Vixere (θεατρικό έργο)

Η Κ είναι παντρεμένη με τον Γ.

Είναι ένας γάμος που ποτέ δε τον θέλησε και στον οποίο υποχρεώθηκε να συναινέσει, κατόπιν των ασφυκτικών πιέσεων των γονιών της.

Η Κ είναι στην πραγματικότητα ερωτευμένη με τον Π. Την ημέρα του γάμου της, ο Π της είχε ζητήσει να φύγουν μαζί, όμως η Κ είχε αρνηθεί.

Στην πορεία των χρόνων, η Κ με τον Π συναντιούνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Εκείνος πάντα της ζητά να τα εγκαταλείψει όλα και να πάει να ζήσει μαζί του. Εκείνη εξακολουθητικά αρνείται.

Παράλληλα, η σχέση της Κ με τον Γ, ολοένα και χειροτερεύει. Ένα βράδυ ο Γ, μαζί με τον γιο τους, Β, της προτείνουν να μπει σε ψυχιατρείο, κάτι που απορρίπτει κατηγορηματικά.

Αποφασίζει όμως να ξεκόψει οριστικά από τον Π.

Για ένα διάστημα η κατάσταση δείχνει να βελτιώνεται. Μέχρι που ο Π την επισκέπτεται στο σπίτι της.

Ακολουθεί μια έντονη συζήτηση, κατάληξη της οποίας είναι η Κ να χάσει οριστικά τον έλεγχο.

Από εκεί και πέρα τα γεγονότα θα είναι σαρωτικά και θα οδηγήσουν σε ένα αναπάντεχο τέλος...

*** Μπορείτε να διαβάσετε το έργο εδώ: https://drive.google.com/file/d/1TTtr-uaQdXnDiMNyRLFgR3KECHBg_Jns/view?usp=drive_link

*** To έργο απέσπασε έπαινο στον 2ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Πρωτοεμφανιζόμενου Θεατρικού Συγγραφέα του Πανελληνίου Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Δήμου Μονεμβασίας: https://www.facebook.com/panellinio.festival.erasitexnikou.theatrou/posts/pfbid024P7DfwaiePpUJGXPsrecSHo74R4sWdti5kScLo7qrKvUfx1omDwM7vQXqWDC4stVl

Το "ποτάμι" δε γυρίζει πίσω...

Βλέπεις τη μεγαλειώδη (ακομμάτιστη και ειρηνική) αποψινή συγκέντρωση και δακρύζεις από συγκίνηση...

Νέοι, μεγαλύτεροι, οικογένειες με παιδιά, ζευγάρια, όλοι μαζί ενωμένοι να απαιτούν ένα καλύτερο μέλλον...

Η ελπίδα που τρεμόσβηνε μέσα σου, "ανάβει" ξανά για τα καλά! 

Η "χύτρα" που τόσα χρόνια σιγόβραζε, άνοιξε απότομα και θα παρασύρει τα πάντα στο διάβα της... 

Λίγες ώρες αργότερα, κάνεις το λάθος να ανοίξεις το timeline σου...

Στο οποίο από άποψη, έχεις (και θα συνεχίσεις να έχεις) όλες τις "φυλές του Ισραήλ"...

Και φρίττεις...

Ενδεικτικά:

1. Κάποιοι λένε πως σήμερα πήγαν στην συγκέντρωση μόνο οι Δημόσιοι Υπάλληλοι, οι βολεμένοι και όσοι δεν έχουν τίποτα να χάσουν...

2. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν πως όλος αυτός ο κόσμος υποκινείται από τον ΣΥΡΙΖΑ, ή από το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ. 

Όσο προχωράς, το επίπεδο πέφτει ολοένα και περισσότερο:

3. Επόμενοι στη σειρά οι γνωστοί... πτυχιούχοι του "Whataboutism". Που αρχίζουν το γνωστό ποιηματάκι: "Δεν είδα πορείες για το Μάτι, ή για τη Μάνδρα. Υποκριτές". 

Πλέον έχω καταλήξει πως οι συγκεκριμένοι συνειδητά "σκυλεύουν" τα θύματα αυτών των τραγωδιών, προσπαθώντας με χυδαίους συμψηφισμούς να περάσουν τη λογική "όλοι ίδιοι είναι", μπας και σώσουν τον πολυχρονεμένο τους "ηγέτη" από το κακό που τον βρήκε. Οδηγώντας  κατ' αυτόν τον τρόπο τον κόσμο στην απαξίωση και την αποχή από τις επερχόμενες εκλογές... 

4. Το παραπάνω έγινε και χειρότερο λίγες ώρες μετά, όταν οι γνωστοί άγνωστοι μπαχαλάκηδες (που καμιά σχέση όμως δεν έχουν με την σημερινή λαοθάλασσα στο κέντρο και επιτελούν συγκεκριμένο έργο, αυτό της προβοκάτσιας και της αμαύρωσης τέτοιων συγκεντρώσεων) κατέστρεψαν το μνημείο για τη MARFIN...

Βρήκαν λοιπόν ευκαιρία οι... ψύχραιμοι και άρχισαν να τσουβαλιάζουν όσους πήγαν στη διαδήλωση, πως και καλά δήθεν πενθούν και πως δε σέβονται τους νεκρούς της MARFIN και πως είναι αισχροί κλπ. κλπ. 

Αισχρή όμως είναι η σκύλευση που -και σε αυτή την περίπτωση- εκείνοι κάνουν, εκμεταλλευόμενοι και αυτά τα θύματα, για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς που πιο πάνω αναφέρθηκαν...  

5. Και φυσικά για να δείξουν την ανωτερότητά τους, αναγνωρίζουν ως μόνη σωστή συγκέντρωση (και στην οποία φυσικά συμμετείχαν) εκείνη την αλήστου μνήμης "Μένουμε Ευρώπη" την εποχή του δημοψηφίσματος. Αρνούμενοι ακόμα να καταλάβουν, πως ποτέ δεν τέθηκε αυτό το θέμα στην πραγματικότητα, οπότε και η μάζωξή τους, ήταν κενή περιεχομένου (ή μάλλον όχι, μας χάρισε τον κομψότατο κύριο με το... κολονάτο ποτήρι κρασί!).

6. Το καλύτερο όλων που διάβασα πάντως, ήταν πως λείπει η... Θάτσερ!!!!!

7. Όλοι αυτοί λοιπόν θα ήθελα να ακούσω τι έχουν να σχολιάσουν για τις συνέχεις εμετικές και χυδαίες δηλώσεις των τελευταίων ημερών από εκπροσώπους, ή υποστηρικτές της Κυβέρνησης, όπως ο Υπουργός Ανάπτυξης, Άδωνις Γεωργιάδης, ή ο "δημοσιογράφος", Άρης Πορτοσάλτε. Τι έχουν να πουν για τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη, Τάκη Θεοδωρικάκο, που αμολάει τα "σκυλιά του" για να σαπίζουν στο ξύλο και να πνίγουν στα δακρυγόνα οικογένειες, μικρά παιδιά, μαθητές, ηλικιωμένους, όλον ουσιαστικά τον κόσμο που τόλμησε να εκφράσει τη διαμαρτυρία του ενάντια στον... υπέρκομψο και την Κυβέρνησή του. 

Το ξέρω είναι δύσκολο να παραδεχθούν πως ο "Βασιλιάς Κυριάκος" είναι τελικά "γυμνός". Πως ο νεοφιλελευθερισμός στον οποίο με φανατισμό ομνύουν, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια αποτυχημένη, όσο και επικίνδυνη θεωρία (και πως αλλιώς, όταν μπροστά στο κέρδος δεν λογαριάζει τις ανθρώπινες ζωές)... Σύμφωνα με τις βασικές αρχές της ψυχολογίας, η φάση στην οποία βρίσκονται, είναι εκείνη της άρνησης. Εκείνη της αποδοχής θα ακολουθήσει αργότερα και εύχομαι να τους "λυτρώσει"...

8. Συμπέρασμα: Όλοι αυτοί λοιπόν φυσικά και μπορούν να λένε την άποψή τους, όπως κι εμείς μπορούμε να διαφωνούμε οριζοντίως και καθέτως μαζί τους. Όμως, δεν έχουν σε καμιά περίπτωση το δικαίωμα να προσβάλλουν (θεωρώντας τους εαυτούς τους ανώτερα όντα) τον αγνό, στην συντριπτική του πλειοψηφία, κόσμο που κατέβηκε σήμερα (όπως και τις προηγούμενες ημέρες) στο Σύνταγμα και σε όλη την Ελλάδα, χαρακτηρίζοντας τον υποκριτή, τεμπέλη, κομματικά καθοδηγούμενο, δήθεν πενθούντα, ανήθικο, χυδαίο κ.ο.κ. 

Εκτός πια κι αν όταν τα λένε όλα αυτά, κοιτούν στον καθρέφτη τους...

Ως γνωστόν, ο καθένας μας κρίνεται από τις πράξεις του. 

Κι έτσι επιβάλλεται. Χωρίς εξαιρέσεις... 

Υ.Γ.: Και για να μιλήσω και λίγο στη γλώσσα τους: 

«Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε». 

Αλλά και: «Πάτερ ἄφες αὐτοῖς· οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι».

Αμήν!

Τέμπη: Θλίψη και οργή...

Από τη μία η θλίψη και το μούδιασμα για το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη... 

Για όλες αυτές τις ζωές που χάθηκαν άδικα...

Δεν το χωράει το μυαλό...

Κι από την άλλη η οργή...

Για τους υπεύθυνους που προσπαθούν να βγάλουν την ουρά τους απ' έξω, μετατρέποντας σε αποδιοπομπαίο τράγο τον σταθμάρχη (που η όποια -υπαρκτή- ευθύνη του, δεν αναιρεί τις δικές τους)...

Λένε πολλοί πως οι ευθύνες, σε κρατικό επίπεδο, είναι διαχρονικές. Και είναι αλήθεια. Όμως ξέρετε, το κράτος έχει συνέχεια...

Οπότε κάθε φορά -και σωστά- το βάρος πέφτει σ' εκείνους που έχουν -την εκάστοτε χρονική στιγμή- στα χέρια τους τις τύχες του τόπου...

Και οι τωρινοί δεν πρέπει να κριθούν μόνο για τα όσα δεν έκαναν για να μη φτάσουμε εδώ, αλλά και για τα όσα πράττουν τώρα, μετά την καταστροφή... 

Από που να το πιάσεις και που να τ' αφήσεις...

Από τον -κάτι παραπάνω από- απαράδεκτο Πρωθυπουργό της χώρας, που βιάστηκε να μας πει πως όλα οφείλονται σε ανθρώπινο λάθος και -κατά την προσφιλή του τακτική- ξεκίνησε τους συμψηφισμούς για να αποφύγει για άλλη μια φορά ν' αναλάβει τις ευθύνες του; Για να μη μιλήσουμε για τη δήθεν επιτροπή που θα αναζητήσει το τι συνέβη (αφού έχει καταλήξει ο άνθρωπος, ποιος ο λόγος, εκτός της φτηνής επικοινωνιακής προπαγάνδας για όλο αυτό;), όπου έβαλε τον ελεγχόμενο (που κατάλαβε γρήγορα το οξύμωρο του πράγματος και έκοψε "ρόδα μυρωμένα") να ελέγξει τον εαυτό του...

Από την -ανεπαρκέσταστη και ακατάλληλη για το ρόλο που κλήθηκε να υπηρετήσει- Πρόεδρο της Δημοκρατίας και το φτηνό επικοινωνιακό σόου που πραγματοποίησε όταν ακόμα οι λαμαρίνες έκαιγαν;

Από τους "δημοσιογράφους" που έχουν ξαμοληθεί από το πρώτο λεπτό της τραγωδίας να "ξεπλύνουν" την αγαπημένη τους Κυβέρνηση, με προκλητικές αναφορές και απόψεις; 

Ευτυχώς, για κάθε Πρετεντέρη και για κάθε Πορτοσάλτε (και για όλους τους υπόλοιπους του ιδίου φυράματος που δυσφημούν το επάγγελμα), θα υπάρχει πάντα κάποια σαν την Ράνια Τζίμα, για να τους βάζει στη θέση τους... 

Από τους Υπουργούς της Κυβέρνησης τέλος, που προσπαθούν να αντιστρέψουν την πραγματικότητα, ή να μας ρίξουν "στάχτη" στα μάτια με -επικοινωνιακού τύπου- παραιτήσεις, ή εξοργιστικές δηλώσεις;

Λυπάμαι, αλλά, όπως λέει και το τραγούδι, όλους αυτούς, "τους έχω σιχαθεί"! Και κάθε μέρα τους σιχαίνομαι όλο και περισσότερο...

Θα κλείσω με κάτι πιο προσωπικό: Διάβασα την ανάρτηση στο Facebook της αδελφής μου, Άννας Κοντολέων, που βρέθηκε στη χθεσινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα, μαζί με τον ανιψιό μου...

Πως το βίωσαν και τι εκείνη είπε στον γιο της...

Αυτά που κάθε μάνα πρέπει να λέει στο παιδί της...

Δεν ξέρω αν μου είναι γραφτό ν' αποκτήσω κάποτε δικό μου παιδί... Αν όμως συμβεί, θα φροντίσω κι εγώ να κάνω το ίδιο...

Το οφείλω, όλοι μας το οφείλουμε στη νέα γενιά...

Για να γίνουν πάνω απ' όλα σωστοί άνθρωποι (και όχι βρωμερά κομματόσκυλα) και να μπορέσουν ν' αλλάξουν τον κόσμο που τους παραδώσαμε (και τον οποίο εμείς αποτύχαμε να κάνουμε καλύτερο, κάτι που δε θα σταματήσει να μας πονάει, να μας πληγώνει)...

Αγαπημένε Μάνο Χατζιδάκι, είναι πια θέμα επιβίωσης να σε "διαψεύσουμε": Αυτός ο κόσμος πρέπει και μπορεί ν' αλλάξει... Και αργά η γρήγορα, θα γίνει... Έστω και με "φωτιά και με μαχαίρι"... Το ξέρω πως από εκεί ψηλά που βρίσκεσαι, μόλις θα το δεις να συμβαίνει, θα χαμογελάσεις ευτυχισμένος...