικό...

Μικρή σημασία όμως έχει τούτο...

Θέατρο, όπως είπα και στην αρχή, είναι ό,τι αγγίζει την ψυχή μας...

Και το Ασήμαντο Προγραμματάκι μας, δεν την άγγιξε απλά...

Την έκανε ολότελα δική του...

"Υπήρξαν, βέβαια, και τα δάκρυα που ενώθηκαν μέσα στις φλόγες. 

Αυτά ναι, υπό συνθήκη ίσως να είναι ένας κίνδυνος για τις ασήμαντες ζωές μας. 

Μπορεί, άμα τα διανοηθούμε, να μολυνθούμε: 

να νιώσουμε αδειανοί, σαν ένας καθαρός, ολόλαμπρος κλίβανος".

Παρακάτω, δείτε τα teaser της παράστασης, καθώς και το "Νανούρισμα του Περίσσιου Παιδιού", που ακούγεται κατά τη διάρκειά της.

*** Η παράσταση "Το περισσίο παιδί", παίζεται κάθε Πέμπτη στις 21.00 στο Faust (μέχρι 2/1). Δείτε περισσότερες πληροφορίες εδώ: https://www.facebook.com/%CE%A4%CE%BF-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%AF-101535511295380/