Όσα θα γράψω παρακάτω, στριφογυρνούσαν τις τελευταίες μέρες στο μυαλό μου... Εν τέλει, αποφάσισα να τα μοιραστώ μαζί σας, με αφορμή αυτά που βιώνουμε τη φετινή χρονιά...
Από το Μάρτιο ζούμε μέσα σε μια παράνοια, που ατόνησε ελαφρώς το καλοκαίρι και πλέον έχει επανέλθει δριμύτερη... Ζούμε είπα; Μάλλον υπολειτουργούμε, από τη στιγμή που μπήκε στη ζωή μας ο κορονοϊός... Και φτάνοντας στο τώρα, μάλλον έχουμε ξεχάσει πλήρως το πως είναι να ζούμε...
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ πως δεν ζούμε επειδή δεν μπορούμε να πάμε πια για έναν καφέ, ή ένα ποτό, ή γενικά για να διασκεδάσουμε, χωρίς να κάνουμε δεύτερες σκέψεις... Δεν είναι (μόνο) αυτά η ζωή...
Απλά δε γίνεται να ζεις, για να μην πεθάνεις...
ΟΚ, ζούμε μέσα σε μια πανδημία, πρέπει να προσέχουμε και τη σκιά μας, να τηρούμε τα σχετικά μέτρα ασφαλείας και τις (πολλές φορές) παράλογες αποφάσεις της Κυβέρνησης (δε θα επεκταθώ περισσότερο μιας και το post δεν είναι πολιτικό). Το κάναμε, το κάνουμε και θα το κάνουμε...
Όμως... Δεν μπορεί όλη μας η καθημερινότητα να αφορά έναν ιό... Δε γίνεται να κοιμόμαστε και να ξυπνάμε με αυτό... Η ζωή δεν αρχίζει και δεν τελειώνει στον κορονοϊό...
Αν το μόνο που σκεφτόμαστε είναι το αν θα πεθάνουμε, τότε όχι δεν ζούμε... Νομίζουμε πως ζούμε... Και όταν κάποια στιγμή όλο αυτό τελειώσει (όλα τελειώνουν κάποτε), θα έχουμε μείνει μισοί άνθρωποι... Και δύσκολα θα μπορέσουμε να επανέλθουμε...
Και ας γίνω και λίγο κυνικός...
Το μόνο σίγουρο σε αυτή τη ζωή είναι πως όλοι μας κάποτε θα "χαιρετήσουμε"... Απλά κανείς μας δεν ξέρει το πότε... Και ναι, δεν ξέρω κανέναν που να θέλει να πεθάνει... Προφανώς... Αλλά...
Η ζωή, ανεξαρτήτως των συνθηκών δεν παύει να είναι ωραία... Θυμάμαι πως ακόμα και μέσα στην καραντίνα, που όλων τα νεύρα ήταν τσιτωμένα, εκμεταλλευόμουν ακόμα και την πιο μικρή στιγμή, για να νιώσω γεμάτος και αισιόδοξος... Γιατί αυτό πρέπει να κάνουμε! Πάντα!
Όπως έχει πει και ο μεγάλος Βίκτωρ Ουγκώ: "Δεν είναι τίποτα να πεθάνεις, είναι τρομακτικό να μη ζεις"...
Κλείνοντας αυτή την (μάλλον αντιδημοφιλή και κόντρα στο ρεύμα) ανάρτηση, φέρνω στο μυαλό μου το φινάλε ίσως της καλύτερης σειράς που έχω δει ποτέ... Ο λόγος βέβαια για το Six Feet Under... Μέσα στα τελευταία συγκλονιστικά 10 του λεπτά συμπυκνώνει, όλα αυτά που πιο πάνω ανέφερα... Όσοι το έχετε δει, είμαι σίγουρος πως θα με νιώσετε... Και όσοι δεν το έχετε κάνει, απλά κάντε το!
Επίλογος (με τα δάκρυα να έχουν αρχίσει ήδη να κυλούν στο πρόσωπό μου), με το τραγούδι που συνόδευε το φινάλε της σειράς, το υπέροχο Breathe Me της Sia...
Υ.Γ.: Nα σκέφτεστε θετικά, να παίρνετε βαθιές ανάσες όταν νιώθετε πως πιέζεστε και όλα θα πάνε καλά! Και πάνω απ' όλα να μην ξεχνάτε να ΖΕΙΤΕ!!!
*** Κρινιώ Δεληβοριά & Δήμητρα Σύρου, αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε σας... 🙂
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου