Στιγμές της χρονιάς που φεύγει - Μέρος 1ο: "Six Feet Under"

Καθίσαμε αναπαυτικά μπροστά στον υπολογιστή...

Είχε φτάσει η στιγμή που περίμενε εδώ και καιρό... 

"Αν θες, μπορώ να δω το τελευταίο επεισόδιο μόνος μου...", της είπα. Ήξερα πως δυσκολεύεται να εκφράσει έντονα συναισθήματα μπροστά σε άλλους, ακόμα και σε μένα τον ίδιο...

"Όχι μωρέ, αφού φτάσαμε μέχρι εδώ, ας το κάνουμε μαζί. Αλλά να μη με κοροϊδέψεις όταν θ' αρχίσω να κλαίω", μου αποκρίθηκε παιχνιδιάρικα...

Της το υποσχέθηκα, χωρίς πολλά πολλά και βάλαμε το τελευταίο επεισόδιο να παίζει...

Όσο εξελισσόταν, της έριχνα κλεφτές ματιές. 

"Σταμάτα να με κοιτάς συνέχεια, δεν είναι ακόμα η ώρα", μου φώναξε κάποια στιγμή θυμωμένα...

Η αλήθεια ήταν πως προσπαθούσα να καταλάβω από που θα προέκυπτε η συγκίνηση. ΟΚ, το επεισόδιο ήταν υπέροχο, όπως και όλη η σειρά, αλλά δε φαινόταν από πουθενά αυτό που θα ερχόταν...

Μέχρι που...

Είχε έρθει η ώρα για το τελευταίο δεκάλεπτο. Η Κλερ μπαίνει στο αυτοκίνητο και ξεκινά... 

Οι εικόνες διαδέχονταν η μία την άλλη και οι πρώτες νότες από το εξαιρετικό Breathe Me της Sia, είχαν αρχίσει να εισέρχονται ορμητικά στα ανύποπτα αυτιά μου.

Χωρίς να το καταλάβω, είχα σταματήσει να την (κρυφο)κοιτάω και απλά είχα καρφώσει τα μάτια μου στην οθόνη...

Αργά και βασανιστικά οι κόμποι άρχισαν να "γαργαλούν" το λαιμό μου. Κόμποι που πίεζαν να γίνουν λυγμοί. Προσπάθησα να συγκρατηθώ (τώρα που το σκέφτομαι, γιατί άραγε;), αλλά ήταν πραγματικά αδύνατο...

Λίγο πιο μετά οι τίτλοι του τέλους άρχισαν να πέφτουν... Εκείνη, χωρίς να με κοιτάξει (έτσι το αισθάνθηκα τουλάχιστον), μου έδωσε το "πράσινο φως", μέσα σε αναφιλητά: "Τώρα μπορείς να με κοροϊδέψεις όσο θέλεις"...

Της απάντησα με έναν ήχο, που δε θα μπορούσες να ξεχωρίσεις αν ήταν κλάμα, ή γέλιο... Αν κι εγώ το ήξερα καλά τι από τα δύο ήταν...

"Μη γελάς μωρέ", πήγε να με μαλώσει, αλλά πριν καλά καλά αποσώσει τη φράση της, μπόρεσα να ψελλίσω "Δε γελάω, ΟΚ;"...

Κι ύστερα, επιτέλους αφέθηκα... 

Ακούμπησα στον ώμο της και άρχισα να κλαίω γοερά... 

Για λίγο κλαίγαμε σαν μικρά παιδιά και οι δύο... Δεν ξέρω ακριβώς για πόσο... Η έννοια του χρόνου είχε χαθεί εκείνες τις στιγμές...

Εκείνη "συνήλθε" πρώτη... Δεν ήταν η πρώτη φορά άλλωστε που έβλεπε τη σειρά...

Εγώ αδύνατον... 

Τα μάτια μου είχαν θολώσει από τα δάκρυα, την ίδια ώρα που οι λυγμοί συνέχιζαν απτόητοι το βασανιστικό τους παιχνίδι...

"Μα τόσο πολύ μωρό μου; Αλήθεια, δεν το περίμενα", την άκουσα να με "πειράζει".

Με τα πολλά, κατάφερα να επανέλθω στα φυσιολογικά μου... Την κοίταξα με ευγνωμοσύνη και απλά της είπα: "Σ' ευχαριστώ. Που επέμεινες και είχα την ευκαιρία να το ζήσω όλο αυτό"...

Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα ξανακλάψει έτσι... Κι ήταν τόσο ωραίο, τόσο λυτρωτικό τελικά!!

Σε μια χρονιά γεμάτη θάνατο και αρρώστια, σχεδόν σε κάθε γωνιά του πλανήτη, ακούγεται ειρωνικό να λες πως το το καλύτερο "φάρμακο" για την ψυχή σου ήταν (και είναι) μια σειρά που αφορά στο... θάνατο. 

Κι όμως! Πριν το θάνατο, υπάρχει ζωή... Και πρέπει να τη ζεις... Στο έπακρο! Όπως εσύ τη θέλεις...

Six Feet Under ευχαριστώ για το μάθημα ζωής που μου χάρισες!

Κρινιώ σ' ευχαριστώ που θέλησες να το μοιραστείς μαζί μου! 

Αυτό το κοινό σπαρακτικό κλάμα, θα μας ενώνει πάντα...

Μαζί και το Breathe Me: