Στιγμές της χρονιάς που φεύγει - Μέρος 2ο: "Acting How?"

Αρχές του 2020...

Στο Acting How? επικρατεί αναβρασμός...

Οι πρόβες είναι σε κρίσιμο σημείο, αλλά όλα δείχνουν πως το τελικό αποτέλεσμα θα μας δικαιώσει και πάλι...

Μέχρι που ξαφνικά μπαίνει στη ζωή μας ένας αντιπαθητικός κύριος, ονόματι κορονοϊός...

Τα πάντα ανατρέπονται...

Οι "πύλες" του "Acting How?" κλείνουν απότομα... Σύντομα η παράσταση, που με τόση λαχτάρα ετοιμάζαμε, αναβάλλεται οριστικά...

Όλοι είμαστε μουδιασμένοι και προσπαθούμε να διαχειριστούμε την -έτσι κι αλλιώς- δύσκολη κατάσταση, κλεισμένοι στα σπίτια μας...

Η Δήμητρα Σύρου δεν έχει πει όμως ακόμα την τελευταία της λέξη... Μας "πριζώνει" να ετοιμάσουμε ένα βίντεο για το πως βιώνουμε την καραντίνα, ο καθένας από τη "φωλιά" του...

Όλοι μας ανταποκρινόμαστε! 

Σύντομα το βίντεο βγαίνει στον αέρα και μας φέρνει -με έναν μαγικό τρόπο- "κοντά"! 

Δε είχαμε όμως σκοπό να σταματήσουμε εκεί...

Η Δήμητρα αφοσιώνεται στο να υποδεχθεί τον Θάνο της, που είναι προ των πυλών να γνωρίσει τον κόσμο μας, όμως εμείς έχουμε αποφασίσει να μην την αφήσουμε μόνη της...

Νέο βίντεο ετοιμάζεται με ταχείς ρυθμούς, με πολλά πολλά χαμόγελα και ευχές για τη Δήμητρα, τον Χάρη και τον Θάνο... 

Της κάνουμε -ηλεκτρονική- έκπληξη, παρέα με την αδελφή της, την Εύη Σύρου! 

Η συγκίνησή της μοναδική, το ίδιο και η δική μας...

Και ύστερα έρχεται το καλοκαίρι...

Για λίγο επιστρέφουμε στους κανονικούς μας ρυθμούς μιας και ο κορονοϊός φαίνεται να κάνει στην άκρη...

Σύντομα οι διακοπές τελειώνουν...

Καθώς δειλά δειλά αρχίζει να μπαίνει το Φθινόπωρο, η Δήμητρα κάνει -όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή- την εμφάνισή της!

Μας ενημερώνει για το πρόγραμμα της νέας χρονιάς, αλλά και οργανώνει μια συνάντηση πριν από αυτό...

Το ραντεβού έχει δοθεί στον Εθνικό Κήπο... Όλοι μας ανυπομονούμε... Η στιγμή φτάνει κι επιτέλους ξανασυναντιόμαστε μετά από τόσους μήνες!

Μπορεί λόγω του ιού να μην ήμασταν όσο εκδηλωτικοί θα θέλαμε, αλλά η χαρά μας πραγματικά δεν κρυβόταν... Πόσο μάλλον που επιτέλους γνωρίσαμε και τον Θανούλη (άσχετα αν εκείνος μας κοιτούσε σαν χαμένος, προσπαθώντας να καταλάβει προς τι όλη αυτή η φασαρία)...

Η συνάντηση επαναλαμβάνεται μετά από λίγες εβδομάδες και λίγο πιο μετά έρχεται η ώρα το "Acting How?" να ανοίξει ξανά τις πόρτες του!!

Προλαβαίνουμε να κάνουμε δύο μαθήματα και δεν βλέπουμε την ώρα για τα επόμενα... Όμως...

Και πάλι αυτός ο αναθεματισμένος κύριος, που τον λένε κορονοϊό, θα μας ανατρέψει τα σχέδια...

Το "Acting How?" θα κλείσει ξανά...

Λίγο καιρό αργότερα, θα πραγματοποιήσουμε τηλεδιάσκεψη, για να πούμε τα νέα μας και πάλι εν μέσω καραντίνας...

Από τότε "σιγή ασυρμάτου" (αν και όλο και κάποιος/α θα τσιγκλήσει στην ομαδική μας συνομιλία στο messenger)...

Σήμερα είναι Χριστούγεννα και η καραντίνα ακόμη συνεχίζεται... Τα μέλη του "Acting How?", έχουν -αναγκαστικά- κλειστεί και πάλι στα σπίτια τους... 

Αλλά...

Εκείνη η "μαγική" δύναμη που μας ενώνει, εξακολουθεί να υφίσταται...

Συνεχίζουμε να μεγαλώνουμε μαζί...

Να γελάμε μαζί...

Να κλαίμε μαζί...

Να υπάρχουμε μαζί...

Άλλωστε...

Μια φορά "Acting How?", για πάντα "Acting How?"!!

Και σίγουρα όταν πια θα ξαναβρεθούμε, θα είναι σαν μην έχει περάσει ούτε μια μέρα!! 

Στιγμές της χρονιάς που φεύγει - Μέρος 1ο: "Six Feet Under"

Καθίσαμε αναπαυτικά μπροστά στον υπολογιστή...

Είχε φτάσει η στιγμή που περίμενε εδώ και καιρό... 

"Αν θες, μπορώ να δω το τελευταίο επεισόδιο μόνος μου...", της είπα. Ήξερα πως δυσκολεύεται να εκφράσει έντονα συναισθήματα μπροστά σε άλλους, ακόμα και σε μένα τον ίδιο...

"Όχι μωρέ, αφού φτάσαμε μέχρι εδώ, ας το κάνουμε μαζί. Αλλά να μη με κοροϊδέψεις όταν θ' αρχίσω να κλαίω", μου αποκρίθηκε παιχνιδιάρικα...

Της το υποσχέθηκα, χωρίς πολλά πολλά και βάλαμε το τελευταίο επεισόδιο να παίζει...

Όσο εξελισσόταν, της έριχνα κλεφτές ματιές. 

"Σταμάτα να με κοιτάς συνέχεια, δεν είναι ακόμα η ώρα", μου φώναξε κάποια στιγμή θυμωμένα...

Η αλήθεια ήταν πως προσπαθούσα να καταλάβω από που θα προέκυπτε η συγκίνηση. ΟΚ, το επεισόδιο ήταν υπέροχο, όπως και όλη η σειρά, αλλά δε φαινόταν από πουθενά αυτό που θα ερχόταν...

Μέχρι που...

Είχε έρθει η ώρα για το τελευταίο δεκάλεπτο. Η Κλερ μπαίνει στο αυτοκίνητο και ξεκινά... 

Οι εικόνες διαδέχονταν η μία την άλλη και οι πρώτες νότες από το εξαιρετικό Breathe Me της Sia, είχαν αρχίσει να εισέρχονται ορμητικά στα ανύποπτα αυτιά μου.

Χωρίς να το καταλάβω, είχα σταματήσει να την (κρυφο)κοιτάω και απλά είχα καρφώσει τα μάτια μου στην οθόνη...

Αργά και βασανιστικά οι κόμποι άρχισαν να "γαργαλούν" το λαιμό μου. Κόμποι που πίεζαν να γίνουν λυγμοί. Προσπάθησα να συγκρατηθώ (τώρα που το σκέφτομαι, γιατί άραγε;), αλλά ήταν πραγματικά αδύνατο...

Λίγο πιο μετά οι τίτλοι του τέλους άρχισαν να πέφτουν... Εκείνη, χωρίς να με κοιτάξει (έτσι το αισθάνθηκα τουλάχιστον), μου έδωσε το "πράσινο φως", μέσα σε αναφιλητά: "Τώρα μπορείς να με κοροϊδέψεις όσο θέλεις"...

Της απάντησα με έναν ήχο, που δε θα μπορούσες να ξεχωρίσεις αν ήταν κλάμα, ή γέλιο... Αν κι εγώ το ήξερα καλά τι από τα δύο ήταν...

"Μη γελάς μωρέ", πήγε να με μαλώσει, αλλά πριν καλά καλά αποσώσει τη φράση της, μπόρεσα να ψελλίσω "Δε γελάω, ΟΚ;"...

Κι ύστερα, επιτέλους αφέθηκα... 

Ακούμπησα στον ώμο της και άρχισα να κλαίω γοερά... 

Για λίγο κλαίγαμε σαν μικρά παιδιά και οι δύο... Δεν ξέρω ακριβώς για πόσο... Η έννοια του χρόνου είχε χαθεί εκείνες τις στιγμές...

Εκείνη "συνήλθε" πρώτη... Δεν ήταν η πρώτη φορά άλλωστε που έβλεπε τη σειρά...

Εγώ αδύνατον... 

Τα μάτια μου είχαν θολώσει από τα δάκρυα, την ίδια ώρα που οι λυγμοί συνέχιζαν απτόητοι το βασανιστικό τους παιχνίδι...

"Μα τόσο πολύ μωρό μου; Αλήθεια, δεν το περίμενα", την άκουσα να με "πειράζει".

Με τα πολλά, κατάφερα να επανέλθω στα φυσιολογικά μου... Την κοίταξα με ευγνωμοσύνη και απλά της είπα: "Σ' ευχαριστώ. Που επέμεινες και είχα την ευκαιρία να το ζήσω όλο αυτό"...

Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα ξανακλάψει έτσι... Κι ήταν τόσο ωραίο, τόσο λυτρωτικό τελικά!!

Σε μια χρονιά γεμάτη θάνατο και αρρώστια, σχεδόν σε κάθε γωνιά του πλανήτη, ακούγεται ειρωνικό να λες πως το το καλύτερο "φάρμακο" για την ψυχή σου ήταν (και είναι) μια σειρά που αφορά στο... θάνατο. 

Κι όμως! Πριν το θάνατο, υπάρχει ζωή... Και πρέπει να τη ζεις... Στο έπακρο! Όπως εσύ τη θέλεις...

Six Feet Under ευχαριστώ για το μάθημα ζωής που μου χάρισες!

Κρινιώ σ' ευχαριστώ που θέλησες να το μοιραστείς μαζί μου! 

Αυτό το κοινό σπαρακτικό κλάμα, θα μας ενώνει πάντα...

Μαζί και το Breathe Me: